Alle inzendingen over onzichtbare

Verheug u in de nevel niet, Omdat uw oog die kan bemerken. De zuivre lucht, die niemand ziet, Ziedaar hetgeen uw kracht moet sterken, Niet wat zich zien en tasten doet: ’t On-zichtbre doet ons ’t meeste goed.…

Wat is het toch moeder dat ons zo bindt, u, mij en ons pasgeboren kind, dat u mijn weeën hebt vernomen op het moment dat uw kleinkind zou komen, u, toen de dokter zijn jas uittrok zo onrustig wakker schrok en vanuit uw eigen bed bij mij was in uw gebed? Zou het zo zijn bij moeder en kind dat de band met de Vader ons verbindt? Moeder…

Kan ik je ontmoeten groeten om te vertellen als je vleugels verbranden je gaat vervellen verhalen vertellen over diepte die diepte die jij ook ziet maar ook al klinkt het simpel ik ben een rimpel op die oude rivier maar mijn lichaam is nog maar net hier Kijk even verder als de rest zomaar een gezicht een gil bent u ik bedoel jij…

Plekken die alles doen om zich aan het zicht te onttrekken die zocht hij op - in schaduwen gedompeld van betekenis ontdaan. De huid van het gebruikte aan te raken, terloops en op zijn foto's na, vergeten. Deze bezem scheefgezakt en versleten met het huisvuil aan zijn voet. ------------------------ uit: 'Dwaalwegen', 2008.…

Zinnen, geef mij een mantel als een gulden vlies om mij heen, onzichtbare huid uit het verleden, de morgen lijkt eerder dan voorheen, zal hopen dat de nacht sneller valt.…

Hield niet van luchtaanvallen, van kleine onzichtbare dingen, een leven naast het tastbare, wat men meeneemt als men gaat.…

de joint strike fighter vloog hoog boven de wolken gans onzichtbaar voor de toeschouwers op de grond geheel onverwacht in brand…

Ja, onzichtbaar zou ik willen zijn mij begeven waar ik wil niemand kan me zien wat word ik hier echt wijzer van? wat heb ik nu bereikt? wat is mijn doel?…

Onzichtbare kracht Streelt lentebloesem Laat haar dansen Ik kijk met Gevoelens, in mij Golvende gedachten Worden zichtbaar In het ritme Wat mij beweegt……

Huilen wil ik Maar mijn tranen Zie je niet Hoofd overlopend van Gestold verdriet Maar mijn tranen... Ze zijn er vast wel Ergens naamloos In 't verschiet En toch komen ze niet…

achter het vitragegordijn schemert een egocentrische wereld vol schijnbeweging en bedrog en wanneer werkelijkheid klaart is wat er overblijft: Bezinning, niet los te krijgen van de ziel die in eenzaamheid verlossing zoekt ver weg van vage horizon en onherstelbare beloften van vrienden die geen vrienden waren maar vreemden in een onzichtbaar…

Deze onzichtbare geest wordt alleen opgemerkt dankzij de gevolgen van haar zijn. Zelfs tot in haar afwezigheid, als het applaus van de klaprozen langzaam verstomt in de akoestiek van het eeuwige niets.…

hier sta ik en ik zie het ... die plant daar die groeit ik zíe het niet maar ik wéét het die plant daar die groeit hier sta ik en en ik zie je jij wist het al lang kanker broeit ...…

Onzichtbaar ga ik wezenlijk voorbij en blijf ik voortbestaan. Druk op alles en iedereen mijn stempel. Geduldig wachtend tot dat het water de rotsen heeft doen slijten en de wind ze heeft doen verkruimelen. Mijn verleden is nergens begonnen, het was er altijd al Mijn einde ondenkbaar.…

Het onzichtbare word ik door haar gewaar. God en emotie…? Ja die twee horen bij elkaar. Zoals het was in den beginne, thans en voor immer!…

Haar haarlok parmantig achter haar oor geschoven is daar als een vulkanische uitbarsting haar charme als een eclips komt stralend haar verborgen glinstering wat mij als een corona betoverend kan verwarmen. Haar hypnotiserende iris doet mijn hart smelten haar doordringende pupil verrijkt mijn geest wanneer haar haarlok als een zonsverduistering…

onzichtbaar ben ik geworden geleidelijk zoals dat heet steeds minder en minder mensen zagen mij nog staan (straks zijn er zelfs geen regels meer behalve dan de witte: een vers van witregels witregellasso's) onzichtbaar ben ik en ik loop door boekhandels en bibliotheken, ongezien pagina's uit werken scheurend (de woorden gaan zich…

verdrietig en eenzaam niemand die mij troost daarom mijn masker dat altijd glimlacht om mijn gevoelens achter te verbergen zo heb ik vrienden ben ik een van hen diep van binnen echter voel ik mij leeg mis ik steeds toch mijn echte ik nog niemand hoort 's nachts mijn schreeuw in stilte ziet mijn eenzaam lijden achter de glimlach…

De zucht ritselt niet, toch wentelen bladeren. Herfst luidt geen klokken.…

morgenlucht in vuur gekomen vogels zingen in de oude bomen haar klank waait als een onzichtbaar klavier de wereld rond langs rivieren en oevers in het huis met hun adem waait de klank en blaast door de mensen als een onzichtbaar klavier van mond tot mond de wereld rond…

Daklozen op straat Voor velen haast onzichtbaar Niet voor hen die zien……

Champions League wedstrijd - een onzichtbare speler, moet zich gaan douchen…

Lezend in boeken vlieg je overal binnen -- totaal onzichtbaar.…

Met de voeten Op de eeuwen Voel ik de tijd Onzichtbaar langs Mijn benen gaan, Dat je in 1633 Geboren bent lees ik Ter hoogte van Mijn dikke teen - Ik maak contact Met je, voel ook Nu nog je aanwezigheid, Alsof je nooit bent Weggeweest, alsof De tijd door Onzichtbare hand Is weggenomen…

Een onzichtbare vijand Met aantoonbare slachtoffers Het maakt ons allemaal angstig Om onze dierbaren Om onszelf In relatie tot die dierbaren Want wie zorgt er voor hen als jou iets gebeurt De onzichtbare vijand Met aantoonbare slachtoffers Het maakt ons allemaal onrustig De wereld staat op zijn kop Niets is hetzelfde Geen…

we vormen steeds onszelf om te passen in de wereld die wij ook dan hervormen met wat wij doen of laten om wonderen te realiseren in het zichtbaar onzichtbare dat wij toch menen te delen al is onzichtbaar ook zichtbaar de hang naar onafhankelijkheid die wat gemeenschappelijk is alleen dan ook realiseren laat als dat wat onszelf zijn laat…

ik ben als één nachtje ijs ogenschijnlijk veilig, onzichtbaar gevaarlijk breekbaar…

geef je over aan de liefde die onzichtbare kracht niet te doorgronden niet te overwinnen geef je over aan de liefde…

begin de dag met tranen daar ik ze rijgen kan tot een ketting doch blijft de gevoelswaarde voor altijd onzichtbaar…

Niemand is zo gelukkig, als zij die verblijven in het licht. Gestuurd door de liefde van deze of gene zijde. Kleuriger dan een regenboog. Helderder dan zonnestralen. Zij zijn en blijven bij ons. In ons hart en onze ziel. Kijken mee in onze dromen. wijzen ons de weg. Die ook wij ooit moeten gaan. Als we afscheid nemen van ons aardse bestaan…