Alle inzendingen over onbestemd gevoel

Onder een steen Uit het zicht Zitten beestjes Krioelen bewegen Schijnbaar zonder doel Zo is soms een Gedachteleven met Een onbestemd gevoel Kruipt het liefst Onder een steen…

ineens en het heeft geen naam het is alleen jouw eigen gevoel…

De vogel heeft het nest verlaten heb een onbestemd gevoel moet er nog aan wennen hang lusteloos in mijn stoel. Het redderen, het zorgen verantwoordelijkheid voorbij voel me niet meer nodig maar gedachten zijn níet vrij. Zal hij koken, wel goed eten zichzelf én 't huis verzorgen moet me erbij neerleggen maar ga wel kijken, morgen!…

Het duurt al lang voor je gevoel; je lijkt de weg kwijt maar je weet nog wie je bent en hoe je heet… Leegte, onbestemd zijn; dat is wat ik bedoel. Je innerlijk is net een doolhof van emoties die zorgen dat je automatisch dat onbestemde gevoel ervaart zoals een schip dat niet weet welke koers het vaart.…

gevoel en ook wat blijdschap dat de dag is door-gekomen…

wie maakt uit hoe wolken zich plooien hoe wind licht zal verstrooien in jagende gang mij maakt het bang bang voor hun schaduw voor het zwart van de bui en de stortvloed van regen ik kan er niet tegen dat onbestemde gevoel te zijn zonder doel, te zijn om voor niet te leven geven lijkt de moraal opgevoed met dat ideaal voel ik me…

wat mij niet lekker zit is het al te veel aan wit waarin ik ruimschoots klapper als een beetloos kunstgebit ik slink tot weggeschoven kind dat klein maar reuze dapper toch geen fijne houding vindt op een te grote keukenstoel het onbestemd gevoel van overheersend leegte nadat een opgestoken wind mijn perken van de aarde veegde…

Ik weet het niet, het is zo maar een gevoel Het zijn woorden in een lange rij ze vertellen een ander wat ik bedoel Maar het woord dekt niet altijd de lading soms is er dat ene beetje extra wat je mist en is er wel een woord van jouw gading dan zou je willen dat je de betekenis niet wist Het geeft mij een onbestemd gevoel Is er dan toch meer…

ze kijken samen ’s ochtends al tv en zo verglijden starend lange dagen hij zwijgt vooral en roert terneergeslagen vaak eindeloos in kopjes slappe thee zij lijkt, vergrijsd, verzoend met pais en vree toch voelt ze diep van binnen soms iets knagen een onbestemd gevoel van onbehagen al maakt berusting schuchter haar entree hij slikt manmoedig…

Het enige wat ik wil is dat het goed is geen ongesproken woorden geen onbestemd gevoel alleen een stukje vriendschap, met een doel. Ik wil niet verdrinken in de tranen van onbegrgip. Ik wil niet zien hoe anderen hun geluk met jou delen, en jij met hen. Ik wil niet vertellen van liefde en vriendschap zonder er zelf in te geloven.…

Omgevallen eikenstammen alles dik begroeid met zwammen bomen met een hoge top volgewoekerd met klimop oude rivierarm, een poel en het onbestemde gevoel dat ik word bekeken. Kabouters verbreken de stilte van het bos met stemmetjes ragfijn barsten ze los: dit oerbos dat is ons terrein jij moet hier niet zijn.…

Ik streelde je wakker in een morgendicht , onderzocht wat je eerder hebt beloofd vervloek de gisting tussen engel en z’n sater, waarin je z’n minnaar werd in donker licht, ik verdoof de duivel met gelijke munt en waan die rondwaart ver van mij vandaan, als dat had gekund. Ik wil niet strijden met de verwachting, die de geest verwart…

van die laatste dag ijlden vele duplicaten na, een zegel van archetypen, glasachtig een deling van cellen, het stof van zandpaden, de deur die je zachtjes sloot, stilte indachtig de weg over voetangels en honing, onaangeharkt, naar de tijd en plek waar alles samenvalt het geheugen dat niet gewist kon of mag worden, kortom je leven in…

Een zeurend leven in gevoel; onbestemd en zonder doel. De voortlevende geest die de tekens van de saudade leest. Levensverdriet in heimwee naar historie, dat nog bitter meeneuriet met de muzikale glorie van een fado na een feest dat meeslepend is als een bondgenoot van een weemoedige geest.…

onzekerheid maakt zich meester of zijn het de stemmen in mijn hoofd die gevoed worden door de duivel het bos lijkt kouder op dit uur terwijl mijn voeten nauwelijks de grond raken oppassen is het devies daar donkere gedachten bomen en me wakker houden uit m'n slaap…

in bestendige eenzaamheid woont haar wisselvallige ziel die als een ongedurige zee raast beukt en breekt spektakel maakt als de duisternis haar besluipt om dan weer in schijnbare kalmte te verzinken en zich traag en eindeloos naar alle kanten uit te rekken soms is zij een roerloze vlakte een spiegel van ongekend formaat…

Alsof een dakvenster een blik gunt vanuit winterse donkerte, een licht gevoel van verandering zacht kriebelt onder dikke kleding, onbestemd iets in de lucht hangt, gezocht wordt naar ware woorden.…

Ik mis iets onbestemds... De voortuintjes met stoelen Waar je dan met alle buren Je droge mond ging spoelen Tot in de kleine uren Ik mis iets onbestemds... De kronkelige boerenwegen Tussen weilanden met koeien Je kwam de rust daar tegen Genietend van wat kon bloeien Ik mis iets onbestemds...…

Een onbestemd verlangen, een onbehaaglijk gevoel. Midden in het leven staand echter zonder doel. Gespeelde vrolijkheid, het gelaat getekend. Emoties verscholen, de kleuren verblekend. Ratio voert de boventoon, de passie is onzichtbaar. De sleur niet doorbrekend, leven langs elkaar. De toekomst ontwijkend alsof die niet bestaat.…

Alsof een dakvenster een blik gunt uit nog winterse donkerte, een licht gevoel van verandering zacht jeukt onder dikke kleding, onbestemd iets in de lucht hangt, gezocht wordt naar ware woorden.…

Als het leven op zich zich vertakt in levens op afroep gespeeld automatisch, bedreven ruist onderhuids onbestemd een gevoel overstemmend de stilte van zwijgend verleden buigend naar beelden, uitgelicht achtervolgd door het mysterieuze komt de overkant langzaam in zicht, begint in het beeld van een tuin vol licht het…

Gestuurd door een bestemd gevoel, dat steeds opnieuw, in mensen wordt herboren, na een onbestemde nacht. Nee, niemand is verloren, wanneer we leren leven, in de vertraagde tijd. Wanneer we met nieuwe ogen, leren zien. Wanneer we met nieuwe oren, leren horen. Vandaag, en elke nieuwe dag.…

adempijn bladeren op de wonde ter bedekking van Uw schaamte nochtans bitterzoet van stroperige hars onderhuids door milde hand beroerd Gij, die het zand van de dooddoorlopen stad in straatstenen snoert Uw bomen groeien door - blad voor blad…

onbestemd seizoen Geschilderd met vale kleuren…

onbestemd seizoen Geschilderd met vale kleuren…

gevoel van onbehagen aanvankelijk onbestemd verspreidt zich als een virus opgelucht wordt opgelost in bezorgdheid vol met weifel de ruimte die de vrijheid meebrengt om te proeven van onzekerheid wordt beperkt door opgelegde grenzen waarin het ideaal verdrinkt in te veel perfectie nagejaagd tot in absurd in de schemer gloort nog grijs…

Alles dat puur is, is rauw zoals de rauwe zee in jouw oorspronkelijke dromen en ik verhef mijn stem niet er is geen waarheid onder een steen er is geen stilte in jouw betekenis van zwijgen ik twijfel niet lang over mijn aarzeling het is dat onbestemde nee gevoel van niet willen, niet voelen, niet begrijpen alsof schoonheid op straat…

in eeuwenoud onbestemd verlangen kruipen de trage uren razendsnel voorbij…

Een ieder weet wat voor een gevoel dat kan zijn.. Leeg... Rusteloos... Een onbestemde pijn... Anderen zeggen Het wordt me wat teveel.. Ik voel me als een debutant op het toneel.. Door te luisteren en te kijken naar het leven.. Word je sterk Het geeft je nieuwe kracht Wat je aan jezelf.... en aan anderen kan geven...…

geborgen in een schaduwkleur, anders was ik enkel een aardse geest wachten wij op de ontmoeting waarin ons gevoel met hoop wordt gevuld; in de dromerige afwezigheid waar het de leegte zelf is, die uit zijn dagboek voorleest…