Alle inzendingen over lichtstraal

De stap, niet meer gezet hangt bevroren in het tij dat nog niet keert doch vluchtig aan mijn zij zich schuchter bekend tracht te maken om het voorhangsel te scheuren, mijn hart te raken kloppend in een stille onstuitbare cadans glijden onblusbare lichtstralen dieper binnen troostomrand verpakt bieden ze een nieuwe kans om opnieuw…

in eigen artistieke schoonheid ligt stil de kroon zacht in zilv’ren blank water die uitplooit in gouden lichtstralen gloort iets moois aan de einder op de maat van elk windzuchtje verankerd het leven bewogen zichtbaar en hoorbaar voelbaar zoals het leven geeft en neemt hee hee hee deze vivre dans overspoeld klanken en golven…

spelen in de zomerzon - Van leer ben je niet, Zwart als het nachtelijk Duister ben je, te groot om te Omvatten, zo rol je ons speelveld op, Het speelveld dat ons leven heet - Zwart ben je, onuitsprekelijk zwart En zo op het oog met geen poeier, Met geen vlammend schot te breken - En toch verschijnt er, zonder dat Je het weet, een lichtstraal…

Geen witte bollende zeilen vriendelijke wollige schapen zwevend weidend door diep blauw maar rollend grauwe golven donkere draken blazen koude adem spuwen vuur over verdronken land flets waterig schijnen lichtstralen zwak pogend herinnering te bewaren worden door jagende schaduwen gewist die ’s avonds licht steeds vroeger vervagen dat ‘…

De bijbelse bergrede straalt gezag uit zendt blije lichtstralen over zoekende mensen op hun levensweg met vragen deze sterkende boodschap wordt in de twintigste eeuw licht verdoezeld door denkbeelden van hippe jongeren die eigenzinnig de wereld onderwijzen daarbij verspreiden de woorden bij het meer van Galilea gehoord zich bescheiden…

Grauw is het daglicht Als je weggedragen wordt In een stoet van dierbaren Die jou zó lief hadden Stilzwijgend tot het graf Mogen we bij je zijn Zacht verschijnt er een lichtstraal Als je lichaam ter aarde gaat Het zachte afscheidslicht Laat ons beroeren Tot tranen als je afdaalt In je laatste rusthuis De dood heeft je opgehaald Je…

overspoeld door rijke modderstromen, Oogst onmogelijk gemaakt voor tractoren, Geen machine die er nog kan komen - Alleen mensenhand die uitkomst biedt, Overvloedig licht dat welhaast alles onzichtbaar maakt Ogen die maar niet kunnen wennen, geen bril die helpt, Het zwartste donker in mijn hoofd, ondoordringbaar woud Waar zelfs de felste lichtstraal…

Decennia lang las ik mijn verwondering, in jouw spiegelschrift, onomwonden, gestreeld door onvolkomenheid, verbaasd over zoveel wederkerigheid, gegrift in een lichtstraal van het schoonste vuur dat met de liefdesmantel is gedeeld.…

en wijl takken wijds zuchten verdelen doorheen de ochtenddauw naar asgrauwe luchten en waardoor ik geenzins enig lichtstraal aanschouw mijlen ver, en warmbloedig dichtbij, roep ik al wuivend naar de schaduw de spiegel komt niet nader; die was doorgaans al wat schuw…

De zon gaat onder over onze liefde Elke lichtstraal dooft langzaam uit Nu sluieren er schaduwen van verdriet Mijn hart schreeuwt zonder geluid Het moment van verlatenheid laat mij verteren door pijn Nog hoor ik onze liefdeswoorden dat we voor altijd samen zouden zijn Nu ligt de weg van eenzaamheid open Je sterke armen laten mij sterven…

De lichtstralen tekenen prachtige silhouetten. Soms worden ze voor even uitgeveegd om daarna nog mooier getekend te worden. Miljoenen jaren schijnt de maan zijn sprankelende en heldere licht maar deze volle maan is voor mij volkomen nieuw zonder enige herinnering.…

als rond het ochtendgloren een haan weer kraait de krantenjongen zich laat horen hij in een gevouwen blad even het nieuws van de wereld in zijn handen had de lichtstralen weer op de ramen prijken in liefkozende streepjes over de linnenbloemen strijken rond deze zo geriefelijke plek denk ik aan hoe anders het was tijdens het avondgesprek…

ik zag je in terloopsheid opvlammen door een zonnestraal waarin jij een helderheid aannam die de werkelijkheid extreem overtroefde ik heb wel vaker van die deja vu’s gehad maar deze keer was het duidelijk veel meer en intenser omdat ik vlagen van verse verf rook uit frisse kleuren ik ben je achterna gegaan heb in vele lichtstralen…

ik lig hier al een behoorlijke tijd om mij heen het hout hard drukt het tegen mijn rug en ik duw terug tegen de duisternis voor het licht ik weet nog hoe het verdween met een stroef geluid de laatste lichtstraal overspoeld met duisternis tot er niets meer scheen en ik duw terug mijn gewicht als wapen licht als doel weten ze niet…

Des ochtends komt uw hemelse bespeler, Uw organist, uw goudenklankuitdeler, — Zijn voet aanraakt uw donkerend pedaal, Zijn vingers zijn op dansende lichtstraal, Hij loopt met trillers langs uw stammendos, En uit uw takken breekt verrukking los.…

Het jaar achttienhonderdvijfenvijftig schenkt de Papoease wildernis een lichtstraal; daarin glanst Gods Woord vol onversaagde taal, die het duister vorst, het verguisde wenkt. De Blijde Boodschap wordt geweerd of gekrenkt... Toverpriesters horen een nieuw verhaal, willen strijd, sterken hun geheime zaal.…

De licht blauwe en zilverkleurige engeltjes aan de kerstboomtakken worden strelend getroffen door kruisende lichtstralen uit kaarsen of lampen hun glanzende vleugels en mantels geven geleidelijk aan stille lust weg te zweven door dak en muur zoeken naar wijde lucht _ heelal deze kleine versieringen van het winterse sparrengroen wekken…

Een lichtstraal boven bomen. Een klank breekt een schaal. Muziek. Tussen hoge varens het glinsteren van zilver. Een dwarsfluit kleeft aan de lippen van een dansend kind dat gul met klanken strooit van een lied. Ik herken de melodie maar ben de woorden vergeten.…

Denkend aan Texel zie ik de vuurtoren weer met zijn felle lichtstraal wel duizend keer in de heldere maneschijn met ontelbaar veel sterren en reuze veel gein zonder de rust te versperren al zittend in de duinen met overscherende meeuwen de zon die ons doet bruinen maar ook laat geeuwen komen we langzaam tot rust op het Noord-Hollandse…

Doe lichtstralen wieglen, o Zilvren Planeet! Doe ’t stroomvocht weerspieglen De glans van uw kleed. Blink vrolijk: want de ogen Van haar, die ik min, Begroeten bewogen U, Nachtkoningin!…

Dan toont zich daar in de verte weer een lichtstraal door de mist gifgroen gras om uit te rusten zodat dat de weemoed wist.…

Het wapen keert zich om, staat op vaste grond, is een sterk kruis, omkranst door lichtstralen, strooit bemoediging en vrede in 't rond. Jezus' liefde en genade halen ieder venijn uit kwade hand of mond, doen bloemen bloeien in de dorste dalen.…

De oersoep was een troebele boel met heel wat potentieel Van al dat levend gekrioel ben ik het kroonjuweel Eerst schoot de bliksem in de prut en zo ontstond het leven Wie er precies die lichtstraal smeet dat is me om het even De evolutie deed zijn werk wat blind, op het gevoel, de keuzen waren onbeperkt het spel met genen zocht een doel…

Over het kunstwerk wil een lichtstraal strijken, blijft er soms vele uren aan kleven om naar nieuw verrassend aanzien te streven. Wat zal eveneens de pracht verrijken? Ommanteling met een dunne laag goud en sierlijke houtkrullen, of van donker hout, schenkt de kwast- en verftaal plechtige klank.…

De gebroken lichtstralen reflecteren, Als sterren aan het firmament. Wuivend in onstuimig weer met zacht geruis, Een tropisch bladerdek groen als gras. Een stuk regenwoud hoort niet in huis, Evenmin een krokodil als tas. Tot in de lengte van ons aller dagen, Blijft de natuur een gift van God.…

telkens ik denk 't gaat niet meer schijnt er een lichtstraal keer op keer die kracht en moed geven om verder te leven er is niets dat moeilijker is dan die dingen te wensen en te aanvaarden zoals ze zijn wij vragen allemaal waarom ??…

Een plekje blauw breekt door aan 't zwerk, En 't schemert op de heuveltoppen, Het tikklen zwijgt der regendroppen, Een lichtstraal glijdt langs 't vochtig perk. Alleen 't geluwde koeltje fluistert, Als goud gloeit weer de vlinderwiek, De zonnestraal wekt woudmuziek, En dan - een wolk, die 't al verduistert.…

zou ik als de els aan het water mogen wonen de stroming zien de zon dichtbij beleven elke lichtstraal pakken dat wat er drukt in de kleine golven laten zakken zou ik na een roerige herfst de rust van de winter de stilte van de sneeuw rustend op mijn handen verder dragen naar de wachtende wereld verscholen achter de rietkragen zou…

Ik draag de lichtstralen dwars door ervaren duisternis heen ter bescherming van elk levenslicht. Ik wek steeds het geweten in de spiegel naar een ander toe, tot vermoeienis en ergernis... de pijlen van deze Boogschutter zijn niet mis! Welterusten. Goede nacht. Slaap lekker.…

een lichtstraal uit de diepte van de zon, die, wanneer de dag gelijk is aan de nacht de haren van je huid doorschijnt. als de kast, de vaas en het gordijn, als een Stonehenge in het klein het grote teken geven: aan jou geef ik deze nieuwe lente: nog weer een keer geeft het leven precies genoeg om van te leven.…