Een duw tegen de duisternis
ik lig hier al een behoorlijke tijd
om mij heen het hout
hard drukt het tegen mijn rug
en ik duw terug
tegen de duisternis
voor het licht
ik weet nog hoe het verdween
met een stroef geluid
de laatste lichtstraal
overspoeld met duisternis
tot er niets meer scheen
en ik duw terug
mijn gewicht als wapen
licht als doel
weten ze niet dat ik
niet lig te slapen
ik duw
de vijand kraakt als de botten van
mijn toekomstige buren
hun eeuwige huis
ik wil het niet
ik huur, mijn contract loopt af
met het doorbreken van de eerste straal
stort de duisternis in
daar is mijn vrouw
- gekleed in het zware zwart
dat mij net nog omsloot –
“Ben je niet dood?”
en ze valt flauw
Inzender: Sjoert van Velzen, 6 november 2002
Geplaatst in de categorie: overlijden
dit gedicht is gebaseerd op een krantenartikel;
wie de inhoud van dit artikel juist weet te achterhalen (dus niet raden) krijgt een prijs!!
mail naar bovenstaand emailadress. suc6!