Alle inzendingen over lijken OR werkelijkheid

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

vast om je los te kunnen laten De werkelijkheid roept Ik ben weer op aarde Mijn hart tikt door Jouw bloed stroomt in mij…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Hoe kan ik door rakend onhandelbare zaken heen kijken als ik door zicht op ze de andere kant niet doorgrond; het is al moeilijk zat en met jou te gaan over lijken, wezenlijk te verstaan dat de mens eens rechtop stond.…

waarom maak jij voortdurend cirkels in los zand het begin noch het eind worden blootgelegd laat zinnen zwijgen liefde had nooit klanken nodig of fluisteren die paar korrels nog een laatste letter ?…

in de mars der lijken voert grauwheid de toon het dof gekletter der botten kent geen verschil tussen armen en rijken op muziek van de stilte waggelt men voort door de donkere steeg van de ijzige kilte her en der sluiten kornuiten zich aan om het peloton te versterken met wezenloze botten zo gaat men voort donkere gaten tegemoet…

Hij wacht op haar iedere morgen weer wanneer de zon opkomt schudt hij zijn veren en raakt haar even aan minzaam knikt hij naar het grauwe ganzenpaar dat nieuwsgierig waggelend iets dichterbij komt en de witte reiger strekt statig haar nek maar zwijgt in de lucht wordt al klapwiekend gebeden voor het laatste avondmaal…

Mijn stem verwaait in dove oren van een feodaal gezicht jonkvrouw in ivoren toren neerbuigend naar het volk gericht geen liefdesluit zal haar bereiken in de kilte van kantelen hartenvrouw gaat over lijken om gepeupel te bespelen smeer haar in met pek en veren geen laken het ontsnappen waard wil haar laatste vloek bezweren vanuit de schede…

ze tilden zichzelf uit bed met gestrekte benen iedere morgen weer werd gezocht naar ogen zonder spijlen wind rook naar de kamer en een enkel wisseldeken nog immer waait hij over nachten en jaren heen met schimmen, zo dichtbij als gister aldoor slijpen zij dromen in halfzijdigen wrijven tussen hart en steen eens als de adem zich vernedert…

Na de zon, komt altijd weer regen, na de regen komt meestal de zon, maar het lijkt als of met zijn allen alleen de regen maar zien vallen! Want geen mens zul je vandaag horen dat de zon schijnt.…

Zware zuchten zweven zonder ziel en zwerven zachtjes zonder zien Vele verlangens vluchten vrezend en vliegen vol verloren vleugels Wegdrijvende wensen wenen wachtend en wankelen werkelijk woordeloos Hongerig hunkert het hart Naar blind beminnen Getekend groeiend in een mens…

Is de werkelijkheid een onomkeerbaar feit. Echter, de absolute werkelijkheid is: Er bestaat geen absolute werkelijkheid.…

de werkelijkheid druipt langs kale stammen soms lijkt het of ze terugvalt op de knoesten van de tijd ik wil er aan voorbij zien om hoog boven de kruinen het pluralisme te zien hangen in een vale grijze lucht pas dan zal ik erkennen dat ik alleen ben zoals wij allemaal…

Ieder mens ziet zijn eigen werkelijkheid want het oog is de camera van je ziel…

kent het leven vele kanten als ik praat over mijn en dijn blijken mijn woorden balken en de ogen van de ander, gedragen door splinters, toch nog blinde bollen onder een sterrenloze baldakijn in mijn rug gapen velen gaten soms met zout verweven ook ik ken het haten, pekelen en kneden onder mijn hand is en wordt nog veel geleden de werkelijkheid…

gedragen door wortels van ervarend verjaren die het heden maar ook verleden; mijn levensweg steeds beter doen verklaren minder gebonden of misleid door dromerig verlangen verlost van de drang die de voortplanting berijdt de waarde ligt steeds meer in het gezicht van het einde dwingt zelfs het huidig ademen als werkelijkheid…

, bedolven werkelijkheid laat me vleugellam achter je moet vergeten, er niet meer aan denken om de werkelijkheid te kunnen bewaren, zei een wijze vrouw.…

Keert de stilte om me heen terug en krimpt alles buiten mij? En mijn innerlijk telkens ook, hebben alle mensen dit gemeen? Het moet een verslavende vrijheid zijn die ons verblindt, maar ik zal geen angst kennen, oh nee! "Wat goed is, is immers ook goed voor mij!" roep ik uit om mezelf te kalmeren De schemering laat romantiek achter…

hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren zocht opnieuw, gelijk de mens is, een andere schim * ik was van mijn schepping getuige en kon wederom de horizon verklaren…

Zou jij mijn god willen zijn neem dan van mij weg alles wat absoluut is wees nabij in mijn zijn zoals ik ben zuiver mij uit in wie ik zal zijn of als blijkt dat jij een schepping bent van mij dan zal ik de kunstenaar zijn die onvoorwaardelijk lief heeft wat tot leven kwam…

In mijn diepste wezen kan ik de werkelijkheid niet bevatten Ik zoek naar Zingeving Bevestiging In de ander Er moet toch een reden zijn voor mijn bestaan? Wat is werkelijk?…

werkelijkheid Vraag maar aan de rivier."…

Tijd is niet echt Emoties en gevoelens zijn alomtegenwoordig Zij bepalen de manier hoe wij de wereld ondergaan Alles is onderworpen aan opinie Het doet de werkelijkheid ontstaan…

Ik kap de wildgroei van mijn dromen, zo hak ik – me weer een uitzicht.…

achter iedere boom ik zag je schaduw van opzij en herkende daarin je schroom om mij aan te spreken was het plagen of ontdekken wat mijn houding zou zijn wilde je iets in mij opwekken ofwel speelde je de schone schijn wilde je iets losweken dat in jezelf besloten lag maar opzag tegen een eerste woord de tijd zou het ons leren welke werkelijkheid…

ik heb een stuk van de werkelijkheid gepakt schilder haar blauw claim haar als mijn werk waarom zij mij droevig stemt en jou vrolijk weet ik niet misschien is blauw maar een kleur die op zoek is naar rust?…

Werkelijk, men moest de steen met menselijke waardigheid bekleden, zijn woord voor menswaardig aannemen. Men moest, om nog in de mens te kunnen geloven, zijn oor te luister leggen bij de steen of met de stem spreken van een steen.…

De werkelijkheid zo het is in-kijken verdichten in een zucht en een tel en een moment, zo radeloosheid verzwaren ook soms verlichten tot het enigszins in versteende stilstand went.…

Het lijken wel Engelsen, En ik begrijp niet, waarom ze doen wat ik vraag. Er waren veel zaken vandaag. Het waren allemaal gedachten van mensen, Er waren veel dikke, die duwden en waren onwillig. Ik begreep niet, waarom ze zo koppig waren. Er waren magere, met valse haakjes, En er zat veel in de knoop.…