Alle inzendingen over liefde OR jaloezie OR uitgaan

In de hemel is altijd brood zei de Afrikaan hij sprak woorden van hoop waar zal na mijn dood het verlangen dan naar uitgaan want hier is al geen nee te koop…

jaloezie is zoveel goeds En zoveel moois geschreven Dus sta jezelf eens toe Om jaloezie echt te beleven…

of afgunst laat staan afwijzing die proeft de liefde en laat anderen hun liefde proeven die kent niet de brutaliteit van bemoeienis met 'andermans-mens' zijn of haar invulling van seksualtieit!…

krijg ik je toch niet terug het zal mij nooit lukken ik zet je nu maar uit m'n hoofd al zal dat moeilijk gaan al de dingen die jij mij hebt beloofd die zullen er nooit uitgaan dingen die jij tegen mij gezegd hebt zullen er voor altijd inzitten en er niet meer uitgaan...…

Jaloezie is een verschrikkelijke ziekte waaraan alleen mislukkelingen lijden.…

de voyeurs tussen de struiken meten jaloezie en verwondering in centimeters…

ontstane afgunst venijn pokert op zijn dunst jaloezie… geen kunst!…

Avond aan avond. Van het oefenen in geduld geleerd dat wachten om een goede conditie vraagt. Je billen doen er soms pijn van. Wil ze wel, wil ze niet? Eeuwig gelukkig of verdriet? Als het zover is. Een zucht symboliseert wat er aan voorafging, vat alle avonden (naar de film, in de kroeg, voor de buis) samen en doet de billen nog een…

De verdronken schrale strot, vind liefde op elke hoek.…

ik zag je lopen een glimlach in de étalageruit verkopers gingen voor je onderuit tegeltjes zoenden je laarzen en klakten zacht het tikken na voor zij hun echo's tegen gevels plaatsten je warmde het terras met je spontane lach en in je ogen scheen de zon ja zelfs de obers keken vol verwachting om je bent gekend daar waar jij gaat…

Iedereen wil liefde, geen nijd, jaloezie of haat, het woord Liefde, wat in het Eifeler Platt niet bestaat.…

gevoel van leed over al het goede dat de ander overkomt ook wel afgunst, kinnesinne vaak als “houden van” vermomd…

Nooit zal ik in dit leven, stoppen met jou mijn liefde te geven. Maar straks terug ,als ik je zie, dan komt hij weer, DIE JALOEZIE…

Jaloezie, 't meest lastige woord in deze tegenwoordige tijd. Want waar men vroéger met áfgunst naar keek, píkt men het nu, uit pure nijd?…

ze zeggen dat ze het aan me kunnen zien en of ik asjeblieft niet zo wil kijken alsof ik kan drijven op een zoute zachte zee van welbehagen, klotsiklots om jou mijn liefste heen, die met kokosnoten gooit om me nog sneller in te lijven…

het plaatje is compleet niets ontbreekt de kroon op de schepping is haar lach die dreigt nu te worden afgepakt door streken jaloezie de eerste hints zijn genegeerd zonder boze sneer pas later wordt de puzzel gelegd als iemand afgunst zegt het meer beter best begint zijn tol te eisen wij zijn niet allemaal gelijk het…

ander lief zal hebben Een onzeker gevoel diep van binnen Een ander niet gunnen wat jij zult willen Een beetje hebben we het allemaal Te veel is echt abnormaal Een ziekte die mensen hebben Die het leven van anderen verpesten Een ander iets gunnen het mooiste wat we kunnen Als je geliefde van je zult houden Is die voor altijd te vertrouwen Jaloezie…

Als jaloezie zichtbaar wordt ’t lontje duidelijk waarneembaar te kort is de tijd aangebroken dat hetgeen eraan schort, wordt opgelost.…

ik kijk je weg en ook weer niet en pijnig me met vragen denk dat je eindelijk de liefde vond dat blijft me nu juist plagen en als ik je dan morgen gelukkig rond zie lopen dan zeg ik heel vilein dat ik je veel geluk toewens en dat ik zelf nog eventjes moet blijven hopen…

diep doortrokken klankwoorden die naast elkaar bestaan totaal verschillend trekken zich los uit een wirwar van draden zonder jaloezie kleurend van wit naar hemelsblauw in het blanke licht uitgestrekt tot tevredenheid herken je meerdere signalen waar de meerwaarde zit van het leven overduidelijk……

Eerlijkheid duurt het langst dus gebied die me te zeggen, dat jaloezie mijn deur niet voorbijgaat, maar ook bij mij als zodanig blijft hangen. Helaas…

nu je bij me weg bent zit ik in zak en as al wat ooit mijn sterkte was ligt languit in het gras altijd was ik trots op wat ik kon en deed ik pronkte met mijn pluimen tot ik aan hoogmoedswaanzin leed ik koesterde mijn schoonheid de brille van mijn verstand de kunst van woord en wederwoord die iedereen zo bekoort nu lig je in de armen…

Weggelopen voor de zonden der wanhoop, zoek ik mijn grillen elders. Nimmer zal ik jou omhelzen en ik maal er niet om. Waren er van jou maar twee.…

ik kijk naar je je kijkt afwezig je denkt vast weer aan hem een steek flitst door mijn hart je praat niet meer met me zegt niet meer wat je dwars zit “ik wil er niet over praten” of “laat maar” dat is alles wat ik hoor ik zie het verdriet in je ogen je denkt dat hij je zal helpen maar ik weet het zeker hij breekt je weer toekijken…

het fluistert aan de hoeken het gonst in de stilte het komt langs alle muren omlaag de wind krijgt vleermuisoren tot het wantrouwen een kop met zes ogen opsteekt en het valse vermoeden vat krijgt. dat puilt er uit, vreet alles op vreet zich van binnen naar buiten met de knagende vraag waar is wat doet de ander op dit uur van de dag de nacht…

Gehuld in strelend ochtendlicht komt mij jouw silhouet van korte afstand tegemoet uit ons gedeelde bed. Een zonnestraal beschijnt nu zacht de rand van je gelaat gewis dat hij de drang je te beroeren niet weerstaat. Heel even laat ik hem begaan dan kus ik je gezicht: ik wil je zelfs niet delen met een sprankje zonnelicht.…

woejwoej o zo fijn poederkool met rook op diezelfde wind verspreid (voor de spiegel dit ja-woord oefenen) dat vooral ja van vliegas kreeg hij borstgroei... gingen zijn borsten groeien helmpje mijn helm vraag het mijn handpop helmpje mijn helm de dood ook mooi die slaat hen met graagte - wat heet - die slaat hen met zwaarte voor de…

en laat ons langs het steil ravijn opnieuw de oude weg betreden die ons terugvoert naar het huis, dat in de duisternis beneden nog aan de voet der heuvel ligt; waar gij zo eenzaam hebt gestreden, toen leed de liefde had ontwricht; laat uitgeroeid zijn het verleden en uw gelaat weer zacht verlicht…

uit de categorie van 'alles van waarde is weerloos ' (lucebert) is 'wat blijft komt nooit terug ' (J.Eijkelboom) ook een hele mooie... ik ben nooit jaloers maar hier maak ik een uitzondering voor dit had ik namelijk zelf graag willen schrijven…

Jaloers op de zon Die door de jaloezieën schijnt Strepen maakt Op jouw naakte huid En de jaloezie Niets meer dan schaduw…