Alle inzendingen over ogen van zand

uit nachten van verwassen seizoenen veranderden kleuren in fraaie tinten met zon in de ogen brandende zanden erdoorheen heb ik gedroomd zelfs in de schaduw waarop ik mij verdwaald voelde zonder aanwijsbare reden oh, dan weet ik schrap wat niet past bij me glijden uren voorbij wat het verlangen ook voedt…

Zeg me dat het tijd is, zeg me dat ik moe ben, geef niet toe aan verzet, geef me een washand, de beer die ik ken, wijs me mijn bed, dek me toe, ruik naar zeep, vertel mij hoe prinsessen slapen als bij wonder en verdwijn maar, ga niet te ver, stop mij onder, dek me toe, laat mij alleen, strooi in mijn ogen geen zand, breng geen lied ten…

ze nam stilte mee uit een zee vol herrie waarbij van iedere golf die oversloeg het volume brak op het onbegrip van zwart basalt ze opende het cordon van donker geloken ogen wierp zand om het laatste argwaan niet te zien sloot handen tot kring danste haar pirouette er grafisch midden in waarbij zij de blikken aannam rondde…

De duinen staan schrap strooien ogen vol zand. Takken zwiepen wanhopig aan de stam die ze ijkte. Steeds zwaardere breken af, bomen sterven rij aan rij. Klokken luiden de klepels en klepels weer de klokken. In Mexico beeft de aarde, in Nederland huivert de zee. Ik weet de dijken bewaakt strijk en zet de wekker.…

pak je kameel twee kruiken één voor links en de andere voor rechts gevuld met vloeistof van eigen maaksel en trek de woestijn in lief zonder mij met je ogen vol zand in ‘t dorre land en laat het schone argeloze bloeien groeien tussen de koeien van het lage land in het met dauw bedekte gras vredig dwalen op ongerepte…

ik herinner me woorden als nerven in hun groei er waren kinderen en kastanjebomen vogelpootjes 'n kopje groter en niets vroeg naar schaduw we speelden met elkander in een lichaam zonder honger wisselden van leven, nooit om te vergeten ik was moeder en dan weer meisje ik was cowboy en indiaan en ik werd zand schuilend voor…

Aan het strand ontmoet, bedolven of ten onder gaan aan een overvloed van mens op mens het gevoel van branding. Laat mij de jutter zijn die de leegte van de rotsen schraapt dromenvanger van zee en overblijfselen, het oneindige begroeten, weer terugspoelen naar de bron. Dag zon, dag maan, dag mens ik ga.…

'k ben de druppel in de oceaan 'k ben de zandkorrel in de woestijn 'k ben onzichtbaar voor wie me niet wil maar druppel of zandkorrel, ik blijf: van m'n leven niet stil.…

Woel me gedachten malend Naar het eind van deze nacht Slaap heeft het al weer Verloren van dringende Gedachten die door farmaco Een tijdlang waren stilgelegd - Nu zijn ze er weer, gedachten Van toen, gedachten van nu, Gedachten van straks als Het leven er niet meer is Dichtbij de aarde voel ik me nu En de turf waaruit ik geboren…

Gevormd door de striemende wind de getijden zijn vervlogen Zacht adem ik over zee jouw naam golvend en zo bewogen…

Zand ik zie alleen maar zand Ver weg dichtbij voor achter en opzij alleen maar zand Ik voel overal zand in mijn oren in mijn ogen knieholten en ellebogen overal zit zand Ik ben gek op zand op kuilen duinen en bergen grof geel en fijn wit zand Ik geniet van woestijn steppe en strand hollen lopen dolen in…

Over de donkere velden in mijn geest loopt een man met dichtgeknepen ogen in een storm van zand Zijn gezicht rood en verbrand In de verte ziet hij het zoveelste licht vijf zonnestralen op zijn gezicht Ogen verblind door zand en felle straling wat ontneemt hem zijn openbaring? Verward vraagt hij zich af hoe ben ik hier beland?…

aan het strand laat je een traan heel bewogen met het zand in je ogen…

Ik schrijf met mijn tenen, letters in het zand, de letters vormen woorden, daar op dat warme strand, de woorden die verdwijnen zodra de zee weer aanrolt. Ik schreef de woorden in het warme zand, alleen bestemd voor mijn ogen, daar aan de kust, in dat langzaam verdwijnende zand, in het water.…

zand schenkt mij de gave te vergeten.…

Hoe ver ik ook keek zand en nog eens zand niets anders dan zand en in het verlengde van je hand die ene haagwinde die bloeide witter dan het wit van je oog zo wit zag ik nog nooit een haagwinde helemaal alleen in het verlengde van je hand zo wit in het zand…

Een zandkorrel in de woestijn, valt in ’t niet, een zandkorrel aan ’t strand eveneens, de zandkorrel in mijn oog, maakt me nietig.…

werd reeds opgezet schietend schreeuwt zij okee zand erover…

gebonden aan een touw en de kracht van de maan langs duizenden sterren in de hemel gegaan in aanzwellende stormen van geweld op zoek naar haar held zonder naam zonder weet van haar bestaan in de rust van de nacht onder een hemel van sterren schrijf ik mijn naam in het nog warme zand ik geef haar mijn hand en weet dit is goed het is…

Liefde begint als een zandkorrel, langzaam worden dat er meer, een handje vol zand en elke keer, komt er een beetje bij. Liefde is als een schep zand, het ligt sterk besloten in je hand, maar zodra je de vingers van elkander doet, glipt de liefde als zand, je door de vingers.…

Zilte zee als onze horizon schitterend in zonlicht zeilschepen laveren over golven, gulzig glazig in mijn droom niets weet ik meer dan jij over iedere zandkorrel uniek in samenzijn een vader die zijn zoon niet kan vinden een ader die zijn droom niet kan vinden op het strand.…

ik weet nog van het zand en die enorme vlakte van mijn handen rond mijn mond roepend naar een fata morgana waar mensen zwijgend staarden die alles omvattende stilte en de eenzaamheid die mij overviel…

spiegels van het hart ze wenen of ze lachen tranen al of niet!…

Met de kop in het zand, geloven we in illusies. Ik ben mijn bezit. Ik ben wat jij zegt. We zijn wat we doen. Laten we het zand, uit onze ogen wrijven. Schud vijanden de hand. Geef geliefden een zoen.…

wind blaast ogen blind in zand verdwijnen schelpen meeuwen scheren vrij…

Er wordt ons zand in de ogen gestrooid geen schepje, een scheepje De brieven post van de overheid de non-antwoorden van Bestuurders Het zijn de kluitjes waarmee je in het riet belandt Je vindt het dagelijks in dagblad of weekkrant met schepen aangevoerd: .....gestrooid zand.…

Zet dan fijn, je hakken in 't zand want geloof me: het zijn mensen met weinig verstand, die je op je hart trappen Dus zet ze maar in 't zand: die hakken!…

verzanden ogen…

voorzichtig geopende handen los zand de zeebries neemt het mee niet sterk genoeg de zorgen blijven kleven…

Hij pakt de krant en boert bloed, in kleur hij zucht pagina drie en leest zon, sterren hij gaapt niet zo veel kneedt zijn kruis als zandkorrels op aarde krabt zijn navel wellicht meer pakt zijn bril net - zo - veel hij kreunt zijn vrouw hij staart ze kijkt hij beeft ze komt hij pakt haar hand…