Alle inzendingen over naderend einde

Daar wordt op de deur geklopt Glimlachend treedt ze binnen Ik vergeet voor even te denken aan het naderende einde van de wereld Ze gaat zitten De oprukkende kou is niet meer buiten te houden…

Ik koester Jouw laatst gestuurde brief Een brief Waarin je afscheid neemt Niet lang En zonder sentimenteel te zijn Wijs jij Op een naderend einde Een einde Tussen jou en mij Natuurlijk vloeide er een traan Ontstond er een orgasme van pijn Maar ik begrijp waarom je moest gaan Waarom je niet meer bij mij kon zijn…

mijn werk zit tussen pleinvrees en een naderend einde in mijn werk zorgt voor een schoon toilet en een goed gesprek de notoire verzamelaar de oude vrouw, kat, schildpad een schildklier die neigt naar 33 of 110 kilogram het maakt niet uit ik kom thuis en daarna ga ik, tevreden, naar huis…

Mijn vader schreeuwde moord, mijn moeder zette koffie mijn vader klom op stoelen, tafels, leunde uit ramen, schreeuwde rampzaligheid en onduldbare pijnen, schreeuwde brand en van iets onverstaanbaars het naderende einde mijn broers hielden hun oor tegen de grond, 'luister!' riepen ze en sprongen op, 'er komt stilte!…

einde in…

de lach in je stem is als een fluwelen vocaal zacht doseert haar muziek de ritmiek in je woorden waar zinnen dansen in het spel van begrijpen neemt zij jouw hand om even accenten te knijpen in een pas de deux volgen wij de dansante lijn van het verhaal tot in een naderend einde de lach verstomt het van elkaar scheiden…

Zaai de paddenstoelen in mijn herfstig hart als ik naar onbekende oorden reis, verstrooi mij in de sporen van de golven van een bloemen oceaan en zal ontwaken voor het naderende einde, laat mij zwarte aarde eten indien ik in de armen stijg van een argeloze orkaan, die mij aan de geparelde zwijnen voert als aandenken wat voor…

einde profeteren…

einde verwarmt hij talmt de dagen vol.…

de zin van het leven de zin van de dood te moeten aanvaarden probleem levensgroot ik zie de natuur als normaal proces dit aardse bestaan vormt mijn levensles de dood niet ontlopen hij woont in mijn stad ik zie hem als vriend op mijn levenspad ik maak me niet druk om het naderend eind onvoorspelbaar blijft het ‘t wordt nooit omlijnd…

einde verwelkomden en de laatste gokkers die tegen beter weten in de zon ook in zijn laatste dagen wilden zien schijnen om dan met aarde voor eeuwig te verdwijnen…

In ogenschouw het ochtenddauw ja het smolt haar hart, tot aan het naderende einde vanaf de prille start. Van peuter tot aan oude vrouw het kent geen plaats of tijd, ogen bleven aldoor stralen ze raakte dit niet kwijt.…

Maar elk hoogtepunt is ook een voorbode van het naderend einde. Wanneer na een loodzware, warme dag, de zon ter kimme neigt geeft de aarde de opgenomen warmte terug, om er de zwoele zomernachten mee te omlijsten. Zomernachten die weer zullen overgaan in allesoverheersende levende zomerdagen.…

we komen dichterbij we naderen het eind van dit gedicht.…

ben nog steeds niet beneden zie het eind ook niet maar hij komt wel nader mijn stuk verdriet…

De dood is oranje net als de zon. Dood spoor van binnen verbrandde zijn huis zoals vroeger de zon in Zuid-Frankrijk. Daar, hoog in de Alpen, waar Hannibal ooit met zijn troepen trok, voerde hij vlinders dronken met suikerwijn. Wat hebben wij toen alle drie gelachen. Nu, hoog in de kussens, kleeft het leven alleen nog aan zijn brein…

Wandelen met jou is het einde weer naar het begin brengen praten over kwaliteit van leven wat zo heerlijk is op een Noordzee strand terwijl wij maar geen afscheid kunnen nemen nog eens terug gaan naar toen we in bomen konden klimmen en zandkastelen afdroegen we naderen het einde van het verhaal en komen hier nooit meer op terug…

Bush heeft gewonnen ook al is het nipt, Maar mij valt het persoonlijk bitter tegen Dat Nader niet ging strijken met de zege, Want hem had ik als president getipt. Het Witte Huis werd dan het Groene Pand En heel Amerika werd Nader-land.…

Gij komt, in uw afwezigheid thans, dichter, naderbij, dan toen dit lijf zich nedervlijd’ aan uwer zachte zij. Geen lust maar louter liefde, schat, doorstroomt en warmt mijn ziel; sinds hunker deze diepte mat ‘wijl ik in armen viel.…

De hemel heeft een eregast ontvangen De Heer zegt: “Gerard! Eindelijk, kom binnen! Hier is een jongenskoor om te beminnen En vrijdag zal daar iemand voor je hangen.” Hij was al jaren dood, de echte Reve Maar hij is opgestaan, en ziet: hij leve!…

waren beschouwelijk weliswaar maar onwetend van de verscholen weg die voor ons lag onbekend met alle treden te gaan wentelend om verharde ondergrond dat het niet van een leien dakje zou gaan was geen verrassing om dorp en land, in stenen steden langs uiteinden van zee en duin we verbleven in elkaars nabijheid onweerlegbaar, tot nader…

Blad in de winter rijp voor bezinning en sier begroet het voorjaar.…

de vallende avond lijkt op uitstel, op verlengde speeltijd, op aankomst met onbekende vertraging in deze ogen blinkt een hemelzucht, even later passen eendagswolken met gemak in hun jachtvelden wie zwaartekracht van licht kan verdragen leest een donkertalig gedicht, scheert de wol van zijn luchtledige schapen…

ze blijven bij elkaar door het huis dat onverkoopbaar is ze slapen in twee kamers de kinderen hebben nu toch zelf een eigen thuis ze hopen allebei op het einde van de crisis dan zullen ze eindelijk vrij zijn de schok van kanker lost geschillen op door de naderende dood…

Wandelen met jou is het einde weer naar het begin brengen praten over kwaliteit van leven wat zo heerlijk is op een Noordzee strand tijdens een regenachtige zomerdag terwijl wij maar geen afscheid kunnen nemen nog eens terug gaan naar toen we in bomen konden klimmen en zandkastelen maakten we naderen het einde van het verhaal en komen…

aan het einde van de dag vallen avonden binnen het kader van zwartheid tussen het wit met schakeringen van donker geluid en lichte doofheid als gevolg van naderend schemer te denken valt aan weliswaar kraakhelder keramiek maar ook aan de kunst van het niet-geleiden, zo breekbaar als altijd…

Zo langzamerhand voel je toch het einde naderen. Het bloed vloeit langzaam door de aderen De gang wordt trager en mensen lopen je voorbij. Hoe kan dat nu, je loopt toch net als zij? Ach, daar moet je niet op letten; God heeft voor elke leeftijd zo zijn eigen wetten.…

Zo langzamerhand voel je toch het einde naderen. Het bloed vloeit langzaam door de aderen De gang wordt trager en mensen lopen je voorbij. Hoe kan dat nu, je loopt toch net als zij? Ach, daar moet je niet op letten; God heeft voor elke leeftijd zo zijn eigen wetten.…

Altijd onderweg Om ergens te komen Een nader te Bepalen doel In de verte Doel dat jullie Nog hebben Maar wij niet Meer - jouw Einde komt Op een van die Twee-en-zestig Parkeerplaatsen Langs de autobaan, Dan zal jouw Lichaam er mee Stoppen, gesloopt Van binnenuit En ik die bij Jou blijf, En je trouw blijf Tot…

Ik kan mij niet aan zwaartekracht onttrekken, noch een gat slaan in overbeladen tijd. In wil mijn gezicht met schaduwen bedekken, teneinde te schuilen voor zichtbaarheid. Verblind door de keerzijde van de maan, wil ik gaan langs onbetreden patroon. Op de tast door een onderbelicht bestaan zonder horizon van vastgeklonken sjabloon. Contouren…