Alle inzendingen over mank

Het nachtgetij ligt als mozaïek te straten in de nacht, ‘k dacht dat ik niet mank was geboren maar toch lispel ik zoals het kreukelhout door de wind wordt geteisterd ‘k ben niet bang om mijn ogen te sluiten en het krakend beuken te horen braken van het vuur waardoor het wordt verteerd neen, het einde van de wereld kent geen vorm die…

Ik ben lang en slank en weeg geen gram teveel ben wel een beetje mank terwijl ik dagelijks speel Ook zit ik te vaak in de knoop vooral toen ik nog langer was maar heb nu toch een beetje hoop dat ik beter bij m’n maatje pas Schichtig schiet alles om mij heen ervaar soms pijnlijk elke meter sleur door een plas, raak weer een steen het trieste…

Ik kwam haar tegen in de stad ze liep een beetje mank, het hoofd gebogen Ik vroeg: schrijf je nog wel eens wat? Het antwoord las ik in haar blauw omfloerste ogen Probeer het eens op internet, zei ik, dat is geschikt voor mensen zoals wij: er is publiek.…

Geperverteerde libido-gedachten In 't zogenaamde komisch snelsonnet Waar erotiek wordt op z'n kop gezet Is iets waar niemand echt op zit te wachten Wie van dat genre niet de humor ziet Geeft onze snelsonnetter van repliek... _______________________________ Ik word hier omgekeerd erotisch van... Als daar dat manneding zo onder…

Voor lammen is de cursus: “Nooit meer mank” en speciaal voor negers: “Voortaan blank”. .... Nieuwsfeit: In het Amerikaanse Tennessee krijgen homoseksuele jongeren les in hoe ze hetero moeten worden. Tientallen kinderen zijn hier al naar toegestuurd, om te bidden en via bijbel-studie en therapie te genezen....…

overdonderende zonnestralen in de manke morgen roterend in lokkende cirkels mijn manchetknopen glinsteren bij mijn net nieuw gekochte wit-rose gestreepte overhemd onder het genot van de eerste koffie en mijn volkskrantje salueer ik voor de dageraad mijn morsig brein ontwaakt en dichtersdorst staat paraat ik plet…

Uiteindelijk gekozen voor de magere slagersjongen die vermomd als hooggeplaatst bloedmonster nadrupt op het mank getreden grauwe paard. Natte turf in zijn vetleren zadeltas gestoken en een brandend verlangen naar stoofpot varkenspoot en uitgehangen ossenworst. Geen droog vuurhout op de ruige rug.…

Leesvoer in stapels Mijn god en mijn heer Dat kun je wel zeggen Legt u daar maar neer Doch waar is de gein En de wiets en de jool De mop en de joke Overkill apekool Zijn West-Vlaamse punch Is voor mij slappe hap Het metrum loopt mank Stap voor stap Grap voor grap…

Ga je naar een manke tandarts als hij met zijn ene been trekt? En blijf je flexibel als je een spier ver-rekt? Ik zou het echt niet weten dus je mag het ook vergeten :)…

heerlijk ver weg niet te vinden trek me terug In het onbestemde tijdloos verbonden met de mooie natuur bomen die kunnen spreken vertellen mij hun rust overgave en wijsheid doorheen de tijd ze geven het leven, zuurstof, en wat met de omzet van CO2, dank lieve moeder je zorgt voor je kinderen wij niet voor jou een en ander loopt wel wat mank…

Dat roodharig meisje, die met haar manke been. Oh ja, die oud collega door de drank ver heen en die blondine met mannen bij de vleet Ik mag een biet zijn als ik hun naam nog weet. De tijd heeft in mijn hersens aan cellen zitten knagen Het geheugen is vaak weerbarstig en gaat haar eigen gang.…

Manke, magere meeuw plassen in de kuilen van lege straten gaten in de muren de school gesloten, niemand die weg kon is gebleven na de rellen niemand die vrij kwam uit de cellen Verliezen zijn genomen koffers ingepakt het water afgesloten Oude stad, dode haven waar ik thuis was en terug had willen komen poets je witte trappen…

wolken vallen op daken en langs de kant van de weg, in plassen regen, kijk ik terug naar dode bloemen en gezichten achter ramen, die ik nog steeds tel, van één tot tien ze herkennen me niet noch de droefheid die ik draag achterwaarts naar het zwarte huis en de appelboom, mank door het sterven van seizoenen bij elf zoek ik mezelf…

ja, er is nog ruimte tussen vloedlijnen en wassende maan nog tijd te gaan, stranden te struinen, te verstuiven als duinen, totdat we verliezen in verdwalen het lichaam mank gaat we grond en ogen met sterfhout behangen wennen aan vocht uit verse wonden, wennen aan de bres in de haag troosten met snoep dankwoorden spuien…

Later ging onze liefde manken en nog voor de kauw zijn grauwe borst kon laten zien verdween de glans uit je lieve ogen en fietste je in dwingend trapritme mijn leven uit.. voorgoed ..keitjes noch broodkorsten, bloemen noch kransen dacht ik terwijl ik kersenpitten spuwde en me uitstrekte onder de warme varens....…

Een nieuwe stek Een nieuw verhaal Een nieuw vroeger geboren Een nieuw huis, alles kaal En weer opnieuw beginnen Achter in het oude huis hangt de herinnering aan elke spijker, elk mank Aan een nieuw gezin en alle spulletjes verzameld De liefde en rijkdom vergroot Nog maar pas was je er Pak ze in en neem ze mee Laat het nieuwe huis ze ademen…

De manke heup zal ik wel blijven houden, maar 'k weet mijn God oneindig trouw.…

hoe mank mijn ziel de tijd verslindt en dagen placht te wissen waar ik in onmacht gelegen trots het houvast verlies van al dat wat ik lief ‘ k zag madeliefjes boterbloem en zelfs de eerste parochianen die met bijbel en gebed mijn vroege ochtend waar ik smalend naar hen keek dan tóch in scène had gezet tersluiks verstond ik het heldere…

verteerde smart waarin ik niet polair of extreem lineair in slijten ben maar wel stukje bij beetje aan het schuren en polijsten van de emoties en gevoelens die vaak ernstige beschadigingen hebben opgelopen in uiterst woelige jaren want nog koester ik de mooiste momenten in hun zeldzame helderheid heb ik spijt dat alles nog steeds mank…

Anderen hebben ritme, ik loop mank. Ze ademen, mijn hals hangt in een strop. Ze geuren, ik verspreid een helse stank. Toch kan ik mijn geluk bijna niet op. ------------------------------------------- uit: 'De os op de klokkentoren', 1981.…

ginds gaat een fietser mank op wielen zonder schoen hoe krijg je een oude Teflonpan schoon zonder schuren een zondag gevuld met onbewandelbaar weer dan gaat weggooien van rommel moeilijk door dode handen kijk, een bouwvakker die leegte met voegwerk vult treinen met vertraging als voorschot op eindeloze ruimte sterren die je nooit…

(Op het Weense wals ritme van 'My favorite things' refrein 2x van Julie Adrews): 'Tot alle sterren de danszaal verlichten' Dat inspireert mij vandaag tot dit dichten Op de muziek van een ritmische wals Klinkt dan het metrum van dit vers niet vals Een twee drie, een twee drie, zwevende voeten Draaiende rondtes en armen ontmoeten Linksom…

Ik trek een grijns, ik trek wat scheef ik wilde dat ik anders schreef, loop mank, tril van kop tot teen, mijn hemel, waar moet dat allemaal heen? Nagels brokkelen af, handen vol met kloven wangen eerst met blos, nu bijna ondersteboven! Nek met rimpels, overlopend met onderkin, nog steeds heb ik een verdraaid goede zin!…

opgetrokken uit beton en niet doorheen te komen verschans ik me vaak achter mijn eigen schaduw wat ik ooit wenste kent de herinnering niet meer bedolven onder een lawine van vergeten woorden de hoeksteen grijs en groen bedekt door aangeslagen mos staat veel te ver van mij vandaan om schoon te wassen mijn passen lopen mank…

Een mank vogeltje neem je liefdevol vast. Een verlaten hond wordt door mij liefdevol betast. Wie vele en diepe pijn heeft, troost je. Waardevolle dingen misbruiken, dat wreekt zich, vroeg of laat. Over mij laten lopen, het lukt 'niemand' meer. Hiervoor respecteer ik mezelf eindelijk al te zeer.…

takken hakken en bladeren worden ontmand als filosofische krijgers de geur van bloed overpeinst de straat, met het denken losgerukt van stem en stil gebaar, de wind zuigt aan de valreep waar benen zich lossen van het openbaar gewoel want alles lijkt de dood te doen herrijzen als de slagschaduw van de overspelige zon de tijd verduistert en manke…

Geen schram Geen geknakte vleugel Geen brandend wrak Geen tollende hoogtemeter Het rijzende besef: De dood zoekt geen prooi om te spelen zoals een luipaard Hij haalt een manke gazelle onderuit en laat hem terug lopen.…

Ons aards bewustzijn loopt hierbij nog mank.…

de oude man verdonkerde zijn kamer liep, alsof hij zich had vergist naar de grijze kringen, langzaam geworden op het tafelkleed en even later werd het doodstil het rook naar nacht en een wereld heengegaan mank in de schaduw van gods wil hij verdween tussen lichamen nabij die ene zonnebloem, volmaakt in wie ze altijd was gebleven…

Ze waren uitverkocht en lagen als steile doden op de levende have van het schip, drenkelingen die het nog niet weten, voer voor de vissen, mest voor de bodem van de zee namen die vertekend op het dek liggen te verbleken met ogen waarin de aarde niet bestaat, de geur van een manke diesel markeert het spoor waar ze de wind hadden geraapt uit…