Alle inzendingen over naamloze dagelijkse

voor de donkerzwarte drukte van de diepgrauwe straat schuilt zachtjes de snikkende lezer tussen het lage plafond levensgrote ramen en wanden van papier waarop de naaste omgeving haar heiligste geheimen schaamteloos beschrijft in een droge stroom van angstig veel feitjes en vreemde gewoontes maar de naam de naam nooit de naam…

de lucht was dunner dan ik dacht ademde in lichte woorden voelde hoe de geest zich minder stoorde aan syntactische verankering zocht vrijheid in geluidloos roepen zonder de beladen resonans opende in licht smolt samen met de kleuren tot het naamloze geboortewit…

Ze leven in het hart van de moeders Ze leven in het hart van de vrouwen Ze leven in hun getekende gezichten De naamloze doden Ze leven in het verlangen van een kind naar een vader Hun naam zo vaak gedacht Hun naam zo vaak gedroomd Ze dragen namen voor wie hen hebben liefgehad Ze waren slechts naamloos in oorlogsberichten…

blaas wind voor je uit licht de weg op met zon in naamloze nachten komt duisternis weerom waarom zou je wachten ga maar alleen het pad van je eigen gedachten lach om alles dat donkert want ook in de nacht is er maan en een ster die van ver het zonlicht weer flonkert…

Wachtende ogen zien de gedeelde dood met ogen die het geluk wilden begraven waar de grens elke herinnering armoedig maakt en wachtende ogen met staaldraad zwijgen en alleen met naamloze kogels hun gebeden zeggen…

waar de weg steevast kwijt is en de einder overal eender een naamloze leegte in de vouw van de kaart waar platte aarde zich krult tot verre niemandsbomen zodat stilte verzwijgt in de richting van voorbij probeer te keren…

Er komen dagen dat alles weer zijn gang gaat. Want hoop doet leven.…

rust maar zacht jij, naamloze ik op velden met eindeloze lanen geëerd met marmer of zomaar onder zoden zonder tranen stille held ooit in bange dagen uitgezonden ook al dreigen beelden te verbleken je leeft nog altijd voort in verre wonden…

vooreerst nog geen puinhopen, het licht is het licht dat er is op huizen als dingen naamloze bomen een klagende waakhond een jagende vos later naarmate het donker nadert steeds meer kraaien - --------------------------------- uit: 'Vallende stilte', 2008.…

met vernauwde blik snellen we voorbij de plekken des onheils haasten ons over de struikelstenen boven de gedolven graven vergewis je van de koude diepe hemel hoor de naamlozen die met beukende pauken roffelen op de hardleerse huid van de aarde…

er waren eens twee kleipopjes zij speelden in het aardse stof drie tellen als Adam en Eva toen werden zij verpulverd geest doorademt het al het naamloze fluistert liefde reidans van lichtende zielen bezielde stofjes bewegen steeds in hun bedoelde vormen veranderen dan weer…

Naamlozen die van twijfel blaken zonder tastbaar te beseffen. Onstoffelijk schijnsel bestijgt vaal langs onberoerde gordijnen. Ruimte die naar leegte neigt, afgezonderd, in gesloten staat. Krapte van kruisende lijnen, belichaamt desolaat.…

Hier is uw bril Ik heb geen bril Zet hem eens op Hoe staat hij mij ? Hij staat u enig Kunt u er iets mee zien ? Wat moet ik zien ? Tijdloos bestaan Straks komt het eten Ik heb geen trek Andijvie met een balletje gehakt En aardappeltjes gekookt of gebakken dat mag u kiezen Ik heb geen trek Hoe laat is het ? Tijdloos bestaan Vanmiddag…

mijn woorden stel ik niet meer bloot aan deze naamloze wereld ik verslaap nu de poëzie ruggelings in mijn gedachten muze bladert niet meer met plezier het zucht in het versmeltende licht in vormen van geheim gekwetst in oude levenskrachten treft het argeloos mijn hart het sterft als onkruid en in paarse winden zal zij verdwijnen…

zag beelden gaan wapens in de aanslag blik op god en vaderland alleen de benen bleven staan zij vielen niet in brokstukken uiteen sokkels tonen slechts wat rest hun duizend witte kruizen het veld van eer gedecimeerd tot kaarsrechte gazons komt om in naamloze herinnering…

maar het vergt meer moed, om de vage, onduidelijke, naamloze angst, het hoofd te bieden. Die rondspookt - in een bezorgde geest. En dat is de wereld, van de echte stilzwijgende helden, toch wens ik de mensen die zo, intens dicht bij de oorlog betrokken zijn Veel moed en wijsheid toe!…

de leegte die door mij stroomt ontpopte op die groene heuvel waarvan de naam mij is ontschoten zwierden takken die kusten de grijze nacht die hen in evenwicht hield zwarte vogels cirkelden om de hoofden van degenen van wie de zin verloren had knaagden bevers zich een weg door het onoverkomelijke 'n naamloze hief haar kelk op…

ik vond woorden voor het naamloze lied van verlangen de melodie is een leven lang tussen ons blijven hangen jij zong ik tikte de maat het refrein deden we samen mijn woorden jouw zinnen die spanning leefde van binnen de poëzie van ons leven hebben wij muzikaal hart en ziel gegeven…

langzaam druipt licht in zonneschildering langs kale muren tijd belijst de uren die vergaan zonder enig bewijs van bestaan geluidloos mengen kleuren verglijden naar etmaals donkere entiteit toch passeert niets ongeregistreerd wij zijn nooit naamloze passanten ons leven is geen schijn wij waren daar en deelden onlosmakend het universele…

zijn wij de uitverkorenen die op zaterdag voor pasen onze naamdag mogen vieren want het aantal heiligen is voortijdig op een naamloze dag zonder liturgische diensten geen boom of takken maar een kaars als droom die pas om twaalf uur nachts ontstoken wordt dan is alles op zijn paasbest gepoetst orgel en koren zijn ge updatend met…

een landschap tussen rivieren bewoond door naamloze dieren een zichtbaar goede waarheid, naakt de smalle toegang wordt bewaakt vredig vrij, gezonde toestand eeuwig oorsprong uit het hoogland veel vruchten om van te eten geen ellende te vergeten geen bewustzijn van geboden ook al is een boom verboden de scheidingskennis, goed en kwaad…

ik was geen flower power kind had eerbied en respect van huis al meegekregen pas later ging ik voor en tegen wegen koos wat ontredderd als naamloze de middenweg de scherpste kantjes had ik al opzij gezet hekel de prestatiemaatschappij snel consumeren maakt niet blij nu speel ik met bloemen droom van liefde met een hart dat nog kan…

het stemt droevig de naamloze dode het verzwegen kind de naar binnen gekeerde ogen van de vergeten man de krassende strepen van het rode potlood de verdwenen weg naar huis de dreiging voor het onweer de achtergebleven appels in het gras de leugens van ver weg en dichtbij de donkere toonsoort van nagelaten woorden de droefheid…

Wat heeft zo’n koningin nou te vertellen? Al spreekt ze nog zo deftig van haar troon Ze meldt haar onderdanen toch gewoon Wat Kok cum suis ons voor wetten stellen. Of zegt ze soms vandaag: “Wij overwegen Of wij niet eens een staatsgreep zullen plegen?”…

ik dacht aan duinenvelden die botsen, zand uitwisselen maar elkaar ook weer afstoten aan Mauritaanse dorpen nabij woestijnen die onder zand verdwijnen aan houten vissersbootjes schommelend op zout zilver schitterend water aan de vergeefse uittocht van naamloze mensen naar het ene of andere beloofde land aan Atlas die de hemel…

Er wordt dagelijks zoveel troep wereldwijd op de markt gegooid dat je gerust ook letterlijk kan spreken van een rommelmarkt ik bedoel een vrijmarkt een dagelijkse!…

soms groet ik 's nachts de mensen die in het niets verdwenen vermist noch doodverklaard wie zoekt de verlorene de naamloze mens op bodems van vele zeeën bedolven onder aarde koud en zwart mijn doorwaakte ik denkt aan de vergetenen het kind de vrouw de man de ontelbaren ze keren niet weer hoezeer ik groet denk…

laatst liep ik tussen witte stenen ze droegen namen en hier en daar een ster maar ook kwamen er naamloze witte indrukken voorbij voor hen neem ik vandaag een extra stil moment ik vraag me af wie hen heeft gekend of zelfs nog mist van deze aarde weggewist en klankloos opgetekend in de zwijgende curven van een wreed verleden in…

Schat, nu ster steeds nog dichtbij, dagelijks nog mijn gedachtenkracht, onuitwisbaar. Liefde zonder handen, toch dagelijks brood, zelfs na de dood verbonden.…

in de avonduren verlangend naar de actie van het westen, want daar ligt voor mij een passie met in de hoofdrol clint eastwood die man speelt toch elke keer zo'n goede rol in western films dat ik zelf verlang naar die mooie tijden met van die cowboys met hun acties waar clint eastwood wordt geschilderd als de naamloze vreemdeling die de…