Alle inzendingen over liefde OR bitter

Hoe onze zaden wortel schoten, maar ons geluk toch bitter werd. Onze laatste jaren braken aan. We leerden vallen en opstaan. We leerden leven met de dag. Bitterheid veranderde in liefde. Wat pijnlijk leek bleef zoet. Wat we gezaaid hadden zien we, gelukkig weer, ontkiemen.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Ik weet wat liefde doet met mensen. En soms doet het zo’n zeer. Liefde doet iets met mensen, Het maakt ze zo teer. Ik weet dat ik het verdriet achter me wil laten. Ik weet, ik weet… Ik zoek, ik zoek… Een nieuw begin.…

Zij dronken niet; tenzij elkanders ogen, met blikken die — zo bitter jong — niet logen, en spraken niet: de taal der liefde was hun vreemd of geen van beiden boeken las. Zij keken mijn kant uit en zagen niet hoe spot in mij worstelde met verdriet.…

o ja, zij liep over het ruwe zij proefde het bittere kruid de aarde sprak geen woord van welkom een relatie was een branden niet van verlangen maar dat van het vuur der ontrouw de aarde sprak geen woord zonnekind, je zoekt op plaatsen waar geen liefde is, geen paleis jouw noden zijn van kristal pure liefde, het hogere al richt je liefdespijlen…

tolerantie lijkt ver te zoeken want de met de paplepel ingegoten haat smaakt bitter 'de vijand stinkt' zegt 't kind (dat ooit rein geboren werd) 'verjaag de vijand' zegt de man ('ze hoeven niet dood') hebben zij dan niets begrepen over liefde en broederschap daar samen (delen) onuitvoerbaar lijkt…

Oh, zoete liefde, waarom willen de mensen niet de moeite nemen om jou te proeven, zoals ik jou proef, zoals je smaakt. Oh, zoete liefde, zij verwachten een bittere nasmaak als bij een onrijpe vrucht. Door mij geplukt voor gevallen. Oh, zoete liefde, zij weten niet dat jij al gevallen bent, waar je geboren bent.…

mag ik van een traan verlangen dat zij waarheid huilt haar vloeiend verdriet geen bitterheid wordt kan ik schoonheid vragen dat zij innerlijk blijft geen uiterlijk vertoon die kwijnen wil zal ik toekomst beleven in liefde doordrenkt oprecht in haar dromen geschonken door jou dan huil ik tranen in schoonheid doorweven omhels die waarheid…

kom maar, zeg je je armen open de lucht die nog siddert de donder weerkaatst de galmende verwijten de nacht der gewoonte maakt zwak en gewillig op je schouder rust reeds lang een ander hoofd toch hunkert herinnering het vrijen intens nog eenmaal die koorts ranzig en bitter smaakt verlopen liefde…

vertel mij van de smaak van bramen of blauwe bessen, trots van zelf geplukt verhaal mij van de eerste keer het kinderlijk ervaren van een plotseling volwassen kus herinner mij aan zout van tranen het intense zoet van liefde als van goede wijn maar spreek mij morgen niet over een bitter einde of zuur verlies noem mij die smaken niet…

de lucht was zoet het licht verscheen een glans die er niet eerder was tot ik je ogen las wist dat je gebroken had met liefde in voorbije dagen mijn bitterheid verkoelde handen gaf bloemen en verpakte schande gal verteerde mijn gevoel rispte op in zure woorden ik had verloren wat geëigend was dat merkte ik veel later…

Winterwind, lei my deur bittere nagte tot uit die duister ek saggies kan staar hoedat hy sluimer, en sluimerend my smarte eindelik diep in my hart laat bedaar!…

Ik verdwaal in het duister omgeven door bittere tranen. Jij die je angstig naar me richt. Het medelijden vervaagt want hartstochtelijk beminnen streelt onze verlangende zinnen. Worden zwanger van LIEFDE het tilt ons met barensweeën omhoog en maakt ons meer dan één. Schreeuwen het uit met volle overgave.…

in mijn eiland van liefde begraven…

over zwarte bitterheid…

jouw glimlach weerkaatst in zijn ogen hoort ze de wind in een heel zachte fluistering zeggen ze heft haar hoofd luistert met warmte in haar hart proeft met haar lippen zilt, kruidig zoet en bitter kleurrijk als de liefde is zoveel schakeringen aan de regenboog lust passie liefde of doodgewoon kameraadschap trouw en genegenheid ze luistert…

Gloeiend zuurstof smeden met vlerken die liefde bedrijven me omarmen in het sterke stijven van wat ik zolang heb vermeden.…

was het maar eerder even stil geweest toen een roos fleurig en jij lieflijk leek maar roerloos lijk je nu waar vroeger leven was blikken raakten tongen streelden wat ijdel liefde heet plots minder bleek was het maar eerder even stil geweest voor alles hard en wreed werd en woorden bitter onze mond ontzoet…

Bittere borrels of melk en saffraan. 't Leven is een gladde baan. Bitter en zoet uit eenzelfde kraan. Leg reis aan! leg reis aan!…

Vandaag wil je huilen maar je keel zit op slot toch proef je het zout en bitter, veel bitter Vandaag wil je troosten maar ontbreekt je de kracht je hebt slechts een schouder die langzaam verrimpelt Vandaag smaakt naar zout en bitter vragen als waarom en waarom weer waarvan je eigenlijk al weet dat er geen antwoorden zijn Gisteren nog…

een mistrouwig hart vol diepgevroren bitterheid gehouwen in het stenen gelaat de mond gestold in wrok in de ogen angst en haat het theater van beminnelijkheid uitgelopen en gesloten behoedzaam trachten woorden van liefde en genegenheid de ijzige hartenwereld te betreden waarin zij houvastloos verglijden nu die plots een gletsjer…

Tranen verlaten schreeuwend mijn ooghoeken, Ze vormen kanaaltjes, die ieder hun eigen weg zoeken, Uiteindelijk komen ze weer bij elkaar op mijn kin, Beduusd vragen ze zich af: “had onze liefde ooit zin”, De druppels zijn zoutig en hebben geen kleur, Net als jouw liefde doorzichtig, bitter, zonder geur, Hoe lang zullen ze zich nog aan mijn…

bitter de koekjes van eigen deeg zal ik ervan eten leerzaam…

tranen zijn bitter of zilt maar soms ook zoet in blijdschap geplengd…

Samen gebotteld verdronken door liefde. De afdronk verbitterd na iedere hoest. Maar elke slok smaakt weer zoet. Omdat jouw schat elke dag schittert. Jouw hart was alleen maar verscholen. In elke zin die jij dagelijks verwoordde. De bitterheid is het depot door mijn bloed. Het gevoel dat mijn pit nooit heeft verhinderd.…

(Ivoren wachters II) Gelaten telde ik de jaren die ongetwijfeld zouden volgen op de kwarteeuw van nagenoeg stilstand slechts ambitie-loos in bitterheid 't Tij keerde, lach verscheen opnieuw bitterheid resoneerde in een schaterlach die tot op de dag van vandaag in de toekomst zal klateren…

Een schreeuw van liefde, te weinig noten op zangles, bitter van nepverdriet eenzame lust de kolder is ingeslagen bliksem reikt naar iedere hoek de mens is niet te missen ik lach mijn tanden zoek.…

Nog proef ik je bloed in mijn mond de as van bitter graan.…

als uit het niets heb jij de liefdesban gebroken in roes van angst je zelfgeschonden wond gemaakt jouw zachte lippen die nog enkel bitter sproeiden verstikten lust tot op het einde liefde werd verzaakt maar ik zal verder rusteloos blijven zoeken ook als het mos van jaren bloed door groen vervangt tot levensdauw het dode weer doet bloeien…