Alle inzendingen over maandans OR scherven

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

de klokkenluider bimbamt de omgeving plat stilte in scherven…

Ze trok zijn aandacht, maar liet die vallen, en toen -- raapte ze scherven.…

twee vingers op twee handen In de lucht verheft zich langzaam een vreemdsoortige langgerekte rij in de richting van de volle maan gemengde geluiden vullen de lucht Toevallig in de buurt aanwezigen spraken van ufo’s, zeer buitenaards Aan de donkere kant van de maan klinkt de muziek al van verre -Het is een prachtige nacht voor een maandans…

vergaard ook met vlijt breuken tot scherven vervallen krassen zijn er altijd onze ruimte is klein het draaien doet pijn dans je mijn scherven nog fijn…

in de spiegel van het leven ligt gebroken verlangen geluk in duizend scherven herinneringen wat eens was barsten vol verdriet brak zijn verleden glans ging teniet liefde werd verdreven maar steeds weer haar lach flitste door zijn dromen reflecteerde hoop in de scherven van zijn leven…

tijdens een val resteerde van de mijne slechts vele scherven gelukkig was hij niet van kristal dat in duizenden fragmenten versplintert als de tijd het mij niet verhindert en ik alle scherven snel vinden zal ga ik ze lijmen en wie weet kan ik dan met breuklijnen en al heel misschien toch weer in mijn bol een toekomst zien…

koud staal verbrijzelt porselein uit verleden tot scherven huilen…

Het gaat goed met mij, scherven ruim ik op, gauw -- kijk ik naar buiten.…

wanneer de zon door takken breekt valt schemer in scherven op de grond…

Raamwerk van het leven Vensters Met glas Open ramen Met gordijnen Scherven Op de grond Kleuren in de scherven Met lachende gezichten De zee ver weg Die speelt en ruist tegen het avondlicht Komt er donder De straten blank van de regen Een auto stopt onderweg Een blikje bier Raamwerk van het leven…

de spiegel brak scherven stonden rechtop in het gras waar het beeld zonder licht begraven was…

achteloos scherven lijmend waarheid liegende dromen…

Ik wil praten met de maan Ik wil stalen met de sterren Ik wil staan met volle handen Helpen dat kind dat in de scherven staat!…

Ik vond laatst wat losse scherven van de oude tijd zij liggen her en der in mijn herinneringen verspreid. Die vaas van toen was nauwelijks nog te repareren de randjes waren te scherp, dat zou teveel bezeren. Sommigen spreken van scherven brengen geluk.…

gesleten ik een mozaïek zie van scherven die ik niet ben vergeten Ik bewaar het zorgvuldig, zij maken mij tot wie ik ben man, vader, zoon, een mens, een dichter in de pen.…

Ik vond laatst wat losse scherven van de oude tijd zij liggen her en der in mijn herinneringen verspreid. Die vaas van toen was nauwelijks nog te repareren de randjes waren te scherp, dat zou teveel bezeren. Sommigen spreken van scherven brengen geluk.…

Met glazen woorden spreekt ze overal waar de scherven verwoesten wat ze niet meer geloven en liefhebben als het glas niet meer met liefde gevuld is…

Stilte en mijn verdriet vloeien ineen als je in de spiegel van de avond wenst wat ik niet kan zijn zonder scherven en gebroken dromen van een dappere liefde…

moederziel alleen het leven voor haar schatten eindigt nooit sprokkelt splinters scherven snippers in haar kinderen verstrooid…

spiegel gebroken onthutst klautert mijn gezicht tussen de scherven in een vergeefse poging strijk ik het weer spiegelglad…

Maar een glas laat zich snel breken, de scherven worden weggeveegd.…

je ogen priemen tikkend het raam glashard ik hoor me weer aan scherven vallen en voel opnieuw de splinters…

Waar de scherven zijn gelijmd Worden de scheuren zichtbaar Zoals littekens laten zien Waar de wonden zijn geheeld…

voor altijd nu het stof het puin de scherven van wat eens ons zonnig zeehuis was de zon zinkt zelfverzekerd zeker van haar opgang weg in zee…

van hout luchtkastelen zijn vervlogen weer buigen planologen zich over de scherven die wij erven…

Oog op doofnetels gericht keel gesnoerd gehoor geremd alles gaat langzaam slapen luister en kijk hoe mijn leven te boetseren handen brokstukken rapen scherven rood geel en blauw blinde hitte voelbaar kouder borsten wiegend op de wind het late voelen vroege oorsprong vindt kus ik de glimlach van je lippen scherven raken goudgetint.…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

de scherven opnieuw te verwerven in het voortdurend geruis dat de stem verbeeldt van een scheppende hoeder…