Alle inzendingen over onwezenlijk

Onwezenlijk geleefde jaren, heel het leven opgedaan. Wat blijft zal ik het weten, in het hiernamaals na dit leven.…

hoe dwaas is de gek die schildert in mij een duinland van dromen waar opgekropte huid zich rekt op onwezenlijke muren om met beheerste penseelstreken het ongedurige te verwoorden wie zal beweren dat de worsteling op mijn gelaat niet op de lippen zal gaan liggen van hen die met een weifelende borst de vlinders doden in het stille gebied…

ik ga wankel door de dagen van onwezenlijk besef in soms trage, lege uren naar het moment, nu zo nabij en onvoorstelbaar, dat jij niet tastbaar meer zal zijn herinneringen oud en pijnlijk vers verdringen zich ik lachte overdreven nog vandaag naar vrouw met kind op straat, eet chocolade die mij smaakt en voel me schuldig mijn…

Rumoer verstomt tot weeïg zwijgen lachen stort zijn tranen uit en spreken vraagt om stille aandacht luisteren onwezenlijkheid in klanken. Waar mensen waren die verzorgen zijn nu wezens angstaanjagend vreemd in ruimten klein als cellen tussen muren en leven slechts vandaag tot morgen.…

Het leven is zo ingrijpend veranderd, het lijkt zo onwezenlijk, maar het is pure waarheid. Wij moeten ons hieraan houden, niemand is daar van uitgezonderd. Hoe zorgvuldiger we er mee omgaan, hoe beter het is. Een goed woordje, een goede daad kan geen kwaad. Leef, maar ga bedachtzaam met elkaar om.…

Door kelken van onwezenlijk kristal Schijnt de ondergrond van tragisch-paars fluweel. Onzichtbaar is de lamp; langs ied're steel Hangt, smal en stil, een zonn'ge waterval.…

Zo stil en bestorven het stoffelijke opgebaard de ziel verdwenen lichaam zonder haard sereen, onwezenlijk en toch echt de levendige herinnering je lach, je humor zorgzaam mens betrouwbaar en oprecht het gevecht was hevig je streed als gladiator vanuit je diepste wezen moedig en fier je wilde door echter, het leven zei tot hier…

Een beeldengroep uit vroeger jaren, dan weer een schimmenspel met onwezenlijke gebaren. Maar in een helder moment zie ik de liefde uit hun ogen stralen en hoe mijn moeder haar zoon en dochter wegleidt, op haar arm het kind dat ik niet heb aanschouwd, over het land van onze vaderen.…

Onwezenlijk maar behoeftig zoals iedereen op deze dagen die aan oorlog herinneren en om de ultieme vrede vragen. Wie heeft er destijds in die dagen geen eenzaamheid gekend gehoopt op die vrede waaraan eenieder graag went.…

30 jaar geleden stopte mijn hart en devalueerde mijn geheugen 3 decennia terug, ging ik er 2 weerom in tijd geenszins een leugen 20 jaar geleden weer alles op rails ontwikkelde zich, ongeneeslijk Polycythemia Vera met een veel teveel aan bloed ziekte onwezenlijk Een ziekte zonder hoop op ge- nezing Een ziekte met als gevolg gebrek…

Zij wordt onwezenlijke klaarte, licht dat zich enkel aan het licht wil laven. Het wankelt als het denkt aan haar. Het snakt naar lip en tong, het wil weer tastbaar zijn. Het is een lied dat niets verwezenlijkt. Het weet zich donker, droef en stram. Het schuift het onbepaalde laag na laag in ’t nimmermeer. Het is voos en arm en lam.…

fragmentarisch zie ik jou puzzel knoop en touw uit weinig weten, hoe kon ik jouw essentie zo vergeten ik beeldde je in glas de vormen kende ik maar pas en je verscherfde op slag ik kan gevoel niet kleuren, weet niet wat er gaat gebeuren als ik je aan de wereld toon je bent onwezenlijk schoon in mijn ogen schijnt je ster steeds…

nu In 'n frivole bui Vreemd Normaal dansen ze Alleen maar zo Muziek stak 's nachts hun vlam Na vier jaar weer aan en Vuurde hen de piste op Voor 'n schijnbare gezondheidskür Temperament smolt Hun verlangen om Tot 't ticket voor De wereld van opluchting In volle bloei Daar aangekomen Blijkt hun roes vrij uniek En zelfs onwezenlijk…

Verwezen en onwezenlijk zo vroeg Zijn nachtelijke sporen uitgewist Van stortbad en van echtelijke sponde Mijn nachtgoed in valiezen zonder dromen In een speciaal voor twee bestemd couchette Voor nummers ritsloos in een snelle vlucht Razend door de alpencatacomben Een lichtflits door graniet en ijzermerg Door ruggen van het oude bergmassief…

een huiveringwekkende serie van kinderen in streeppakken in uniforme onwezenlijkheid zijn alle emoties verstard dan opeens dat ene meisje met haar witte hoofddoek een ontluikende bloem pijnlijk mooi in smart straks verbrand als vuil of ze ooit gelukkig was droomde ze van haar prins nooit zullen we ’t weten meisje met je bange ogen…

vast geworteld in ons zit De wanen waarvan wij nooit los kunnen komen Van hoop op rijkdom en steeds groter bezit Zij bouwen kastelen van waterdamp en lucht Ontworpen met onze rijkste woordenschat Verwaaien menigmaal met ingehouden zucht Langs Pruisisch blauw in gouden rand gevat Zo vormen zij tezaam ons schijnbestaan In mijmering of onwezenlijk…

En toch ook zo onwezenlijk, alsof elk moment de wekker ratelend af kon lopen, en alles: huizen, mensen, lichtjes, pubs, zich in een Dordtse ochtend op zou lossen. Hier had ik dertig jaar lang van gedroomd. Hier had in gedachten al honderdduizenden voetstappen liggen. En nu was ik er.…

Onwezenlijk uit het raam starend ziet hij het tafereel ontaarden. De zon vreet alle leven dat ligt te wachten in haar onthullende stralen.…

deze stilte is niet stil is niet onwezenlijk, is niet pril het zachte ruisen van het riet klinkt als een mijmerend afscheidslied.…

vredig maar onwezenlijk hoe ze daar lag en tegelijkertijd toch niet hoe zij later in 't ouderlijk huis een extra trui aantrok haar moeders trui en hoe zij zich toen nestelde als een poes in de witte rieten stoel haar moeders stoel en wat te doen met haar vader die - op de bank naast de kanarie -waar zíj altijd mee sprak omdat…

Ze houden me gevangen in een onwezenlijke stilte, binnenin mijn veilige ruimte. Het wordt koud in me. Ik herken de wereld niet meer en neem afstand van deze onverstaanbare klanken. Een hevige leegte dringt diep tot in mijn schimmige gedachten en even fluistert de angst, groeiend in mijn keel.…

Ik voel je handje nog in de mijne en zie je lieve gezichtje voor me Ik denk nog elke dag aan mijn kleine warme scheuten trekken dan door me Zo onrechtvaardig en zo onbegrepen dat ik zonder jou verder moet gaan Zo onwezenlijk en onwaarschijnlijk alsof je zo weer naast me kunt staan 's Nachts hoor ik je lieve stemmetje soms en voel dan je…

. – Onwereldlijk, onwezenlijk, een schim, Stond, hoog, in ’t west wit licht boven de kim. – Niets werk’lijks was er meer, niets dan wij beiden. En op die heuvel, op die bank van ons, Boven de dauw, zaten we als op een eiland; En ’t wit doorschijnend licht, het witte weiland Leek stilte; en de stilte was als dons.…

Het onwezenlijke gaan door die spiegel doet me aan als een droom, die vele nachten me bezocht, maar nooit wou blijven. Als 't geluk eens op zal raken en ik weer een mens wil wezen trek krijg in een licht ontbijt? Krijg ik dan niet heel veel spijt? Zal een droom me weer genezen tot het uur van het ontwaken?…

in het holst van de nacht drijft een bootje stuurloos stroomafwaarts naar het onzekere onbekende als maanstralen priemen door een gat tussen de wolken verbleekt de nacht tot onwezenlijkheid want maneschijn is schijn weerspiegeling die terugkaatst op het zwarte water op de linkeroever blaffen honden op de rechter huilen wolven…

Het water van de Zwarte Polder stroomt in kleine waaierdelta’s Naar de open zee die donker en duister lang bewaarde geheimen bewaakt In onwezenlijke stilte raken zacht ruisende golven het vlakgespoelde strand Diffuus verdwijnt een vage horizon in donkergrijze luchten Een oesterschelpje zakt trillend weg in het natte zand Vol verbazing blijf…

Ver van de werkelijkheid vertoeven is fantastisch zo leeft men in een wereld vol van digitale fantasie normaal functioneren is niet mogelijk zelfs de ogen zijn veranderd een diepe kijk in onwezenlijkheid temperatuurverschillen in de huid aanraking geeft geen metamorfose uitdrukking komt niet tot uiting alles tolt in onjuiste werveling…

gevallen als de volgelopen kuilen het flauwe zonnetje weer rimpelloos weerspiegelen als er niemand meer is die de stilte wil scheuren als een ongelooflijke echte watervogel weer het kanaal gaat dwarsen als je, zo maar, tot tegen het versplinterde bos kan stappen, rechtop 135 meter ver als de Hill, geen nummer maar weer een heuvel wordt als het onwezenlijke…

De hemel, dat moet na het eeuwig ogen sluiten, Ontwaken zijn in het land van water, vuur en ijs Op een eiland, nauwelijks ontsloten, Kaal en ruw, nog in de steigers Maar onwezenlijk mooi.…

Maar na een stuk of tien lichtjaar vervlogen al hun aardse gedachten: die eed werd wel erg onwezenlijk en scheen hen zelfs belachelijk toe. Begonnen zij al lichtelijk te krommen en kraakte hen superstrakheid?…