Alle inzendingen over lofzang

Hoog zwanger van bloei gladiolen in een vaas lofzang op leven…

Lofzang voor de kabouter die links dan wel rechts gaat, in haar keuze de weg laat der verleiding van de Bos(s)…

hoe zoet zijn ze de harmonieën van de ochtend waar al de merels zingen nog voor de zon op komt de adem van vers hooi stromend door het lenteblad kust bruisend hun vleugels terwijl zij hun hymne kwelen zelf als in de late avond de nachtegaal verleidelijk zingt spelen nog de merels hun buxushouten fluiten verscholen in het struikgewas…

Ik hield me maar vast aan mijn ochtendkrant, op straat – bij het uitglijden.…

waar zon en wind in pure stilte ontwaken vroege vogels hun lofzang fluiten over water en land ontluikt de aarde nog in eigen schoonheid…

Dat lacht en zegt: wat je ook doet - van vers tot vers te gaan - 't maakt elk gezang hier goed, zolang je stil blijft staan totdat een zachte klank begint omhoog te klimmen in de wind, een lofzang dat ten hemel stijgt die de Schepper niet gauw krijgt.…

Ergens wacht een melodie zo schoon van kelk en kroon weerspiegeld op een lenteblad een portret van bloeiend vuur en levenskracht een hart van tijd zo teer, zo zacht maar vol van leven vol van pracht in wind en onder sterrenlicht een lofzang op papier gedicht.…

er gaat een regenzucht langs onderkoelde ramen. Ademstof en huiverwater bedekken hun woeste grond. Strijdig met steen en straat, lichtvoetig als kaalheid van tong en tederheid van wijs te maken vreugde, voortijdig en flinterdun Gapend over kloven, onttrokken aan oog en zwaarte, zich gewaar van wenselijk dieptezicht. Of onwaarneembaar…

“zijn naam niet steeds weer noemen”, zegt een deel “maar Leiders moet je roemen” vinden wij al is voorwaar niet ieder met hem blij die halfgod met zijn blanken-eerst-krakeel toch is hij niet meer dan een onbeduidend moertje verknipt en, heel gênant, een poetinhoertje…

moeder Aarde vader God broeder Zon en zuster Maan en ik die het liefst van al niet had bestaan…

Te twisten als zwermen bijen, vol ijver met de taal hun raten te vullen, om tot een hymne te breien, een magere lofzang op een vluchtig epos, waarin de goden elkaar beminnen en van de literaire honing smullen, op hun bizarre tocht, de emoties laten gisten, tot aan de gewraakte tonen die ik zocht, om dan een draak te moeten onthullen…

Gedachten die verlangen, verlengen, nergens enten als op eerdere lofzangen. Zal ze hebben, wel langer, verlangens, bange momenten, maar ben ze gewoonweg niet langer.…

warmbloedig zou de liefde zijn het hart groot, de mond klein in vele geschriften te lezen notaties van verrukkelijke muziek een lofzang of lyriek op haar, die vlees en bloed coupleert in de fijnzinnige verbeelding van een erotische triptiek warmbloedig zou de liefde zijn vrij en nimmer gereserveerd…

hoe die ene stem in echoklanken zich tot een cherubijnen lofzang kon verheffen het stille droeve plekje in mijn vragend hart wist te treffen alsof innige armen het wisten te warmen een blijmoedigheid in het bijna nacht de glans van het baldakijn bracht iets van geborgen zijn * Bij een Byzantijns Kozakkenlied*…

in elke hoek van hersendood vergroot een woord gedachte laat maar staan -laat het weten het bezinkt in lofzang rond een oude stoel als boekenbal- gebundeld rond de weemoed van mijn cel ik ben er wel uitgeademd in de waas van warmgeblazen asem eindedaags begint opnieuw…

zullen dagen lengen wanneer de zomer een regenjas draagt worden nachten korter wanneer ogen niet omzien naar uren die tussen zon en maan verbleken luiden klokken de lauden in of worden korte metten gemaakt met lofzangen en psalmen wanneer in het raamkozijn schaduwvleugels worden gestreken…

zoals een merel voor het raam zijn heldere lofzang fluit, mij in alle vroegte raakt, verblijdt zoals mijn stem naar buiten maar ook naar binnen stroomt de ruis verstilt, de klank verrijkt zo wil ik zijn als het woord dat in me zingt, zo klaar zo schoon dat uit ‘n zuiver gestemde bron een bedding zoekt, weervindt…

mistvlagen hangen zij aan zij als treurig geweven netjes over een bomenrij de merel ontwaakt zingt een lofzang die zonneknipoog komt dat voelt hij allang snavelpoetsend ontstaat in ’t verenkleed een sublieme glans trippelblij draait hij in rondjes een aardwormendans elegant en dynamisch start hij zijn vlucht tekent een godswonder…

Looft de ui met tranen in de ogen looft de ui want hij geurt in de pan looft de ui die onze verkrampte darmen op gang brengt looft de ui met bruine suiker helpt hij tegen verkoudheid looft de ui want hij zet de salade kracht bij looft de ui om het rode kleurtje dat hij soms heeft looft de ui want zonder hem geen hachee looft de ui als…

Geen enkele hartstocht verzwakt uw ogen affectie gefluister streling: de pluim wild dansende haren dulden gelijk Alexander de Grote god der overwinning gij zijt mijn lofzang uw sprong onderwerpt versperring wijkt eeuwig overbruggend stomende passie mijn zadel uw huid buig en kniel voor uw voeten waar roem terugvoert naar uw geboortemoeder…

En een trillende leeuwrik stijgt boven zijn hoofd, een plechtige lofzang ruist door het loof, en bijen snorren hem gonzend voorbij, en alles ontwaakt en is vrolijk en blij... De zonne lacht, de morgen straalt in opperste pracht, en hij, de gelukkige, gaat met stralende blik en een lach op het gelaat. Wiesbaden, 1878.…

ik haal de kasten leeg en schouw naar binnen ik wieg met het ritme van zachte woorden en zing me terug in de tijd ik schakel tussen slapend verlangen en verbeeldende dwaalsporen ik breng mijn lofzang op het leven en de licht aangeslagen toets ik pluk blauw-warme watten en schuif de wolken weg ik loop hand in hand met onwetendheid…

Feiten zijn zakken, ze staan pas als je ze vult -- met je gevoelens.…

Het teerste roze, het zoetste goed; mijn mond verlangt naar uwe weelde. Uw zoenen zijn als zacht satijn, waarmee gij mij ten dode streelde. Herboren tot gedeeld genot; uw welving volg ik in het laven. Gij drenkt en kust mijn lijf tot lust; hoe stilt gij mij tot overgave.…

Voor de liefde die ons de grenzen laat zien van samengaan en de vriendschap die, volgens mijn vrienden, niet schijnt te bestaan is dit de canto van het Leven, van de Eenzame. Dwepen met het gevoel van onbegrepenheid, Uit zwakte, en menselijk autisme Omringt door vrienden en familie, Samen alleen.…

Oh psychiatrie Hemels instrument voor pacifistische despoten Als ik je aankijk, kijk je glazig terug Als jij, oh psychiatrie, een samenleving was, was je streven dan een democratie te zijn? Of zou je je innerlijk tegenstrijdig weten? Jij psychiatrie, jij weet het, jij alleskunner, doorgronder van disfunctionerend leven Oh verlichter, til mijn…

Hij slaat de maat met zijn strijkstok oefent de meisjes van zijn zangschool schrijft gehaast een lofzang voor het huis dat staat als hij verdwenen is.…

Zoetgevooisde hymnen en lofzangen bezwangeren de blauwe lucht Woorden zonder betekenis noch toekomst dwarrelen neer als herfstbladeren in het altijd mistig okeren ochtendgloren Terwijl een vrolijke rouwstoet van dierbare herinneringen als een slang door het rottende groen sist en de grond zich opent als een vuilbruine schede gaapt…

Hoop in innerlijk verlangen, op mijn vleugels der wind, fluisterde hij mijn naam, in zijn stille lofzangen. Een herkenning welbehagen, op mijn vleugels der wind, neem mij eindeloos mee, in liefde.. verslagen. (laat je meestromen in eigen verlangen en je komt het uiteindelijk tegen..)…

Ge moet u niet bemoeien of deze lofzang eindigt in mineur! Geen volta die mijn opzet zal verknoeien: oh Daan de Ligt, 'k bezing hier úw grandeur!…