Alle inzendingen over moeder OR vroeger

Mijn ogen vallen in het rose en zo te zien aan jouw zachte haar van vroeger moet ik jou hebben herschapen de koffie verkeerd staat op en rats aangebrand je gouden teller ik hoor hem nog het afscheid van je nonchalance je ogen op stokjes ze bevallen mij nog maar de macht is er af terwijl ik vast zit aan de beek en sterf met mijn visdraad…

morgen bleef verborgen in het mystiek Onmetelijk langzaam vergleed de tijd een dag kon bijna wel een week duren Tot je zestiende was ‘t een eeuwigheid maar bij je lief duurde een week, uren Sneller en sneller vloog de tijd daarna tijd om te leven moest ik maar nemen Want zo snel begon die nieuwe pagina met daarop alweer grotere problemen Vroeger…

Nu is vroeger maar dan kouder en wit-zwart. Alleen je doeken ademen nog warmte, zingen in kleur. Tranen stamelen het onzegbare, raken maar niet uitgepraat... misschien later, maar niet nu.…

Als mijn vader het boodschappenlijstje voor Simon de Wit invulde, schreef hij achter elk artikel (goed en goedkoop). Hij is nu oud maar beschikt nog altijd over een grenzeloze fantasie. ---------------------------- uit: 'Van 8 tot 5', 1975.…

Vroeger was ik knoppenkind Nauwelijks van mijn kleur bewust Maar nu ik groter ben gegroeid Ben ik gerust...…

lees wat filosofie van vroeger dagen en je vraagt je af hoe ze zo konden denken maar dat is ook zelf een filosofische vraag je denkt aan het denken terwijl de avond valt en veel later aarzelt het ochtendlicht maar zie daar is de regenboog en in een donkere regen de zon…

Vroeger, het lijkt zo lang geleden. Toch kom ik meer en meer vroeger tegen. In het verloren huis de kartelrandkiekjes van oude vrienden, onafscheidelijk, maar buiten het lot gerekend, neemt de tijd een achterwaarts loopje en van lieverlee hoop je dat het ooit terugkeren zal...…

Vroeg ik je naam, Waar je woonde, Je nummer Met dubbeltjes Belde ik Om je te horen En te vragen, Of ik je Mocht weerzien.…

het waait.., zaden dansen rond mijn voorwiel ik kijk ernaar terwijl ik fiets, op weg naar school ik adem de frisheid in, die zonder dat ik het weet mijn gedachten koestert, voor wat leven voor mij in petto heeft daar moet ik zijn, ik zie hem al, dat oude gebouw en dat eeuwige geschreeuw in de verte ben nu nog hier, ik fiets, en verwonder…

groter steeds dichter bij het dal wordt het voor de bal ook steeds heter en heter en de bal alsmaar zwaarder door haar razende vaart wordt het dal geplet geveld door de hitte is de bal als een pakje boter dat wordt verwarmd en smelt haar einde is nader misschien is het ook zo wel met de mensheid gesteld de vraag rest dan ook was het vroeger…

Als vroeger is verdwaald bijten de herinneringen als zuur gemis laat sporen zien waar herkenning zich verschuilt tussen de flarden van de tijd zelfs het geliefde tuintje verdwijnt in de kille asem het verlies de gele trossen van de treurwilg hangen zwaar en de laatste bloesems tooien zich tegen beter weten in terwijl de herinnering…

De lange arm van vroeger krabt mijn nu daar waar het jeukt…

stel je voor een wereld zonder corona, zoals vroeger waar zouden we dan over praten?…

verlangen naar toen ik wil het nu loslaten mijn heimwee is moe…

Mijn vader kijkt opzij Mijn moeder toont haar lach Ik weet, het is voorbij Het is wat ik vroeger zag Ingelijst staan jullie samen Zo oud als ik nu ben Jullie gezichten, jullie namen Ze gaven mij een stem Aan het bureau van mijn vader Door de jaren verweerd voel ik het nu nader Hoe de tijd ons verteert…

vroeger hadden we een groene boom met engelenhaar op alle takken daar tussen door daar hingen kransjes door moeder zelf gebakken en 's avonds werd het even stil als vader dan ging staan voorzichtig lichte hij de kaarsjes die glanzend branden gaan vrede op aarde zong dan mijn moeder vrede toch voor iedereen zij geloofde echt dat het zou…

De zee Water, adem Het zachte strand De kleuren die lachen We vinden de sporen Van die verloren tijd hoepelende meisjes Een zandkasteel van oude lucht Het geluk van limonade slome dagen in Juli we komen er nu langs koppeltje duikend in ons hoofd We zien de zee die altijd blijft altijd blijft zingen…

Vogels vliegen door de late avondzon Ze lijken mij te bedriegen ik bedacht dat het niet kon Want ik ben niet meer hier ben weg van iedereen Ik had nooit plezier wist niet waarheen Nu heb ik er spijt van dat ik niet meer leef Want wat ik nu niet meer zeggen kan is hoeveel ik om mijn moeder geef Vroeger kon ik het nog niet echt weten…

En mag ik dan als vroeger met mijn moeder zo'n puntzak gloeiend hete frites (met veel zout uit zo'n gebutste strooibus) met haar delen. ---------------------------- uit: 'Het vrolijkt', 2008.…

vanzelfsprekend ben ik niet meer degene van tien jaar geleden tien jaar geleden onder de waanzin van een ander heeft van mij een vreemde vrouw gemaakt een andere moeder een andere oma zij hebben mij gebukt zien gaan zien vechten tegen leugens en pijn nu de tijd van waarheid is gekomen hoop ik dat ik die vrouw van vroeger weer…

Moeder, weet je nog hoe vroeger Toen ik klein was, wij tezaam Iedre nacht een liedje, moeder, Zongen voor het raam? Moe gespeeld en moe gesprongen, Zat ik op uw schoot, en dacht, In mijn nacht-goed kleine jongen, Aan 't geheim der nacht.…

Verborgen in moeder aarde. Uitgestorven leven. Wegens onaangepast gedrag. In onze ziel rusten ook fossielen. Verdrongen angsten van vroeger. Vastgeroeste gedachten. Onaangepast aan onze leeftijd. Fossielen zijn dood als stenen. Psychofossielen zijn schijndood. Opgraven wekt ze tot leven. Maak ze niet wakker.…

Toen onze kinderen ter wereld kwamen, werd ik “de moeder van” Maar jullie hebben je kleinkinderen nooit kunnen zien. Voor mensen van vroeger ben ik nog steeds de dochter van Maar voor mensen van nu zijn jullie slechts een verhaal Een zwartwitte trouwfoto op de piano. Een piano wiens snaren jij ooit beroerde.…

nu ze terug zijn in de tijd koffiezetten weer als vroeger wordt en de tijd weer stilgezet en ik geen zoon meer ben maar vraag en ook wel lief bekende geur en stem en wat ik verder dan nog ben stel ik mezelf de vraag over wie ik dan werkelijk ben dan kind en nu ook zelf een opa en zit ik op de warme stoel waarop mijn moeder juist…

nu ze terug zijn in de tijd koffiezetten weer als vroeger wordt en de tijd weer stilgezet en ik geen zoon meer ben maar vraag en ook wel lief bekende geur en stem en wat ik verder dan nog ben stel ik mezelf de vraag over wie ik dan werkelijk ben dan kind en nu ook zelf een opa en zit ik op de warme stoel waarop mijn moeder juist…

weet je het nog? vele rimpels geleden jij en ik, een gelukkig paar, wat was de wereld tevreden op stap met wat vrienden, een dagelijks tafereel we dansten en lachten en speelden toneel we renden door bossen, beklommen steile rotsen, kampeerden in tenten of in donkere grotten niets of niemand op dat moment kon die vurige hartstocht…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

de wind woei en alles was oranje een moeder met grote borsten in zo'n laaghangend t-shirt liep monter voorbij met de hele troep wij waren helemaal blij met haar zoals we ons omdraaiden en naar haar kont keken terwijl we daar stonden bij cafe Bos en de wind waaide en we aan vroeger dachten…

Vroeger moest ik wennen aan mezelf, wie ik was op filmpjes van mijn moeder nu aan jouw stem, aan jou levensecht lachend alsof je in de andere kamer bent terug uit het verhaal waarin ik achterbleef Het is zo voorgoed voorbij ook als jij samen met mij terug zou horen en zien hoe het was en evenmin zou begrijpen dat jij daar toen…