Alle inzendingen over onschuld OR doodangst

blauwe rok met verkeerde schoenen daarin jij van geen kwaad bewust prachtig wit onder donkerblauw meisje blijf kind zolang je kan…

de wereld is mij wat te wit verdoezeld zijn de harde tonen gedempt in alles dat bedekt kan het rauwe niet naar buiten komen ik mis de ruwe bomenbast de wilde takken en de stekels het grauwe drenzen van de regen zelfs het verbruinde eikenblad het is met toch te argeloos natuurlijk, euforie van zacht maar het maagdelijke kan er nu zo langzamerhand…

zij schreven in onschuld hun namen op ijs van de ramen keken door mist die bomen berijpte met ijzige hand voelden de kou in het sombere grijs van daarbuiten moment van besef zonder een woord werd het feest voorgezet hun wereld was fijn maar werd te klein om het groot te negeren…

une cratte de bière Entre le pays d'or et mont vent où Ça va?…

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

houden baby love een onschuldig moment bijzonder moment van haar leven!…

de muren zijn te hoog om uit te kunnen breken ze kan hen enkel smeken geef mij mijn vrijheid terug de wanden zijn te dik om haar te kunnen horen dus zal het niemand storen de striemen op haar rug de deuren zijn te zwaar om in te kunnen trappen haar weerstand zal wel knappen nog voor zij wordt gered de tralies zijn te hard om door…

Onschuldig rose zo zijn je bolletjes onaangetast loopt alles op rolletjes. Heel apart maar oh zo gevoelig raakt men haar aan dan buigt ze nederig.…

Hij probeert haar te haten maar zal altijd verlangen Zo schuldig als onschuld kan zijn Knielen zijn gedachtes Bij de herinnering aan haar…

Verloren onschuld van de jeugd, gegeven één moment van vreugd. Gelaten het leven zoals het was, verleden onder een stolp van glas.…

Onschuld spreekt nog uit ronde ogen, maar duistere wateren brachten slechts dood.…

Een heldere gloed omlijnt zijn gezicht Geaccentueerd worden zijn ogen door zijn lieflijke blik Bemint door ieder ander blijft hij waardig in zijn persoon Keert de rug naar arrogantie met een stralende lach Als een rustige golf bewandelt hij het leven Soms wat schuw laat hij de wereld tot hem komen Behandelt hij een ieder vol liefde en respect…

Hoe wit die sneeuw die dwarrelt langs de wegen, die sneeuw die smetteloos de daken wil versieren, die sneeuw die stil, behoedzaam alles dekt: de mensen, planten en de dieren, Niets is hier nog bevlekt, alleen het wit mag blijven al is het maar heel even, dit leven in al zijn onschuld hier en nu.…

gekleurd tweetertje Fluister het eens wat jij zoal hoort Zal het onrecht ooit eens stoppen Of dendert het in eeuwigheid voort Vertel het mij Sopraantje gehuld in vederdracht Blijft het ongeremd en altijd nacht Blijft de mensheid grof betichten Zal de zon eens het onrecht belichten Vertel het mij Mijn zingende nachtegaal Zal kinderlijke onschuld…

Ik keek in twee onschuldige kinderoogjes en zag twee bruin besmeurde handjes hij had stiekem van de chocola gesnoept ik zag het aan zijn niet meer witte tandjes toen ik vroeg of hij stiekem had gesnoept zei hij : ikke ?????…

de brug waar het verkoelend aanvoelde het was zo warm dat er paardenbloemen tussen de stenen groeiden stil zat ze daar zo maar op de grond en dacht aan pluizenbollen die ze in haar jeugd met bolle wangen vol kinderlijk vertrouwen had weggeblazen vragend aan de wind hoeveel kindjes krijg ik later ergens verdwaalde ze verloor de onschuld…

De slag komt uit het niets naar voren een mes dwingt mij, ik weet mij verloren Ruwe handen trekken, naaktheid wordt onthuld Dan dringt het diep in mij vermoordt het wreed mijn onschuld Het flonkeren der sterren zie ik met mij sterven maanlicht dooft zwart wordt mij de nacht Door afgrijzen pijn angst bezwijk ik dankbaar Stinkend grauw…

waar ik gisteren nog ging slapen met het zwarte nachtelijke licht van metaal ontwaak ik deze morgen in een vloeibaar wit licht van alle ontwortelde woorden geen enkel zicht enkel nog een witte boodschap een gevleugeld stil geluid als waarheid neergedaald een warme hartslag in een koude wereld ik weet het maar ik ben onschuldig dus…

Je stort woorden op mijn zere plek jaagt mijn reet aan flarden vingert koud mijn kind zijn weg breekt mijn tranen stuk vult mijn honingraat met geilheid schuld loopt over in geluk moedig als ik ben vond ik mijn onschuld terug geplet tussen het stenen bed…

ze zwermen om haar heen willen dippen in haar honingpot zij ziet de bobbels in hun strakke broek haar zwarte jurkje omhult de onschuld van haar mooie jonge lijf achter haar zonnebril huivert zij een ogenblik…

Wat mogelijk gaat storen, 2013 heeft zijn onschuld al verloren. Het plaatje laat misschien Wel het duidelijkst zien, Wat wij feitelijk verstoren. Genetisch zijn we als mens Toch gelijk; homo sapiens.…

Jaren hield ik het voor me Molk mijn koeien en deed ongestoord mijn dagelijkse plicht Dertien lange jaren is er echt niets aan de hand Goed, wat rellen door het AZC Richt justitie, jullie pijlen maar op onschuldigen Wie de schoen past, trekt hem toch wel aan? Uiteindelijk dan gepakt wat heeft mij bezeten?…

Ik ben onzedig, draag zo'n strakke lendendoek. Nee geen onderbroek!…

’t Was te Kostverloren Tussen ruisend zomerkoren Dat ik mijn onschuld ben verloren En zij haar maagdelijkheid…