Alle inzendingen over ontastbaar

waarin spoorloos wordt weerspiegeld elke rimpelende huivering die zich door 't stil bewegen weeft en haast ontastbaar in verankering zweeft. Hoe zal ik ...? terwijl je wang soms zoekt en niet je mond en 't licht uitdooft. Ik zal haar 'thuis komen' noemen .…

Vingers van lucht Gevlochten uit flarden Strekkend naar zielespinsels Verbroken door een zucht Het ontastbare geheel Dringt door tot iedere vezel Herinneringen verloren in de mist Van het onzaligmakende verleden Schrille kreten Ontsnappen aan opeengeklemde snavels Gebonden door strengen Vlas door schikgodinnen geweven Het zuchtende…

Leidend door verlaten engten, ontastbaar in breedte en lengte. Verzonken gedachten repeterend in herhaling, denkbeeldig verzonnen zonder verlossing. De kern aanschouwend met een luchtig hart, verlangend zich te vullen slechts met smart. Onvoltooid in de toekomstige tijd, emoties blokkeren harmonie in haar volledigheid.…

In iedere seconde Elke gedachte Zelfs in de letters Van mijn gesproken woord Zit iets van jou Iets vanzelfsprekends Zomaar gekomen Met liefde gegroeid Waar het zal blijven Omdat het daar hoort Het is warm Als de zon Het schijnt Als de maan Het is fijn En ontastbaar Zo breekbaar en licht Als een hemel met sterren Die schitterend stralen…

Wasem meegevoerd door leeuweriks klim tussen blauwe plooien, verre ontastbare stip, onzichtbaar gouden zeilschip verdwenen achter de kim. En toch, mijn twee goede zorgende zussen blijft mij het afscheid zwaar en smeek uw verdriet te blussen. In de luwte van uw hart, gelukkig vertoef ik daar.…

bestaan in twee ijle lijnen zoals spiegel met zwaan maar het verstand kan trekken zoals lood aan een vislijn zwaar buit halend van de bodem bezwaard bloot te staan spiegel met zwaan en brood de maan en nog meer lasten drukkend tot zelfs ademnood het ijle breekt in het kluwen van dwingende lijnen de zwaan verdrinkt in de spiegel ontastbaar…

Dan is de winter gevangen in mijn stervende taal en wervelen de woorden in een doods en ontastbaar verhaal.…

Fijner dan stof Ontastbaar vermenigvuldigd Zweeft de korrel Verschilt van vorm Van de bol naar het ei Van geribbeld tot scherp gekant Van kussens tot ondiepe schalen Het oppervlak toont een moeilijk patroon Een lijn die kronkelt zonder regelmaat Cirkels in motieven verdeeld Als een iris, een vingerafdruk Daaromheen de schil Tegen verderf…

Verstooide, stervende gloed, een vluchtig woord uit het oeroude, ontastbare Leven, dat steeds éven tijdloze jeugd laat komen.…

Nog maar even slapen tot de morgen komt, het ontastbare verstomt en ook dit weer went. Wij van alles weer waarborgen, want we moeten toch ergens voor zorgen. Onderwijl kunnen woorden hard zijn en meedogen- loos.…

was er fors mee aan en ver onder zijn denken bleef ze aandacht schenken heel diep in zijn gevoel bleef lokkend haar gewoel zijn angstig hoopgevoel miste een tastbaar doel wist hem op te winden haar toch te vinden slechts in zijn dromen ideëel liet zij hem ter nauwe heel fysiek voorgoed verdwenen was ze slechts ten halve henen ontastbaar…

maakt alhoewel deze vorm niet ontbloot is van enige erotische zuigkracht en ik daarvoor, kennelijk, een gevoeligheid heb ontwikkeld zo is mij in de loop der tijd toegedicht la cerise rouge ziet u niet dat deze nog in een pril stadium van ontwikkeling verkeert zijn haar eerste en tevens laatste woorden en veroorzaken een soort ontastbare…

De midzomermiddag bracht een gouden zweem van waan, ontastbaar, een enkele wankele gelukkige dagdroom, die als eendagsvlieg, stervend bij schemer is vergaan. Hoopvol wachtend op het herleven van dit roze wonder, elk ochtendgloren brengt opnieuw een schitterende belofte, helaas gelijk de avondzon gaat ook die telkens weer ten onder.…

Kijk daar een ster geboren, ontastbaar, ongrijpbaar. Zijn herinnering blijft, in een lach en in een traan.…

zij voorbij een deinend huis een kat waagt de sprong verdwijnt in een verdronken bladerdek zij gaat langs een pad dat haar leidt naar de plaats waar het land als een rijpe vrucht sluimert onder een gewelf dat slaapdronken illusies zaait en de nacht herinnert en herinneringen weten van tijd dwalend langs de oevers van het zijn waar het ontastbare…

en heel zacht, als was er goddelijke liefdeskracht verdriet verkleind de naakte droefheid, schreeuwt pakkende oorspronkelijkheid, wenst toegang bekoorlijk te overwinnen, karig edele voornaamheid te beminnen passief strelend, maar zonder vermogen hebben aangrijpende handen gekozen, de werkelijkheid nooit strelend voorgelogen zocht de ontastbaarheid…

te zwerven in een verwachtingloos niets wat achterblijft en afstand heeft genomen van werelds blaam verkiest ieder kwartier een andere ethische baan en leeft voort in het speeksel der planeten zonder te bederven, wacht een onomkeerbaar lot gewone stervelingen, om in de schoot van de grote beer wat uit te rusten verijst de schoonheid van ontastbare…

." Wat liefde heet en wat waar is, alles dat vrede geeft dat is onzichtbaar en ontastbaar en wat daaraan kleeft De krant en de tv kunnen schreeuwen: Ja, nee of halt, Maar het is alleen daar, waar de beslissing valt, want daar verlies je voor altijd, of ben je vrij Alleen daar zal ik juichen: "Hier ben ik en daar zijt Gij... "…

Ik wil je altijd blijven vinden als een bij die haar nectar zoekt tussen de bloemenkelken hun geurige sporen , tastend met mijn ogen voelend met mijn hart teken ik dan met penselen elke lijn van jouw zijn in mijn dromen haast een ontastbaar beeld als een fluisterende streling over je huid.…

En toch lijkt alles bevrucht door dit ontastbaar coïtus in de lucht. Dat deel van het dak waar de zon op ligt, rijst herdoopt en gelukkig in het licht; dat waar echter de schaduw rust niet minder. Nergens saamgedrongen, niet waar de zon is, niet waar de schaduw.…