Alle inzendingen over liefkozing

Hij hoeft zichzelf Niet te vervelen Wel houdt hij afstand In onze relatie Het is liefkozen uit nood Een inniger contact, zo is bekend Betekent voor hem de dood…

Liefkozend gaf je mij een kus in mijn nek. Strelend verraste jij mij waar je heen wilde .....gaan Jouw onweerstaanbare lichaam verleidde mij, een magisch gevoel. Ik gleed met mijn handen over jouw prachtige dijen. Een verrassend einde van de mooie liefdesscène kwam in…. zicht. De climax vertolkte de liefde tussen twee mensen.…

Van de taal werd spaarzaam gebruik gemaakt: liefkozingen moesten worden ontvreemd. Als mijn moeder mij streelde schaamde zij zich en ik schaamde mij - onze schaamte was nog gescheiden.…

Je stem als hout, hard en sterk maar toch prachtig en liefkozend, goed om aan vast te houden en mij te vertellen dat ik van je hou. Twee sterke armen als een nest van een vogel, warm en veilig, vertrouwd. Die me laten weten dat je me vast houdt, ik hoef niet bang te zijn om te vallen.…

Zij schreeuwen als de zege mij toevalt, diep dankbaar dat ze een liefkozing verwerven.…

met water gevuld; een waarheid waaraan leeuwen likken en daar beginnen te vechten gekooid met witte, wilde manen die soms samen vallen in één enkele nacht stilte en het meest nabije als een zachte beweging van een wimper in jouw hand en hoe wij spreken wanneer de maan over de horizon trekt mijn gebaar inademt en de vele manieren liefkozend…

een groep zie je haar dansend door het leven gaan haar voeten bewegen haar hart zwijgt van ellende tranen van geluk stromen over haar wangen wordt fout gedacht verdriet laat ze lopen in het holst van de nacht zwart net als de put waarin ze gevallen is als de zon opkomt wordt ze niet gewekt door warme zonnestralen of een liefkozend…

Men mag langs die herinnering wrijven, liefkozend, gelijk een huiselijk beest. De verzen uit gekoesterd verleden willen zich anders tonen, scherp smaken, knusse viering streng tegemoet treden. Ze zijn dan bereid hernieuwd te ontwaken: bezonnen, maar ondernemend heden laat hen over doen en spreken waken.…

De liefde is iets geven van jezelf, opdat je kunt liefkozen met elkander. De liefde is de illusoire wens van elke persoon. De liefde is strijden voor de ander in geval van nood. De liefde is vriendschap met je ogen open, is alle problemen oplossen in relatie tot leven en dood. Voor mij is de liefde iets van een wederzijds begrip.…

Nu ik jouw motto op de top van de duin koester levert tot in lengte gespiegeld tot aan de horizon jouw licht in het donker gebundeld met geluk hoorbaar liefkozend met het aanstormend geluid.…

Als lepeltjes van de afgelopen nacht liggen we tevreden tegen elkaar in een roes van slapend rijke liefde waar geen vraag of antwoord wordt verwacht ik draait me om in half wetende dromen ogen ontdekken je slaperige zijn en handen strelend, zoekend naar de lijn om nog dichter bij je te kunnen komen liefkozend langs de contouren van je gezicht…

dat heel veel kan en niets moet hoe jij me ophemelt ik niets verkeerd schijn te doen of anders vergeef je me wel ik kan nog steeds niet vatten dat je me mooi vindt ondanks al die littekens op mijn lichaam op mijn hart en ziel ik kan al helemaal niet meer volgen nu jij me weer echt vrouw laat voelen hoe ik me kan verliezen onder jouw liefkozingen…

druppels vallen zomaar uit het niets ze glijden over m'n arm omlaag strelen mijn gezicht liefkozen mijn huid en vermengen zich met de stroom van tranen hier in het diepe groene bos dans ik op een open plek omringd door bomen en hoog boven me een groot groen bladerdak waardoor de zachte druppels naar beneden komen zweven als tinkelende…

strand meegevoerd door wind en golven rollen en bruisen frisse golven in de branding van de zee over elkaar heen waar adem leeft daar waait de wind van Gods geest in vrijheid ongrijpbaar waait waarheen hij wil maak me vrij van doemdenken oftewel, geloof in jezelf waar adem leeft daar waait de wind van Gods geest in vrijheid je liefkozend…

alleen het knerpend geluid van samenpersende verse sneeuw onder warme wandelschoenen Mis m'n rode oren gegeseld door rondgierende wind en jeukende tenen na een te lange winterwandeling Mis tot op het bot verkleumd het gevoel van nooit meer warm worden Het zonnig geel van een fiere trompet kijkt mij lachend aan Strijk nog eenmaal liefkozend…

als rond het ochtendgloren een haan weer kraait de krantenjongen zich laat horen hij in een gevouwen blad even het nieuws van de wereld in zijn handen had de lichtstralen weer op de ramen prijken in liefkozende streepjes over de linnenbloemen strijken rond deze zo geriefelijke plek denk ik aan hoe anders het was tijdens het avondgesprek…

Jou met mijn vingertopjes strelen van je schouders tot en met je voet Zo bouw jij mij een luchtkasteel en droom ik van jou in je ondergoed Jou heerlijk innig de rug liefkozen van het kruintje tot beneden je kuit Dat is toch helemaal niet zinloos en ‘t laat mij smullen van je tere huid Jou heerlijk in mijn armen pakken wijl mijn hand je…

Neem maar het sprei voor twee ik slaap vannacht alweer bij jou Heerlijk zo samen in de bedstee bij het meisje van wie ik zo hou Kies toch je mooiste pyjama uit ik wil jou het verleidelijkst zien Je liefkozen over je zachte huid jou nemen, wel een keer of tien Draai maar onze lamp tot zacht zodat ik je in de schemering zie In ’t maanlicht…

meer mijn adem de weg kwijt raakt, help me ik wil een eeuwige rust, ‘ k zal dankbaar zijn aan de dragers en de vuurmakers, ‘k zal de bloemen en kransen meenemen naar mijn volgend begin naar ik hoop zal daar de rust zijn die ik zoek zal het beminnen net als toen, toen ik nog naast haar lag en mijn handen ieder plekje van het lichaam liefkozend…

parmantig paradeert puntig de pointe hand in hand met provocerend proza een wonderlijke optocht ontrolt zich aan mijn ogen opgetogen, terneergeslagen eeuwige trouw, op de hak genomen liefdesmijmering, vers in geheugen lettergepenseeld vergezicht een bontje met een kort lontje verwondering, verbazing, woede liefkozing en oorwassing doodsklok…

er werd mij laatst gevraagd hoe ik liefde associeer en hierdoor uitgedaagd schreef ik deze woorden neer een bad vol rozen rood niet altijd willen winnen maar trouw tot in de dood liefkozen en beminnen bijvoorkeur uren praten kussen, vrijen, strelen elkaar in waarde laten interesses blijven delen hartstochtelijk verlangen naar ruimte…

in rode waas verdween hij in het duister zijn sporen glommen wijkend in het niets nog hoor ik haar liefkozend zacht gefluister stationwaarts treurend achter op mijn fiets het leeg perron liet mij in droef gekluister in ’t vale licht verdween ze als een flits niemand die nu met mij nog praat of luistert weer heel alleen blijf ik mijn eigen gids…

Wanneer ik ’s avonds in het duister Naast je lig en liefkozende Woordjes in je oortjes fluister Zoen op je actief blozende Wangen en met elk gebaar Een stukje dieper doordring naar Het zoete centrum van je ziel Dan schijnt je schoonheid zo fragiel -- Maar als de schrijver diep in mij Je ’s ochtends vroeg graag wil vermoorden Want de nacht…

Hij riekt aan de rode rozen door haar zo liefdevol geplant, hij wil ze even liefkozen, beroeren met bevende hand. Hij kijkt naar het paadje en ziet haar nog staan, altijd met 'haar' bloemen, 'hun' tuintje begaan. Hij fluistert: 'Katrijntje, ik snij er wat af, van die mooie rode, voor jou, op je graf'.…

had nooit verwacht dat je rauwe basstem zo teder bewonderingen kon toefluisteren dat je kolenschophanden zo voorzichtig mijn gezicht zouden liefkozen en je grof gegroefde gelaat zo prachtig kon verzachten in geloken genot ben doordringend geraakt dat je volkse grote bek zo verstomde in stamelende woordjes vol lievigs dat je grote Vikinglijf…

Deze koning der verre toekomst vreest, ondanks liefkozingen en goede spijs, wat hem omgeeft. Hier blijven? Te zware eis! Hij wil geborgenheid, verdwijnt bedeesd. Alexander geniet achter de ramen, deint lustig in moeder Beatrix' armen, die, hossend op slagmuziek, omvamen.…

Soms weent zij uit: dat zij niet meer kan blijven Onbevlekte in verblijven, waar bedreigen Haar offerpijn en floers, waaronder lijven Den Dienst der wrede liefkozing bedrijven. 'k Geloof haar niet, maar neem haar lijfsgewaden. Nog naakt vernederd, smeekt zij de genade Te mogen gaan. Ik spot: ‘Ga zo, mijn gade!’…

Breda 's grote begraafplaats in het late zwart wordt kleurig gestreeld door zachte handen uit Hemels licht, die liefkozend landen op dit oord, waar men rust na vreugde en smart. Lampen vol glanzend groen bemoedigen hard het verlegen roze, dat teer wil branden naast lage schimmige loverranden.…

Maar neen, ik weet: alléén omdat zij vingen de lange straal van liefdes licht aanschijn, is 't, dat gedachte en blik de stomme dingen liefkozen, of zij levende wezens zijn.…

Het meisje kan pas lopen strompelt deinend hortend door de tuin naar een struik waaraan één grote roos hangt dat bleke zachte elkaar liefkozende geel en roze... vertrouwde gemengde vla oh!…