Alle inzendingen over niet het gezicht wel

Dat is van zijn gezicht wel af te lezen. Zelf zou ik er niet echt versteld van staan, als hij de bondscoach werd van Zuid-Soedan.…

Dat is van zijn gezicht wel af te lezen.…

Misschien zag ik in het raam van de trein jouw gezicht wel stralen en hoe je sprak over mij kon ik niet horen Misschien sprak je wel helemaal niet over mij en heb ik je stralende gezicht als een hond de angst enkel maar geroken Misschien was het fout om jou te gaan zoeken en tijdens een aardse reis te menen dat je me wilde ontmoeten…

ik zag je huilen in je slaap hoorde vaag wat brekend glas maar je wist van niks ondanks de sporen op je nog vermoeid gezicht wel vertelde je wat later van de scherven en de pijn die je voelde jij bent geen prater maar in je woorden kon ik het bezeren horen we zijn naar buiten gegaan tussen de bloemen zag ik je lach de spiegels…

pas als het rustig wordt komen onze portretten weer tot leven gaan van hand tot hand worden misverstanden recht gezet is er spijt om gebrek aan tijd die spreekt uit gezichten wel is er hoop dat alles toch nog beter wordt alleen de tijd is nog zo kort…

ik wilde je aankijken maar je had geen gezicht wel een prettig bekende stem die pittig binnenkwam alsof je de lippen net keurig strak had gestift er was geen beeld maar wel geluid ik miste de zielsinfo van je huid een bijzonder fenomeen dat als het er niet was meteen als irritante pijn gemist werd alsof er tal van dimensies…

Waar mag Homeros met het blind gezicht wel dolen, dacht ik; maar waarom zo denken: is de dichter dan meer dan het gedicht?…

Hij was rechercheur, dus een stille, op 't eerste gezicht wel een kille, maar toen ze hem zei: 'Kom en vrij wat met mij,' was-ie haar door die woorden ter wille. Al was-ie geen jager op rokken, ze wist 'm zo tactvol te lokken. Het doel was d'r bed en daarom was ze met stille Trom naar d'r woning vertrokken.…

Ze ligt op bed een lief gezicht wel bleek. Ze kijkt me aan en zucht ik lig hier al een week. Hoe is dat zo gekomen vroeg ik haar. Ach dat moet u me niet vragen ik hoor hier niet ze doen hier raar. Mijn kinderen zeggen niet klagen Bent u boos omdat u hier bent. Ja knikt ze, en begint te snikken niemand de me hier kent.…

'K zie nu al hoe 'k, als jij gestorven bent, Zal zitten, kijkend naar je stil gezicht; Wel vol verleden, toch pijnlijk verlicht, Dat jij ten minste geen verdriet meer kent.…

'k Zie nu al hoe 'k, als jij gestorven bent, Zal zitten, kijkend naar je stil gezicht; Wel vol verleden, toch pijnlijk verlicht, Dat jij ten minste geen verdriet meer kent.…

'K zie nu al hoe 'k, als jij gestorven bent, Zal zitten, kijkend naar je stil gezicht; Wel vol verleden, toch pijnlijk verlicht, Dat jij ten minste geen verdriet meer kent.…

dan is er ineens zo'n aaneengebonden nieuw geboren woord op de vroege morgen zo’n spimpelwegge duiding 0nbewus verwant aan jou onder een warme ochtendkus ik veel van je hou lief jij bent me zegge…

- Wel, Wendy woont waar Wilma werkt... Waarempel? Waarachtig? Wel, wel, wel...…

zet als eerste persoon gewoon voor scherpte-diepte de toon helaas hij stond op de automaat en dan gaat de fotograaf bij een ik in veel beweging door zijn sluiter de mist in de afstelling is de kunst in het fotograferen kijk mijn hoofd maar op foto's vol tekens van brand schilfertjes van vorige week uit hoek van holland het gebeurde echt wel…

Dan hoor je ze Kom spelen met de bal Buiten zijn we Jouw vriendjes Kom En dan weer die stemmen Ergens ver verloren Anders dan de werkelijkheid Sommige zijn dood Oud grijs en anders Naamloos verloren Zomaar ongevraagd verschijnt Een helderlicht kindergezicht Je kent het kind Ergens ver verloren.…

Zij ziet in`t veld Madeliefjes staan In het gras dwarrelen Bloemblaadjes Één voor één afgeplukt Hij is misschien geweest Zij houdt wel of niet En Zij plukte voorzichtig Zuchtte diep Hij houdt wel of niet.…

En iedereen lacht en is tevreden Want het kon dus wel, smeden van een band Spontaniteit, is lang geleden Maar eindelijk is er geluk aan onze kant Vergeten zijn de mindere jaren Verdwenen zijn de on sportiviteit Weg zijn de irritaties Wat overblijft is een toffe meid Die iedereen zou moeten hebben!…

Ik begrijp het even niet Het gebruik van ‘wel/niet’ Op welke gronden, Hebben ze dit uitgevonden. Wie was die pientere piet. Maar een twijfelaar Komt er wel niet mee klaar.…

Ik herlaad maar weer eens en begin opnieuw te richten. Tijd voor het grove geschut, van schelden en tieren en dichten.…

Als ik op een dag een nachtcreme smeer En doe alsof ik dan ga slapen Wie weet dan nog hoe laat het is wanneer ik 's ochtends sta te gapen…

Ik dacht het wel... d`r is een andere vrouw in `t spel! Mijn man, die heeft ook geen haat in `t lijf, maar........hoe komt ie aan zo`n lelijk wijf?…

Weer bogen de bomen eerbiedig hun kruin Weer spatte het schuim over dijken en duin Weer raasde een vliegende storm over 't land Weer beukten de golven 't geteisterde strand Weer gingen gedachten gebeden naar zee Weer leefden er honderden duizenden mee Weer waren de machtigste schepen in nood Weer vochten de mannen op leven en dood Weer wachten…

ik heb je meegemaakt gemaakt ben ik van jou jouw genen zijn een deel van mij gemengd met die van haar van wie jij houdt het duurde lang voordat wij konden spreken met elkaar praten deden we wel heel gewoon jij toonde nooit een eigen ik wel als vader dat gezicht jouw visie op de wereld was bekend jouw diepere gedachten nooit…

van op een afstand zijn alle roze rozen gelijk dichterbij :geur anders.…

Is het wachten op een teken of weet ik het eigenlijk wel, maar kom ik pas in actie als ik het teken ervaar als bevel. Hoe lang kan ik het nog negeren en hou ik mijzelf voor de gek, ik strompel door tot aan de eindstreep met de strop stevig om mijn nek.…

de stad is klaar met erkers dakkapellen zondags op orde schoon gewassen licht bereidt onder wolken een oordeel voor hoog ingelijste ramen en stille straten boven zijn luchtschepen geland met gaasdunne lading de vloot is vervuld van vreemd somber geduld over de daken en bewoners bijna uitgeslapen de dagen zijn voorbij waarin de dood…

De dageraad, het licht, de zon Een warme zachte gloed Een slimme hand, een gulle lach die weer bewegen doet Een lome aai langs mijn gezicht Je hete zware lijf Lanzaam rollen in het licht vanuit ons nachtverblijf Een druppel zweet, zo honingzoet Je krullen op mijn borst We hebben elkaar net ontmoet Gelest is onze dorst…

binnen gericht Jouw huilende ogen door zo'n naar bericht Ik wil je graag helpen een vriend voor je zijn Jou zo te zien lijden dat doet mij veel pijn Ik leen je mijn schouder pak jou stevig vast Ik zal voor je zorgen en draag ook jouw last We gaan tot het einde breng jou naar het licht Dan neem ik triest afscheid van jouw lief gezicht…

denk niet bij het lezen van dit gedicht dat ik ooit nog voor je zwicht, hopelijk ziet zij binnenkort je ware gezicht!…