Alle inzendingen over licht gedragen

Een lieveheersbeestje bekruipt het pluis, zijn pootjes haken in het zachte wit alsof het zeggen wil, je wordt gedragen door een krans gebeden die door de Wind verwaaien naar het Land van Licht.…

Nu de schaduw grijpbaar wordt zich vangen laat in mijn handen tussen de vingers wriemelt vrijheid van het licht zoekt Maakt zich in mij een voelen los dat liefst als blad uiteen valt verteert en zich vindt in sporen weggeblazen en gedragen door de wind…

gelovigen in één gebed naar de Hemel gedragen en getroost hun nietige gestaltes afgetekend tegen licht, als het verlengstuk van hun open ziel en de hoop op hun gezicht…

Ze liepen met kaarsen de berg op en zongen daarbij een muziek die klonk als klagen dat door het licht omhoog werd gedragen. Hem droegen ze levend en dood, de moeder droegen ze ook, maar die wankelde zo alsof de dragers er de brui aan gaven.…

Je gedrag bepaalt wie je bent, je bent bepaald aan je gedrag voor jou die dit niet weet, wordt het een loodzware dag, loodzwaar bepalend, net als je gedrag…

Met lichte tred – loop ik door gesproken zinnen een nevel van zacht gesluierde woorden daalt - als een voile over mijn gedachten waar beelden vervagen voel ik een streling aangenaam - zijdezacht vleugels van liefde door de wind gedragen beroeren mijn hart…

ik heb met de dood geweend zo zacht dat zelfs geluid niet meer bewoog woorden van maagden een gelukkig kind blootgefluisterd in mijn handen gedragen langs rotsen en de ruwe noordrand heb ik het licht gewogen van een volle maan na de vadermoord in mijn vlees onder lakens en dekens van toen…

Loslaten van dromen en plannen, van tekens en licht om voort te gaan in stilte van klein gedicht; loslaten van vreugde en pijn, herinnering en hoop, om voort te gaan in niet-weten. De wortels vergeten, de toekomst, de dagen, om enkel te vragen te worden gedragen.…

Pijn langzaam zal slijten vragen zijn ingevuld, alleen herinnering wordt gedragen. Zal de zon gaan schijnen ook je weer verwarmen licht zal je liefdevol omarmen.…

en de verwachting van lettergeliefden een gedragen stilte in de harten biedt…

schittert ontstaan in licht van verlangen opent een mond witte kristallen gloren daarin sprankjes hoop passen en meten een hechtere vorm gedragen in de verorberkom tot op zonnewende kaatst het licht in lach over en weer buigt een prisma verleden tijd keert witschijn om in eindigheid vlakken getuigen van slijt in gele…

Ik stond tussen de andere bloemen toen er een wervelwind kwam die blies mijn blaadjes aan flarden voordat hij me voorzichtig in handen nam zo werd ik een poosje gedragen voelde me heel licht in het hart maar al snel lag ik vergeten in de goot half levend en half dood…

Witte tranen, gedragen, bewaard in een eeuw. Stille schaduwen, zo licht, in winterdagen geborgen. Kraakheldere nachten, ijskoud, maar toch verzachten. Geen woorden, geen praten… Volmaakt is de stilte, in winterse klanken geschapen.…

zag een glans een steentje bij mijn voeten en een nieuwe kans ik raapte haar ze straalde in het licht van raken de setting daargelaten haar facetten kon ik later met veel zorg weer helder maken ze straalt niet in mijn ring maar briljant uniek boven dat te lang gedragen ding…

ik zag je dansen op de zwarte lijn die de gouden glans als schaduw had alleen je ogen twinkelden in weerkaats het ongeziene priemden stralen zonder eind met jouw pirouettes bouwde licht zijn cirkels in piramides tot de hemel waar zij in ontmoeten het sterrenlicht begroetten in de blauw- gouden kleur die zonder zwarte…

Woorden lijken te breken, op de barricades van terreur, lijken te verdwijnen, in de vuurmonden van semi-automatische geweren. Woorden dreigen te vervallen, tot een allesvernietigende kracht, klaar om de aarde verschroeid te maken, onbruikbaar voor verder leven. Waarom? Had Hij aan Zijn Vader gevraagd? maar Die had enkel gezwegen, slechts…

komt nadert mij met liefdevolle aandacht wie lezen kan en wil 't zingend hart in vreugd en smart dat schone druppels vangen mag och zie de sombere bossen waarom de ranke bomen zwiepen de vijver bedekt met mos en waterlelies in koele gouden dagen van juichend welbehagen de stille ongerepte plekken dat mij rukt uit bange overheersing…

de boterlampen verbannen de duisternis enig in haar soort…

Een kleurrijk afscheid van de dag. Kaal de bomen, het zicht steeds meer. De wind houdt nog steeds aan er lijkt geen einde aan te komen.…

Jij bent een ster, met onderscheiding dichtstbijzijnde....mijn licht, fonkelend in mij in de nacht, als warme deken, of geklede jas. Begrip, werd dagelijks gedragen, punten van de straling uitgereikt tijdens de dag, een geheel, gespinsel van gouddraad, zilverdraad en borduurgaren.…

Jij vloog weg van mij op geen vleugels gedragen, onze vlucht was voorbij in de dood verslagen. Nog in het winterlicht een toekomst beloofd. Met de lente in zicht, nieuw licht al gedoofd. Nu ben ik vleugellam, poets geen veren meer. Toen jouw einde kwam, stortte ook ik hard neer.…

Een nieuwe dag, de nieuwste cijfers bepalen hoe ik mij gedragen mag. De nieuwe grafiek is van invloed op mijn vrijheid. Gevangen in een statistiek. Een nieuw gewicht onder of boven de streep. Obesitas in een ander licht. Een nieuwe moraliteit, de macht van het getal polariseert en scheidt de mensheid…

En wieg in gulzend volle armen elk zacht toenemend licht. Verdrink in woorden die ten grondslag lagen aan wat op handen wil gedragen. Ga met je door zee. Omdat gevederd licht -mijn maan- niet gewogen mag kan ik vers en wee naar onbeschaduwd land naar jou bespiegeling verlangen.…

ze houden- zoals je van mij hield- ik heb ze gedragen- zoals je mij hebt gedragen- ik heb ze gevoed- zoals jij mij hebt gevoed- ik ben trots- en weet dat jij ook trots bent- ik kijk naar de lucht- wetend dat je me ziet- dag mam, dag...…

sferen zweven onwetend van het dreigend avondrood dat cirkelend boven hun vluchtig leven gedragen wordt op vleugels van de dood wordt éénmaal nog zijn angstkreet hoog gewiegd gedragen door triomf waarmee zij verder vliegt…

“Bij binnenkomst moet je een groet uitspreken, Vervolgens ga je zitten op jóuw stoel, Er zullen mensen zijn, een heleboel, Dat is het teken om van wal te steken. En weet je niet meer waar het over gaat? Dan is het tijd dat je de zaal verlaat.”…

In de tuin van haar leven groeide een kleine roos die zich een weg baande door obstakels van het bestaan schoonheid zich vertaalde tussen tranen van dauwdruppels door de wind gedragen naar het licht van de zon de groei te zoeken in het diepste zijn van kind naar volwassenheid om als een mooie roos te ontluiken dan in volle schoonheid…

samen hebben we je terug gedragen terug gedragen naar daar waar het ooit begon en kijken je na eindeloos…

Hij zag het licht Zij zag het ook Tot hij het knopje Ineens bewoog Lopend in donker Viel ze over iets heen Maakte ravage Deed pijn aan haar been Licht werd aangeknipt Man zegt; wat nu Zij zegt; ik lig op de grond Wel sodeju Het licht is die nacht Niet weer uitgegaan Zij was bang Opnieuw onderuit te gaan De blauwe plekken …

Een krank en schamel hout, Het minste van het woud, Door iedre wind geslingerd, Reikte ik mijn ranken uit, Weerstaan, maar nooit gestuit, Een dorre wilde wingerd. Geen mens die naar mij zag. Al waar ik kroop of lag, Mijn groen ging alles dekken. Tot in dit woest revier De goede hovenier Mij wijs kwam stekken! Hij plantte me in zijn tuin…