Alle inzendingen over muur OR vallen

de sterren zijn moe ze vallen een voor een mijn dromen uit ik ga niet meer naar binnen en verberg het heelal in mijn lichaam daar kan ik in het zwijgen alleen zijn, de dood laten sterven tegen muren van steen woorden verbranden, het rouwbeklag en de verzen die jij met grenzen overschreven hebt om de liefde te verliezen en uiteindelijk…

Jij wist mijn tranen liefdevol te drogen ze braken van pijn je streelde mijn ogen Jij liet mijn hoge muur vallen in bergen rozen omdat je onvoorwaardelijk voor mij hebt gekozen Jij geeft mij vertrouwen mijn hart wordt verwend dit moet échte liefde zijn waarin jij mijn ware bent…

In staalharde kasten en onkreukbare kluizen slaapt de glitter van de decadentie pronkjuwelen van de liefdelozen gekocht met bloedgeld vaak in angst gedragen luchtkastelen zonder bewoners de glans wordt in muren gemetseld - de leren huid van praalzieke patiënten - de regen doet wat hij altijd al deed vallen, eindeloos vormloos vallen de…

Je lijkt ineens zo rood vannacht zelfs onverbloemd beschaamd vannacht zo openlijk van stuk gebracht Denk je dat je vallen zal? Je schrijft op het gedroomde meer waar zand je diepste waarheid leest Verwijten spoelen monddood aan verdronken in je vloed van woorden Je telt van nul tot éénmiljard Maar welke nullen tel je dan?…

Een blad valt niet het dwarrelt zoals ook jij het is, volstrekt niet logisch omlaag te vallen zo vond je mij…

Ik val ik breek naar het dal ik smeek laat me gaan niet hier blijven een traan moeilijk te beschrijven ik val het gevoel vrij het dal dichterbij het voelt goed en raar is dit wat moet nee niet waar ik val ik zie een hand ik pak en sta weer op het land deze keer niet gelukt het wou niet meer de gedachte die rukt we proberen het…

Die me laten weten dat je me vast houdt, ik hoef niet bang te zijn om te vallen.…

de woorden zijn zacht komen geruisloos binnen en vormen, onhoorbaar de zinnen van een verhaal dat zo opnieuw kan beginnen zo dicht voel ik het om mij heen maar het is niet meer dan een mantel van liefde waaronder alles verdween gevangen in mijn dromen ben ik op nieuw alleen en woorden vallen buiten zinnen in duizend letters UIT-EEN…

gevlogen door de tijd op vleugels van spijt verwaait het leven en lijdt voor wat niet is en nooit zal zijn oneindig het geluk waarheen deze reis leidt op slechte paden verkeerde wegen de ongelijke strijd van het leven tussen de doelloze pijn en het voorbije zijn verwijdert ons van ons gevoel kom, kom dan terug en laat me voelen…

in een land waar wij smullen van de vuiligeid het nieuws en daarna de thee in de file heen verbrand weer terug de tijd tikt snel veel te vlug klimmen klimmen klimmen op naar de top o zo diep dit dal van gal stop teken leef met me mee de straten van woede neem ik mee op een pad vol vrede het is tijd voor de rede tot dan mijn strijkt…

De zon zakt de nacht valt je moet alweer op pad De maan staat hoog de muziek roept je was al zolang je richting zoek Niemand weet waar wij heen gaan niemand weet waar wij zijn Maar wij behoren tot de stad Wij behoren tot de nacht lopen in het duister tot de zon weer naar ons lacht…

Vroeger viel ik vaak Als kind en toen steeds minder Dan wist ik dat ik vallen zou, (want m'n fietsband raakte de stoeprand) (of mijn voet bleef hangen achter een steen) Dan wist ik dat het komen ging, De schrik, de pijn, de tranen De bloederige knie Maar ook dat het meevallen zou En terwijl je viel, dan wist je In moeders armen komt het goed…

Als de avond valt Val je zoals Altijd ook binnen in me Dan schijnt het vergeelde Licht door de bovenlichten Van de deuren de donkere Traphal naar beneden binnen En komen rust en z’n broer onrust Hand in hand m’n kamer Binnen, je lach, nee ik Zeg het fout, je, hoe moet Ik het zeggen, je even Tot rust komen kwam hier Dan aan, samen met je…

tijd is nodig om op je plek te vallen eerst moet je ontstaan daarna zoem je wat rond veel later vind je op het smalste pad de meeste tijd om op je plek te vallen…

Maar als de muren vallen, dan komt mijn hart in zicht, Ik draag het in mijn handen, houd de deur niet langer dicht. Kijk maar gerust , hoor. Ja, ik stotter, vind moeizaam ieder woord. Als ik ben uitgesproken, Zegt men: “Dat heb ik meer gehoord.”…

Ik spreek; mijn woorden kaatsen tegen muren en vallen neer, onbemerkt, horend ongehoord, als die vlinders fladderend vergeefs daar waar geen honing is. Het vangnet vangt de woorden striemend uit de lucht, doodt ze en prikt ze vast daar waar geen leven is, midden tussen dode vlinders ongeliefd, hun tinteling verloren.…

Tijd heeft jullie familie wel gehard steeds zwaarder net niet doen breken, afgesloten moeten wegkijken kon steeds meer eenzaamheid kweken. Achter beton en sterke ijzeren spijlen lieten jullie je niet verbruiken. Ook wilden jullie niet veinzen in gesprekken of op briefpapier soms brachten gelukkige momenten heuse levensteken echt tot hier.…

denkend aan een kamer waarin nog niemand verbleef achteloos naast het pad en buiten de tijd waartoe het lot ons dreef nu is er droogte voor de regenbui en is de exacte locatie nog niet bekend maar straks vallen ogenblikken samen op hetzelfde moment verblijvend tussen de muren die op hun ruimte wachten alles is zo waar dat alleen…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

De wind van rechts gaat hier steeds harder waaien De PVV, en toen het FvD De stichting DNL doet vrolijk mee Straks staat er een moskee in lichterlaaie 't Verleden leert hoe dit zal verdergaan Dus laat die Muur van Mussert nog maar staan…

het bevel doorboort ons stil moment in je hoofd heb jij een muur…

Spreken niet dezelfde taal wonen ver in niemandsland De rijken kennen niet de wereld van de jungle op de straat Geld leeft in grote huizen hun kinderen doen aan cultuur en kunnen alles breken De straat is van het volk slechts de wet van overleven wonen in huizen zonder geld Hun kinderen zijn verdwaald gebroken dromen in het zand De muren…

De muren beschreven ze met scherven over de waarheid die al het glas van de werkelijkheid verwoestte en de stemmen deed fluisteren achter de muren die de leugens beschermden en hun gedachten beschermden omdat de muur hun laatste boodschap was…

ik praat met je door duizend muren. toch is het net alsof je naast me staat. door duizend muren kus ik je. voel duizend armen om me heen. ik slaap met je, droom duizend zachte dromen. mijn liefde zoekt haar weg door duizend muren. ik kan je bijna zien één muur nog maar te gaan.…

Vrouwen bouwen slimme binnenmuren, mannen buitenmuren stoer van steen Kinderen stappen zonder kloppen dwars door alle muren heen.…

Nee breek je muur niet af Maar een deur zou me zo gelukkig maken Slot mag best Maar de sleutel aan mijn bos…

De muren van het uitgeleefde huis Verbergen dat wat niet is uitgesproken Als inhoud van een stenen kluis Waarin verstikte kreten spoken Emoties druipen langs de wanden Een bloeddoorlopen oppervlak Waar diepe geheimen stranden Als stilte het gevoel weersprak De zwijgende muren splijten Door wat zij hebben opgedaan Aan pijn en zelfverwijten…

Opgesloten tussen metershoge muren Bang voor wat daarbuiten is Eindeloos piekeren en zich afvragen wat ze op de aardbol doet Verder bouwen aan die muren Steen na steen tot ze naar adem snakken moet…

De muren van het ego, de verwachting, mijzelf toch anders voordoen dan ik ben, en eigenlijk een soort van zelfminachting. Te lang heb ik verslagen toegekeken, het is de hoogste tijd dat ik erken dat muren er soms zijn om af te breken.…

Sommigen bouwen hem om zich heen Anderen komen hem ineens tegen De bouwstoffen zijn soms van steen Echter hardhout kom je wel eens tegen Het is protectie boven alles uitgestegen Een gebied voor ons alleen Vind je hem op je pad kan je er niet omheen Afbrokkelen voorkomen we gedegen Kijk eens over de muur Is het bouwsel echt te vertrouwd…