Alle inzendingen over nooit zie ik hem ter

Geluk is zo teer houdt het daarom stevig vast zolang het nog mag.…

Leven droeg in mij al zo jong die echt blauwere schraag zei draag de rode Ambongrond ongevraagd in je mond. Ik dacht heb ik echt jong mijn ziel al aan je verknoopt is het iets wat het leven als levensweg voor mij hoopt. Hoe zeg je ik schreef als kind al op een linde, hoe ik jou wetend in mijn dromen al zo beminde, als of er een levensvuur al…

Lieve diertjes heb ik nooit verloren, sterren aan de hemel Diamanten egaliserend prijkend aan heelal universum, grijpt me naar keel. Meidje zo laf ook zwak, verzuchtend dik ach Dat ondanks tal van gebreken toch Kracht en Macht vermag.…

brengt helderheid bij regen zon maan in hunne schijn immer tere tederheid je ziet de wereld opgeklaard je ervaart de wankelheid als wereldkaart: de wereld weegt beweegt en wankelt zo edelachtig zie je eigenlijk zelden nooit hoe weerloos wankel de wereld waarlijk werkelijk wel niet is…

en die zie ik nooit meer terug…

ik zie ze vliegen rondom het huis ter duin spreeuwen drones?…

Veel te vroeg kwam jij ter wereld, bijna niets, zo klein en teer. 'k Mocht jouw stem maar even horen, naar de hemel keerde jij weer. Waarom mocht jij niet leven? krijg ik dat antwoord ooit? Altijd in mijn gedachten, want jou vergeten doe ik nooit. Ik zie jouw beeld nog zo vaak voor me, beleef ik alles, keer op keer.…

Ik heb je nu al 80 jaar niet gezien heb je nooit met "SPOORLOOS" naar me gezocht? waarom googlede je nooit? ook op facebook had je een kans gemaakt was je helemaal niet met me bezig?…

als tere vlinders zie ik ze weer fladderen zorgeloos spelend met licht en wind…

ik zie mijn moeder de dood is in haar ogen een sterfbed ter beschikking gesteld door de zorg ik zie haar vraag en ik antwoord "weldra ma" en toen ging ze, zomaar…

nog zie ik hem daar met de zeis in z’n hand onverzettelijk zwoegen op z’n bunder land het gras moest gemaaid en nadat er was gehooid werd er kunstmest vanuit een emmer uitgestrooid en het zaad gezaaid toen na jaren z’n huid was gelooid en z’n rug geplooid nam hij nooit weer de zeis ter hand maar nog eenmaal kwam hij hem tegen…

de spiegel dit vrezende beeld in tranen lijden Ik teer weg door de verscheurende twijfel, meer en meer begin ik op hem te lijken Nooit meer wil ik de spiegel nog vasthouden omdat jij niet van mij kon houden…

Niemand heeft mij ooit dit gevoel gegeven, zonder jou zal ik deze imtimiteit ook nooit meer beleven. Ik zou wel uren over ons uniek gevoel kunnen schrijven, maar liever wil ik lekker in jou armen blijven.…

je zal nooit echt begrijpen wat me hart voelt voor jou, ik ben bang dat we uitelkaar groeien en ik alleen verder moet gaan zonder jou....…

Waarom heeft dit onze vriendschap Op zo een manier kunnen verstoren Dacht dat men op een vriend kon bouwen Dacht dat vriendschap was om te vertrouwen Begrijp nu wat ik aan je had En bouw een muurtje rond mijn hart Zal me nooit nog aan een vriendschap hechten Hoef dan nooit nog met mijn gevoelens te vechten.…

Ik ben geen poëet of filosoof Beleef gewoon de realiteit Waarvoor jij nu je ogen zo graag sluit Drang en lust, Plots werd je bang En sloeg je op de vlucht. Goed wetend waar je aan begon. Maar het excuus wat je achteraf verzon, Sloeg bij mij in als een bom. Ik maak me niet meer kwaad. Hoogvliegers, Vallen meestal laag!…

Maar hij zei nooit meer, dat hij hield van mij.…

blijf liever met mij alleen veilig en vertrouwd ik ga nergens heen dit is wat ik heb opgebouwd na alle ervaringen uit het verleden heb ik er genoeg van ik heb genoeg geleden voor mij nooit meer een man!…

Nooit vocht één ongelijker strijd dan jij tegen dit sterven de harde onafwendbaarheid die langzaam jou ten grave leidt .... om Leven te verwerven. Nooit bad voor iemand ik zozeer dan jou en voor jouw leven gaf aan jou liefde keer op keer en aarzelend slechts leg ik mij neer: er valt niets meer te geven.…

Nooit meer zal ik dat zijn, het kleine woordje ''VRIJ'' ik kan het hem nooit vergeven...!…

Nee, nooit, nooit meer!…

Ik wil zo graag een kus Zoals toen maar nooit meer Niet meer... Nooit meer... Jou... Ik... Ik ril Ik gil Ik huil Ik krijs Want lief, Ik wil ...jou…

Verward door het goede in het kwade ben ik vele nachten blijven vallen in een gedempte angst om de duisternis te verlaten Benaderd door klappertandende dromen heb ik mijn stijve voetafdrukken nooit kunnen overdenken en heb zovele nachten niet kunnen bewaken Herinneringen spreken in beelden en schreeuwen zinnen uit in dezelfde pijn Waar…

Nooit meer die krachtige handen die mij verwennen Nooit meer zitten op die mooie buik Nooit meer liggen in die gespierde armen Heel even, voordat ik weer verdrietig in mijn armen duik Nooit meer samen de liefde bedrijven Nooit meer samen onze verhalen delen Nooit meer deze herinneringen voelen Alsof alle rozen sneller vergelen…

Onze avonden zijn voorbij er is alleen nog een lange vlucht naar huis De laatste aanraking in de vroege ochtend is voorgoed voorbij Ik wil je nog één keer vasthouden maar het zal nooit meer hetzelfde zijn Je wacht en weet niets meer te zeggen het is tijd voor mij om te gaan Je hoeft niets meer te zeggen omdat we 't altijd zullen weten We…

Ik wil dit, ...nooit meer...…

Nooit meer is zo'n eeuwigheid nooit meer, 't is voorbij zachtjes drupt er nog een traan die ik huil om het zusje van mij.…

door het geluid van de wasmachine zet ritme onder buitengeluiden die geur, die geur van Guatemala vermengd met versgeperst sap van zongerijpte sinasappelen maak me wakker, laat me dromen ik wil in mijn schommelstoel slok voor slok de ochtend drinken ik neem de tijd van één sigaret om tot me door te laten dringen zondagmorgen, nu of nooit…

heb ik antwoorden gewild, vragen had ik niet ik wist het, vanaf de voetstappen op het bospad waar draadloos verbonden jou dichterbij bracht de klanken bewaarde ik terwijl zwijgen een eigen taal sprak gaf ik je zinnen vol vertrouwen liefde liet ik achter mij nooit heb ik antwoorden gewild, vragen had ik niet…

Nooit meer zal ik je zien lachen, grapjes maken of juist niet. Nooit meer je brede glimlach als je me na een lange werkdag ziet. Nooit meer zul je me omarmen of geen boodschappen meer doen. Nooit meer mijn koude voeten bij je warmen, of die ‘voor het slapen zoen’. Nooit meer met de kinderen spelen, met de voetbal of de blokken.…