Alle inzendingen over moe OR onmacht OR leegte

Even ontladen mijn onmacht uiten mijn God, het is zo zwaar. De onmacht...... die ik voel als mijn partner weer wat kwijt is en ik niet kan bedenken waar het is. Vandaag........... zijn het de sleutels die weg zijn de sleutels van m'n rolstoelbus met huissleutels ook.…

moe moe moe verduiveld nog aan toe; een wekker met alarm, wekt me op zonder veel tam tam. 'k ontwaak nu zachtjes uit m'n slaap, toch heb ik nog steeds veel vaak. moe moe moe verduiveld nog aan toe; 'k dacht nu word ik wakker met die wekker, 'k vergat toch wel de stekker?…

Gij zijt de volheid van de leegte, de tegenpool van wat ik ken, de bron uit wie het alles stroomt, van alle schoonheid het geheim, de oeverloze, luide stilte.…

Durf je het duister in te gaan, de onmacht, het verdriet? Durf je te wenen om zoveel dat misschien geen naam heeft maar dat je overal weer ziet?…

De professor is moe, beste studenten, De lapjes op zijn elleboog die tijdskringen maskeerden laten zijn jasje in de steek en de pauzes in zijn woorden, zowat een sigaretje lang, verraden hem de leegte waarin hij straks belandt als hij het treuzelende minirokje de aula buitenjaagt.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Ommuurd door een leegte wakker worden zonder slapen gedachten zonder tekst een douche vol tranen, zout zonder eten enkel honger naar jou, onverschillige dagen ondergedompeld in een bad verdriet met zelfbeklag, Ik ben moe van je lief te hebben jouw engel gebiedt me te herleven in je vriendschap, die als een zachte deken mijn eenzame ik…

Verraden door ontgrendelde dromen buigt de bloedende leegte zich bedreigd en bespied. Onmachtig waak ik over mijn donkere wieg.…

Onmacht is graag willen, maar helaas niet kunnen. Onmacht is wel kunnen, maar echt niet willen. Onmachtig zijn die mensen, die de vrede willen dienen. Die voor hun eigen gelijk, echt niet vechten willen. Hun eigenwijze ongelijk, moedig durven zien.…

Door somber doodse dalen dwalen zielloos, verdwaasd en zonder zonden een losse rots zal mij verwonden dus die verschop ik zonder dralen Gekwetst rolt hij woedend van me heen ketst mijn onmacht stuk op een kassei blijft gebroken liggen, dankzij mij tot klein verpulverde stukken steen Geslagen staar ik naar de brokken kijk de leegte…

niet begrepen, verbindt onmacht aan onvermogen, in het ochtendlicht wordt een nieuwe wedloop overwogen, sluit de ogen in gedichten waarvoor hij nog geen woorden heeft bedacht.…

Als ogen waken spreekt de taal en veegt tranen uit het zicht jouw gevecht verlaat de tweebaansweg finaal verloren wanneer stappen niet verder lopen en ook jij de muur niet meer ontwijkt zal ik steen voor steen onze taal opbouwen welke ooit geschreven is…

Ooit goudgeel wuivend korenveld verminkt door woeste voren de golven wreed onderbroken ...de harmonie verloren Ondoordacht vertrapte toekomst bedekt met stervende aren vertwijfeld brodeloos zijn ...het niet kunnen verklaren…

onmacht in de strijd het gevecht met jezelf verwoest wordt een leven verscheurt door pijn waar angst sluipt in nachtelijk dwalen het zoeken naar waarom de vraag, nog hoelang en jij luistert naar stilte het snikken gesmoord angstvallig wakend dat niemand het hoort…

Ik zoek niet meer, naar het zin van het leven, maar naar waarden, die het draaglijk maken en mij kunnen verzoenen met mijn onmacht.…

De boodschap was zo verteld en zo verklaard Het werd gebracht kalm, rustig en bedaard Een schouderklop en een hand Daar stopte het medische verstand. Een half jaar! Wanhoop, verbijstering en tranen Emoties zonder banen berusting, ongeloof en opstand Allemaal kregen ze de overhand Een half jaar! Denken, doen en praten Dit wil ik doen en…

Onder golven bedolven in het kolkende water in onmacht getracht niet te denken aan later steeds buigend en zuigend en eindeloos diep afschrikkend verstikkend en doof toen ik riep.…

Zo murw geslagen maar zonder stok of wapen alleen maar duldend.…

de gretige eter van angst en twijfel smullend van onmacht zit zich na een kort dieet vraatzuchtig vol te proppen…

ik lig te ver van bomen af om het roerloze spreken te bezitten het heeft ook geen zin om eerder dan woorden de wind te bevelen of de blauwe plekken in de lucht die langzaam wegtrekken als halsgesnoerde lichtjes wat uit kruinen valt zijn jaren, samen gewaaid rondom een mond; dichtgestopt met schedels en afgestorven bloesems…

ik voel het, maar jij, zo passief, je wijkt opnieuw ik zou jou uit willen schelden, ja goddeloos vervloeken, ik zou je huid willen schuren, je willen slaan, omdat je zo stil, zo passief, zonder mening of heftig protest dit verborgen ontluisterend, geluidloos leven leeft ik haat je, om jouw onmacht, ik heb je lief, om je onmacht, ik pijnig…

Hels is zelfs het helste als er treden rijzen uit de diepte maar de metselaar knecht blijkt te zijn van duivelshanden die poreuze stenen bakten en de trap omhoog toch na is…

Hoe kan ik nog zeggen denken en schrijven wat ik voel en denk en hoor als ik iedereen kwets. Grootsheidswaanzin is dat totaal kapot je voelen van alles de schuld en totaal stronfvervelend Wie respecteert men nog op deze aardbol? De Oerknal of het heel gevoelig in vrede ontslapen en weer opgaan in de natuur. Is er iemand die daarbij kan…

Onmacht als de woorden niet goed worden aangevoeld voel nu pijn diep van binnen om die ene goed bedoelde zin.…

Je draagt een watermerk achter je uitneembaar oog van echtheid is geen sprake droevig om te zien hoe het andere zich kan vermaken oog om oog hand om hand.…

nog vliegt het kille witte als een doffe klap ondanks de duif is stilgelegd los en vast van schreiend aangemeten moederplicht doch zij verheft uit godverlaten zwakte welke wereldmoeder ook zo voelde toen haar zoon verging het gesloten ogenkind zijn geliefde en hun kroost het volk tast door de mist hoe sterk de band…

Langzaam liep hij weg, in de stromende regen. De dikke druppen, voelden hem als een zegen. Niemand zag zijn tranen, of zijn pijnlijk gezicht. Niemand stelde vragen, geen antwoorden verplicht. Het afscheid viel hem zwaar, zwaarder dan hij dacht. De gevoelens voor haar, hadden nog veel macht. Zijn hart zei hem te stoppen, zijn verstand…

bij een onheilstijding het gevoel van machteloosheid hier helpen geen vuisten zelfs geen geavanceerde wapens als verweer... dit gegeven ten voeten uit en die ledigheid van binnen maakt alles zó nutteloos met gebonden handen en stevig dichtgetapete mond aan de overvloedige dis van het leven dat is wat het is...…