Alle inzendingen over mineur

als ik in liefde voor dit kind mezelf mag verliezen dan laat ik me weer vinden, in zijn ogen en zijn huid vol zoete geur de haartjes, goudgetint van kleur verdrijven mijn mineur om oude diepe wonden ik verberg me in zijn lach en waar ik weerstand heb gevonden blaas ik zachte wolkjes door een hemelsblauwe dag…

Terwijl toeter en drankorgel spelen zingt Remi een fado in droevig mineur en de anderen spoelen de kelen. Ene Mimi neemt sisi maar wel met een tic. 'Lalala' lalt ze tussen de slokken. Nu pakt ze d'r sleutels. Terug in d'r blik zit ze toonladderzat met de brokken.…

weelderige zomer roept broeder herfst met kleuren van haar lichtend kleed hij komt met zijn roestbruin seizoen bomen gaan gloeien in goud en rood nevel glinstert op grijze webben het gistend vergaan wasemt kruidig het lied van de herfst blaast majeur met wisseling naar een stil mineur oogst wordt in schuren geborgen…

wat een mooie dag voor de dood laten we gewetens toosten oogwit strikken voor aderlatende wijn net iets te euforisch zijn laag verlangen zingen in grenzeloos mineur tonen lezen uit weggedragen handen en laat ons dan nagelaten adem twijnen ineengestrengeld zwijgen de laatste gedachte een afdruk in zinderend heet zand…

Kind Het was saai gelukkig vrije tijd computer en nintendo bliep bliep bliep chips met verse melk Forenzen File informatie toch vertraging berusting, niemand komt te laat de klok is niet de baas Aandelen De koers gaat op en neer het humeur is in mineur winst is niet genoeg bedrijven aan de ketting de stemming is de baas…

Wanneer je na je dood wordt gecremeerd zien wormen die al voor je in de rij staan een heerlijk feestmaal aan hun neus voorbijgaan. Dat moet, vind ik, worden gecompenseerd. Verwerk mijn as tot inkt, onder de pollen verwacht de worm een mis, met zeven mollen.…

Er voltrekt zich op dit moment een vonnis voor mijn deur Het lijdend voorwerp verschiet zijn gebedje, maar helaas voor hem in de verkeerde kleur Hij smeekt de gratie om goden Zowel de rechter als van linkerzijde volharden echter in hun milde oordeel De haat krijgt nu een penetrante geur Even leek het slecht te pleiten in zijn voordeel, uiteindelijk…

de lijnen in je gezicht laten je leven lezen de tijd heeft ze niet getekend wel jouw boek gevuld met jaren waarvan de letters plezierig zijn gekruld of korte hoofdstukken die vaak eindigen in vaag mineur naast periodieken vol daadkracht zonder oeverloos gezeur je ogen schrijven weinig meer de inkt lijkt bijna op maar…

Als leven overleven wordt in schaars verlichte kamers met enkel hapjes lucht bij nieuwe maan, een peertje schaduwen verspreidt in plaats van licht duurt fluisterende angst verholen eeuwigheid. Elk onverwacht geluid uit het portaal kan de gedode tijd inhalen. Als rollen worden omgedraaid wanneer het schuilgehouden leven door de koortsdood…

uit de stoel jas aan we gaan wind tegen soms mee waterkoud lippen zout de zee, het strand striemend zand bepokte palen huid open halen drabbige plas alg aan je jas eb en vloed natte voet plastic zak afvalbak scheepsrook vuil verlaten kuil dooie meeuw, blauw pluis genoeg zo we gaan naar huis even m'n bril poetsen…

als een vriendschap eindigt in mineur… krijgt het hart een grijze kleur dan voelt dit als een harde klap als men elkaar begint te mijden en haatgevoelens komen op begint het hart serieus te lijden wil men zoeken naar een strop als je met dit gevoel gaat slapen en s' morgens sta je er mee op dan is haat een gevaarlijk wapen het maakt…

Soms is het leven zomaar afgelopen Zoals in Nice geschiedde in een kerk Je bent gewoon als koster aan het werk En moet ineens dat met de dood bekopen Er vallen nog meer doden en gewonden De dader is er vast van overtuigd Dat hij als held zal worden toegejuicht Als hij ze snoert die vrijgevochten monden ´t Is bijna Allerzielen, in mineur…

Ze is gekooid, de dure dame Ondanks haar schoonheid in mineur Zonlicht schijnt door rose ramen Maar haar gevoel mist elke kleur Zo charmant, de laatste mode Die ze als een harnas draagt Kil van binnen, als een dode Waar verdriet aan alles knaagt Ze kent zijn tekens van verlangen Weet precies wat komen gaat Speelt het spel, met goud behangen…

Ze is gekooid, de dure dame Ondanks haar schoonheid in mineur Zonlicht schijnt door rose ramen Maar haar gevoel mist elke kleur Zo charmant, de laatste mode Die ze als een harnas draagt Kil van binnen, als een dode Waar verdriet aan alles knaagt Ze kent zijn tekens van verlangen Weet precies wat komen gaat Speelt het spel, met goud behangen…

een speler van monopoly schreef naar Legoland ben in mineur heb alle straten maar zelfs in Billund was er geen Legostraat als ware maarschalk met een ik als van Diego bespring ik alle stukken er komen al maar lijken en mijn vlag zal strijken men schreef hem terug straten bommen niet met uitvergroot ego speelt men monopoloïet moeiteloos…

Het dichterlijke schuim werd door de holle klop verwezen naar de omgevallen zolders van een huis in zacht mineur Nee - de koning was er niet en zelfs de hofnar was verdwenen en de ophaalbrug stond dagenlang omhoog in somberkleur Van de gracht dampte een lucht die zelfs de hemel deed verstenen meer dan eens een schijngestalte die verscheen…

vroeg ze met treurnisvolle stem hoe kon ik daarop antwoord geven kon ik toch maken dat haar leven een liefdesliedje zong, geen requiem stil zit ik naast het lege bed zoek in de koude lakens nog haar geur die nu al uit begint te doven ik wil nog in een zin geloven mijn twijfelende hart klopt in mineur en ik zeg vloekend een gebed…

we zijn met volle zon vertrokken zij en ik de hond erbij kreeg snel blaren zonder sokken want jij was er voor zonde gods niet bij zocht je op de paden in zomers bloemenrij voelde al van verre ons bankje was niet vrij zag konijnen zonnebaden in een winter vol mineur maar een mager vosje staartte vol majeur de lucht is nu betrokken…

Het klopt nog wel maar in mineur; mijn God wat ben ik matplat. Dan komt er een leuk hondje aan, het beestje gaat braaf naast me staan, hij licht zijn poot en pist spontaan de pijpen van mijn broek nat. Ik dank je Dockumer Stabij, je bent een zegening voor mij, want ik besluit mijn dag toch blij omdat ik wat contact had.…

De dichter knikt, bepaald niet in mineur Zijn leven is in Genua een feest Behoorlijk lange haren zijn het meest Opvallend aan de Hollandse seigneur Daarnaast is hij een aangenaam causeur Die niet veel op heeft met de hokjesgeest Tussen de werkelijkheid en fantasie Stelt de poëet, is soms de grens fluïde En rookt achter elkaar halfzware…

Uitgetolde zon vermoordt dromen van stormen en heroïsche gevechten, we sterven in mineur ongehoord. Alles verzindert tot waaiers zout ontspringt in onze narcisblauwe melancholie. Het is slechts God die om ons huilt. Het einde is binnen handbereik gezonken.…

lopend langs de etalageruit zie ik hem mee lopen hij kijkt mij aan enigszins gebogen een blik van herkenning het zijn die nog immer heldere ogen thuis probeer ik de spiegels te ontlopen alles en iedereen zelfs ikzelf word door mij voorgelogen het zijn allemaal valse spiegels ze laten je achter in mineur totaal verward spreken slechts…

Ik ben klaar voor fijne dingen Wil niet meer in mineur Heb veel pijn overwonnen Ga verder met een lach Het leven lacht me toe Voel warme zonnestralen Kan weer vrij genieten Plezier schijnt in mijn ogen Ik grossier in mooie dromen Echt daar kan ik wat mee Krijg nieuwe goede inzichten Over mijn levenswandel Ik wil niet meer wegkruipen…

Je hoeft niet alles in mineur te zingen. Je doet de dingen met je beste been vooruit. Aan donker zit altijd een kant die glanst zoals de natte straat. Het heet ook hondenweer voor iets. Is het niet grappig dat je je evenwicht verliest bij het schudden van je vacht. Je weet dat oefenen niet bij het leven hoort.…

Maar hij moest droevig verdergaan: het zwakke hart, dat nog niet wist, wel opmerkte de tuingeluiden in mineur: Bruder Martin, schläfst du noch? Hörst du nicht die Glocke? Hier begon de angst van negen symfonieën en de dood.…

Ge moet u niet bemoeien of deze lofzang eindigt in mineur! Geen volta die mijn opzet zal verknoeien: oh Daan de Ligt, 'k bezing hier úw grandeur!…

De vogel hield zij in een kleine kooi zingen moest hij voor haar vrolijke, blije liederen die alleen zij horen mocht Maar de vogel kwijnde weg zong alleen nog in mineur ging tenslotte stil zitten in een hoekje van de kooi Ach toe, zing toch vrolijk ik geef je eten zorg voor drinken luister altijd naar je meer kun je toch niet willen…

terwijl ze in zijn armen de wals van het bevroren hart danste de melodie slangachtig wegdraaiend van staccato ritmes, ingehouden ritmes van majeur naar mineur en terug benam het haar de adem alsof haar hart verstild in witte boezem van ijs en sneeuw niet meer rood kloppend wachtte op de verlossing van de lente een hart dat wachtte…

hoe mijn stap ook kwijnt in wallen aarde opgeworpen door ijdele hoop zijn de dagen korter dan de golven die de bodem doen bewegen, niets is mijn vlucht nog waard nu tentakels van vluchtig gas mij omarmen me beklemmen tot mijn dood zich waardevol laat omhelzen, mineurs en valkeniers hoed u voor dit spel, het breekbare wordt heldhaftig…

Zijn mond braakt niets dan eindeloos gezeur, bij voorkeur in de toonsoort fis-mineur. C-Groot zal nooit zijn strottenhoofd passeren. Zijn kop staat meest op zuur, vermengd met bitter en is niet echt tot glimlachen in staat, zijn oogopslag is vrij van elke schitter; hij heeft bepaald geen opgewekt gelaat.…