Alle inzendingen over op kale grond

heb schraalheid zien groeien op kale grond glas met handen gebroken in bloed dat warm vloeit gewanhoopt in pijn aan ons samenzijn geschreeuwd van ellende zonder geluid ooit zal jij bloeien jouw lente komt van diep binnenuit…

ik lees het bos dat landschap opzuigt uit de aarde sprieten reiken nietigheid in hun hoop de hemel te bewegen wortels zoeken in de kale grond naar water om te leven op hun papier schrijf ik mijn afscheid letters hier gedoopt in inkt van zwarte vennen wil mijn pen niet wennen aan de voetangels en klemmen van de vele jagers…

Wat leven moet brengen in vruchtenpitten ligt op de kale grond, verdort en sterft. Een bliksemstraal in de verte kerft het avondlicht in delen, nadat een wolk, zich bevrijdend van deze dodelijke dolk, de zon voorgoed heeft verduisterd. Kale takken lijken hulpeloos gekluisterd.…

grond kennen wolken geen berouw regent het nooit op zondag is alleen de leugen waarheidsgetrouw…

er blijft niets meer over niet van mij of hoe, tot het einde toe, de werkelijkheid nadert in een schrijn van gebroken weerstand de dansers, ze dansen niet jij draait je om en ik kan slechts onthouden dat de klaver die je gaf in verloren momenten te zwaar beladen was strakgetrokken door het gewicht van eigen bloemlezing onschendbaar…

Bijna geen blaadje meer te bekennen ja, op de grond, daar: zie je ze rondrennen. Alsof ze een boodschap brengen willen, je hoort ze nog net niet gillen. Bijna kaal, roodbruin op de grond, wie vindt dat ze 't leuk vond: heeft 't mis, zeker weten Majestueus staan ze daar met alleen nog kale takken maar.…

Branden blakeren het brute zelfvertrouwen grond is goedkoop vlees.. fokken bezeten naar eer en geweten een kale planeet.…

Een haardeskundige uit Japan breng redding voor de kalende man. Hij laat een paar cellen fors kweken en zwellen en bezaait uw sjofele schedelpan ...…

Winterse kale takken grijze mussen zitten als kralen van een ketting bij elkaar te klitten. Verschrompelde bladeren bedekken de grond roodborstje trippelt pikkend alleenzaam in het rond.…

Wat is het mooiste wat er is te zeggen wat je weet Om het gewoon maar op te schrijven wat je er van vindt Ik hoef geen rekening te houden of ze mij wel mogen of niet Mijn taalgebruik te ver gaat en ik het heerlijk verwoord Om eens lekker mijn mening te zeggen de zielige bitterheid om te wennen Maar daar waai ik over heen Het zout van een…

die paarse kleur de aarde in geur je ziet hem bijna niet de parasiet wat een prachtschubwortel mooie plant zeldzaam in Nederland je moet er wel oog voor hebben anders loop je er zomaar voorbij…

passeer als een kind de brug schiet voorbij vanuit het raam kijkt hij op een snelweg een cirkel het oogst vanuit grafen dubbel eind in linnen vocht stijgt omlaag potgrond op een doelloos schip brug na brug het fundament schudt je wakker zo zie je maar je ziet maar…

Als de vlinders komen steek ik de riek in de grond. Als de krekels sjirpen blijf ik hele nachten buiten. In de grijze herfst duw ik patronen in het geweer. Eenmaal was er een vrouw. Ze kon er niet tegen. Ik zag haar niet eens vertrekken.…

onze taal eens ruim en doorzichtig nu kleurloos en kaal sterft aan ondergrondse vertering nu wankelt hij op droge grond in het spel van de vrije wind die gonst van hoon en misverstand vergeefs tastend naar vegetatie verdwijnen onherbergzame passages in wolken van stof klauter in je zonnewagen verlaat dit kale land rijd in…

alsof ik een sikkel in de hand draag één voor één de obstakels neermaai om mijn veld te overzien het wordt kaal maar klaarder nu nieuwe zaden komen aangewaaid en ze zoeken een stekje vaste grond onder mijn afgrondvoeten…

De boom voor mijn raam is kaal, als een bladluis, de blaadjes liggen her en der verspreid over de grond. Een verdwaald achtergebleven blaadje, zal vast en zeker bij de volgende windvlaag naar beneden storten, terwijl die bladluis, zich vastklemt aan de stam!…

donker dwaalden schaduwbomen op de van licht vergeven kale plaats hier bleef de wind achterwege er was voor jonge aanplant geen schaduwkant zomerse hitte droogden jonge loten uit kaal barstte in de grond de zwarte kluit waar nachts de plek leek uitgestorven loerden ogen uit de rand van het bos naar prooi mooi zichtbaar…

Een klein stukje land waar het veilig is Na een avond Halloween besef je wat dollen is En wat de werkelijkheid is wat hier geschreven staat Daar laat ik veel Halloween achter maar ook van heel veel waarde Ik hoef geen wedstrijd te winnen geen gat te overspringen mezelf hoef ik niet te bewijzen En daarom zeg ik genoeg geouwehoer in niemandsland…

eindeloze regen wist de sporen uit de zompige grond spoelt de lach van je mond maart is geboren overmoedige bomen, kale struiken barsten uit in roze, geel en wit vensters openen behoedzaam de luiken verblindend spel van donker en licht…

Een propere dame in Goes Doet bleekwater in haar douche Het effect is banaal Ze wordt plaatselijk kaal Dat spul is niet voor de poes…

Kaal is de trend voor uw intieme delen Dus weg met al die nare bossen haar Maar dat is, blijkt nu, niet zonder gevaar Een SOA kan u zomaar parten spelen Pas op voor kleine sneetjes of een schram En samen scheren? Niet over één kam!…

vingertoppen tasten naar diepe barsten in de schors in dit onbetreden woud waar takken naar het zwerk wuiven of buigen naar oeroude geboortegrond waar het zachte kreunen van gehechte wortels zo hevig diep raken kan zo stil nog dit serene woud waar Thanatus met botte bijl het oude leven in de knop breken zal hoe leeg nu hoe kaal…

Een zonnestraal schittert tussen kruinen van kale bomen schaduwen strekken zich naar voren uit, werpen grillige patronen op de modderige grond van een verlaten bospad dat glimt in 't frisse winters nat terwijl een klein meisje er stil loopt te dromen.…

kale winterbomen steken blote armen bladerloos de kou in handen diep in zakken begrijpend knikkend naar de naakte boom langzaam verder lopend door de lange winterlaan hoofd gebogen richting grond laat de zachte lente maar snel komen winter wil ik niet meer zien…

De zomer is voorbij Vogels trekken weg Dag duurt korter dan de nacht En blaadjes pronken Met hun nieuwe kleuren Maar hoe fleurig het nu is Straks is de wereld troosteloos Met enkel kale bomen En bruine bladeren op de grond Het raakt me net zoals de dood Ook ik val naar beneden Als een blaadje op de hoop…

ze bloeien allemaal maar de grootsten staan altijd vooraan prijzen zich met kleur en blad de hemel in wat achteraf in minder goede grond de kleinen saam gedromd wachtend op het licht een fletse gloed op het door strijd getekende gezicht een enkeling tracht op de kale rots te overleven bloemen hebben zij niet weg te geven…

Bladeren in allerlei kleuren liggen op de grond. Met heerlijke herfstgeuren in het rond! Ik vlei me neer op het zachte bladerbed en kijk naar de hemel en zie een wolkengewemel. De zon schijnt door de kale takken van de bomen. Ze voelen, dat de winter gaat komen. Ik laat het bos alleen en ga ontroerd weer heen...…

Een lege kamer We liggen verdwaasd, verbaasd te luisteren naar de liederen van de ekster. De vrieslucht in onze ogen Die niets meer vinden in de ander. Ons pril verleden is een doolhof Van wisselende beloftes Van pijnscheuten en samen reiken naar de vollere nacht. Elk vooruitzicht begraven we in de tuin Met het geduld van een opperhoofd…

als je haar verliest dan doet dat pijn je voelt je helemaal anders zonder haar te zijn steeds meer zónder haar je kan dat niet goed aan je voelt je een zonderling zo'n zonder-haar bestaan je krijgt hier en daar advies of een verwijzende hand je gelooft niet wat ze zeggen je zoekt het in de krant je hebt haar verloren dat knaagt aan…

Ann kon er psychisch niet zo goed meer tegen, Ze vond dat kiezen altijd al gedoe: “Neem ik een pruik of neem ik een tattoo, Een kale kop heb ik ervan gekregen… Ik zat maar met mijn handen in mijn haar, Wat valt me zo’n biljartbal dan toch zwaar".…