Alle inzendingen over liefde OR verwarring OR eenzijdig

winter heeft vleugels gekregen sneeuw jacht driftend langs herens wegen tekent bomen en struiken met eenzijdig wit spookachtig zonder gezicht nog stuiven duinen naar onbegaanbaar raken dorpen geïsoleerd snel zal de mens de sneeuw weer gaan ruimen in overleving zijn kleinheid geleerd…

'Je bent vast op m'n zwemles gesteld, aangezien je wilt zwemmen in geld. Lieve dochter, let op, dat je lacht om een mop die een rijke meneer je vertelt!' De dochter, die steenrijke heren meteen de revue liet passeren, vond twee weken later door sexy geschater heer Joop, die met haar wou verkeren. Hij trouwde met haar even later. Z'n vrouw…

Hij was beloftevol als amateur: Een topper die geregeld triomfeerde 't Was juist eenzijdigheid, die hij ontbeerde Hij keek te kosmisch voor een profcoureur Aan aardse palmaressen ruim ontstegen Was Fedors doel reeds hogerop gelegen…

Agamemnon zingt Elektra en sterft niet van euforie oog om oog met het levenloze lichaam van haar moeder verkreukeld aan haar voeten maar in het vacuüm van het besef dat haat waar wraaklust zich mee voedt liefde in verwarring is ontploft haar hart…

Verwarrend, denk ik toch. Goed of niet. Zwart of wit. Koud of warm. Haat of liefde maakt niet uit. Het is een opkomend besluit, dat rijpt in mijn geest. Misschien in mijn hart het meest. De opkomende zon, na een regenachtige dag, dat is wat ik hopen mag.…

Verwarrend, denk ik toch Goed of niet Zwart of wit Koud of warm Haat of liefde Maak niet uit Het is een opkomend besluit Die rijpt in mijn geest Misschien in mijn hart het meest De opkomende zon, na een regenachtige dag, dat is wat ik hopen mag.…

Gevoelens, als zwiepende aren in een dolle wind, die kilte geeft, en striemend het masker losweekt dat me heel houdt. Jouw stilte echoot luid in de tunnel naar mijn ziel door jou gegraven, die dag, dat je door je aanraking mijn vijver rimpelde en me stuurloos achterliet. Wat vrees ik het meest, wind of wind-stilte?…

Een vrij gevoel gespannen en toch gelukkig hoe uit je dat? Ik verwar het zelf met geluk al ken ik niet de vreugde door een zwarte blik. Vastgehouden door gevoel weggebleven, vastgehouden ik weet niet waar te staan. Ingenomen trek ik verder op het lange levenspad ik ben niet depri, maar verward. Voor hen die vrezen, met mijn andere…

Het gevoel is in verwarring een mix van vreugde met het gevoel dat het niet klikt. Ik kan slechts naar je kijken mijn arm om je heen slaan je in de ogen kijken om te laten voelen dat er ondanks alles, liefde is.…

Dit, Dit alles, Dit alles geeft, Dit alles geeft mij, Dit alles geeft mij verwarring. VERWARRING!…

Ik beschilder geen doek met stadse aangelegenheden de druk op het stof zou mijn dood kunnen wezen inherent aan vrees vlij ik mij tegen jouw borst, zoek de geur van zweet en bedien je schoonheid op het ritme van mijn kloppend orgasme het gespuis dat me belaagt zekert mijn hart in weersfonteinen geen hagel zo slagvast als jouw liefde die…

je ogen diamanten ze flonkerden in een zwoele zomeravond fluisterde daar de nachtegaal? was het de hand van God die maakte dat jij zo voor me stond? jij was de verschijning die mij in één ogenblik verwarmde of was het toch de zon met zijn laatste straal die ik voelde toen jij mij omarmde?…

ik mis de wereld in de sprong die ik waag, niet toereikend zijn mijn redenen die ik prevel wanneer de zon mijn hart bereikt ik zend mijn vragen naar dove oren ' k zie een vals gelaat achter het scherm dat mij weerkaatst, ik ben een toehoorder van de stoutste dromen droog mijn naaktheid af met het spel aan mijn geslacht, kus mijn tederheid…

patronen liggen stil te wenen tegen de werkelijkheid waarin ze zijn gelegd, het zwart overheerst het rectale brein dat van onrust zich bevuilt met dagen die schrijnend het lot willen bepalen toch stalt deze herfst het naakt verlangen aan de boezem van zijn muze, ze troost het gemoed met de plooien van haar palm, de mist hevelt zorg naar liefde…

wat moet ik doen, als ik je elke dag weer zie en je niet groeten durf of mag, je niet ophoudt te verschijnen wat moet ik doen? moet ik je meenemen naar de kuilen van bedrog je met zand overdekken of je opsluiten in een hok en steeds gaan kijken of je nog in leven bent? er zijn heerlijke martelingen om je aan bloot te stellen en vast…

ik behoud mijn hoofd, ondanks alle vragen die me zijn beloofd telkens als ik bloemen strooi de nectar bewaar voor het ontbijt de wortel voor het trekken van thee, de geur verdienstelijk geparkeerd in mijn revers dan bloos ik als je naar me lacht toch wens ik me soms een andere bloem een die kan zingen van de straat, dansen als een honingdraak…

In een sluier van verwarring Omgeven door diepe pijn Verlies ik al mijn vertrouwen Het is een groot afscheidsfestijn In ogenschouw genomen Dat deze vriendschap was Ruw verstoord uit de illusie Zie ik je werkelijkheid pas Hoe moet ik ooit weer in iemand geloven Mijn naïviteit is ernstig vervuild En mijn openheid zal steeds meer doven Ik…

Er woonde een man in Leeuwarden, die alles met alles verwarde. In plaats van met pook, (zo hoort het toch ook?) sloeg hij steeds zijn vrouw met de garde.…

Men zegt dat de liefde één groot spel blijkt te zijn. Het begin is euforisch en utopisch en nog meer, maar het einde doet altijd verschrikkelijk veel pijn. Verraad en bedrog doen samen ontzettende zeer.…

Ik dacht dat jij het was naast mij, bij het ontwaken maar je was het niet. Wie dan was het die mij vannacht zo intens genieten liet ?…

Jij komt op als duivel uit een doosje teer en roze *Harig Wilgeroosje* Verwarrende gelijkenis waarvoor ik je roem sierlijk bloeiende *Dagkoekoeksbloem*…

Wat je voelen wilt en niet horen kan zal je ervaren en toch bedoelen. Dat wat je ziet kan wel eens anders zijn dan dat het lijkt of blijkt te zijn.…

Tijd waait door het open raam naar binnen, wervelt om de sputterende kaarsen en vlijt zich neer voor de smeulende sintels in de haard. De onberispelijk geklede man in de lederen fauteuil haalt een hand door zijn grijze haar en knijpt zijn ogen toe in een poging om nu en verleden te ontwarren.…

We verdienen beter, Terwijl we heelhuids Maar goed gekleed De straat over kunnen steken. Zelfs opgebroken verslijten We schoeisel Zelden tot aan de voetzool. Toch is het verharden, Het loonwaarts gebaande, De weg die gewrichten Doet ontsteken. Op het kruispunt links Staat het bord rechtsaf En rechtdoor om de hoek Schijnt ommekeer…

nee omgekeerd ik verwissel mijn ledematen ik verwar de hemelstreken wat is ja en wat is nee ik predik de goedheid maar kan de ironie niet te boven komen waar ik ook mee bezig ben ik verloochen het weer met een glimlach ik doe niets tegen deze verwarring integendeel ik probeer het nog te vergroten en blijf daardoor incognito…

en gij, noem de liefde maar geen leugen, want ik, o liefdeloze, ik geloof u niet.…

het zijn de engelen die het universum omarmen. het zijn de goden die onze harten verwarmen. en ik... met de snelheid van een gedachte vlieg ik van planeet naar planeet moeder aarde vader zon laat mij terugkomen naar waar alles begon.…

dwalende verspringende gedachten blijven kleven aan een grillige draad die in mijn hoofden van de laatste dagen het enige houvast is geweest wie is van steen lijkt de rots me te melden wat is van hout vult de boom daar bij aan geen van de oudere wijzen krijgen gehoor want mijn schaduw duwt mijn denken voort ik hoor de indringende stem van…

Het ontsnappen op welke wijze dan ook is gelijk aan het martelen van mijn geest slechts contact met je zelf daar er buiten vele schuldigen zijn die je telkens de vreugde willen ontnemen en niet naar je hand willen handelen omdat zij ook een leven willen leiden…

Er is iets maar ook niets dat tussen gedachten spookt gefluister in de ruimte loze woorden in je dromen. En als ik dan luisteren wil dan hoor of zie ik niets omdat de wil niet is verdwenen maar de mogelijkheid meer dan ooit. Begrijpen is wat lastig in dit moeilijke parket maar niets is onmogelijk in deze omdat je nooit weet wat niet deert…