Alle inzendingen over opdrogen

Ik kus de tranen in je ogen Je laat mij ze doen opdrogen Ik wilde je geen pijn doen In die allesvernietigende zoen Ik kus de tranen in je ogen Je laat mij in liefde dogen Ik wilde niet tegen je liegen Je laat mij eindelijk uitvliegen Ik kus de tranen in je ogen Je laat mij ze doen opdrogen Ik ga nu in liefde bloeien Je hoeft mij niet…

Als je je levens-zaad laat opdrogen ontkiemt je veroudering scheutiger! Deze hartenkreet draag ik op aan alle mannen vanaf de vijftig!…

daal af langs stenen die nooit zon hebben gezien waarvan de kleuren eeuwenlang verdronken zijn totdat de bron wegviel er vloeit geen water meer dat barsten vult het ongeduld van dorst bestrijdt pas op de bodem zie ik dat de wel is opgedroogd in waternood moet wiggelroeden naar de nieuwe loop haar richting geeft mij hoop…

Huid als een nat zeildoek, het wil opdrogen en warmte voelen, maar er is niets. Stem als een orkaan, hij wil brullen en schreeuwen, ik mis hem zo, maar er is niets.…

na een hoop films en fanatasie is de clue dichtbij oude blaadjes vallen voor mij neer oude pennen van grootse leer een eer om die teksten te vinden opnieuw proeven aan oude vruchten zoals de smaak van inkt nooit echt zal opdrogen gekko`s en regenbogen…

Ik wilde opdrogen maar ben doorweekt.…

Restjes avond, opdrogend in de nacht blauw van nuchterheid en magere zin in vage dromen, onzekere werkelijkheid. Onder wazig lamplicht schrijven vingers verplichte woorden, luisteren gevoelige oren naar onheilspellende stiltes. Ik draai me nog eens om in mijn krakende stoel en draag de tijd naar een zekere ochtend.…

ik leg mijn woorden in het gras ze zijn met passie geschreven ben benieuwd hoe ze opdrogen ik zal ze nog eens moeten overlezen pas als ik tevreden ben verstuur ik ze ik zie je glimlach al voor me jij bent hier dicht bij me als je thuis komt dan liggen mijn woorden je al op te wachten alles wat ik nog niet had gezegd of gewoon nog eens…

Restjes droom, opdrogend in de ochtend licht dat door gedachten schijnt wakker blauw en tekens van gevoelige vingers in een verschaalde roes de pen betreden een eeuwigheid ontdekken en verspelen door de tijd op te tellen en weer af te trekken de laatste minuut laat zich omroepen door een wit konijn, een koekoek en een kamer vol toverbloemen…

Het weten sluist bewust de dood de achterkamer binnen waar de nacht is blijven steken achter de half gesloten gordijnen waar naakte schimmen vrijen en de wereld ligt te vergeten in het opdrogende zaad, wellicht zijn engelen de nakomelingen van god ik kan ze niets verbieden want mijn brieven staan nog ongeschreven in het spiegelschrift…

De kale kruinen Ver boven reusachtige stammen Als natuurlijke fortuinen In verhelderend winters licht Opdrogende modderpoelen Tussen krakende knarren Droogte trotserend Boomknoppen zwellen De ontdekkingstocht naar nieuw leven Tussen bloeiende mossen Waar ogen met natuur spelen Het spel van zichtbaar genieten terrein wint…

gedogen om niet te verleren verwaaid, verstrooid geroofd in onwetendheid vloeit helder bloed uit onzichtbare wonden vreugde raakt de pijn, bijna volmaakt refrein, uit de poriën van het lot gedragen, gedachten onbesuisd niet geringd, vogelvrij, deze luxe lijkt onuitputtelijk er wellen tranen die in tijd versnellen uit bronnen die opdrogen…

het land dat ik in me draag vanuit de verte schuiven lege stoelen als bootjes in mijn schoot het is eb, denk ik dan wanneer mijn longen nesten bouwen, te groot voor kale bomen en de klaprozen die in de palm van je hand vallen en het maanzaad sluiten rond je mond, purperrood alsof het slapen vergetelheid doet opdrogen…

ik heb met schaduw op zonnig papier contrast geschreven scheidingslijnen zijn fel maar later loopt de inkt opdrogend dood venijnig bijt zij stukjes licht in wat langzaam vergrijzend zicht waar in overgang zwart en wit ieder nog gaan voor eigen belang verre contouren scherpen elkaar maar van dichtbij is grijs heerlijk vrij…

Geen enkel blad beroert nog jouw ogen, dauwdruppels zullen nooit meer opdrogen. Wanneer de laatste blaadjes zullen vallen aan de overkant, zo zal ook de lente treuren in mijn stervend braakland.…

Ik zag een meisje Zittend op straat En zie hoe een traan Haar oog verlaat En ik kan het zien Haar huilende ogen Ze zullen nooit Voorgoed opdrogen En ik zie De blauwe plekken En al haar pijn Die haar zal nekken Maar ik ben bang ik durf het niet En loop weer weg Van haar verdriet En de dag erna Dezelfde straat Hoor ik het geluid…

Tranen zullen voor altijd opdrogen, zoals de inkt van 't gedicht dat ik schreef. En zij, de soldaten die hier naamloos zwierven, zullen als wilgen naar vrede nijgen.…

De nacht overwint deze waanzin niet Ijskoud ligt ze stil De angst heeft geen stem De dag kruipt over haar gegil Bevriezende kinderkreten Verloren in krijsende ogen Eén blik voldoende Tranen die nooit meer opdrogen Nooit komt er een einde Er is geen genezen Er is geen vergeten Woede is die nacht geboren ‘k Heb toen mijn leven verloren…

Hoeveel zout laat de zon opdrogen, hoeveel zand zal de storm nog afgraven, de vernielde mandala na verloop van tijd stilgelegd. Waar zijn de kleine vissen, uitgestrooid in de oceaan, zoals de traditie vraagt....…

water; 'n vlot op stroom; ´n vallende steen in het geraas van een waterval; ´n zacht zoevende zeilboot op eindeloze zeeën en oeverloze oceanen Het tsunamiseert m´n achterdijkse waterlanders zacht vochtig vloeiend zich samenvoegend in het meer van muzikale momenten Het kanaliseert de bochten van rivieren van verdriet en de snel opdrogende…

coupé er is niemand die hem verwacht waarom dan reist hij toch door een koffer torst hij met zich mee gevuld met versteende tranen hij werpt blikken uit het raam hij ziet slechts een zwart gewelf met daarin een vage schim een traan glinstert als een ster troebeler worden zijn ogen zijn reisdoel is nu nog zo ver dat zal wel weer opdrogen…

Hoe kan dit ooit stoppen, waar zal ze opdrogen? Intens leed in iedere traan, dag aan dag, wie kan haar troosten? Afgeslacht, nog erger dan beesten, vol met haat werden ze ter slachtbank geleid. Al die bange gezichten, wie? Wie kan ze omschrijven?…

andere moet het nog bewijzen Ik was gelukkig in het huidige In het andere moet ik het nog tegenkomen Ik had alles in het vorige Momenteel nog niets in het andere Mijn ziel is blijven steken hier op deze plaats Zal ik het kunnen geven in wat komt Mijn hart doet pijn vandaag Zal het overgaan volgende week De tranen zoeken hun weg Zullen ze opdrogen…

Laat onze zachte melancholie opdrogen, gekrompen eenzaamheid uitwaaieren als vergeten as. Opnieuw geboren, ons aarzelend samenzijn laten rijden en dansen op de magie van de sintels.…

Vlak bij de waterkrater plant zij een twijgje uit haar bezem, druppelt er wat magisch water op Terwijl hij de boomspreuk laat horen groeit het twijgje razendsnel uit tot boom -Zo, alles van deze vleesboom is eetbaar Zelfs onze kritische kat zal het vruchtvlees waarderen Eet maar, dan gaan we zwemmen Zonovergoten laten ze zich naast elkaar opdrogen…

Nog deze eeuw gaat er een “ijstijd” komen De warme golfstroom valt volledig stil Dan gaan we van te warm naar veel te kil Opstoken dus die biomassabomen Met CO2 warmt het een beetje op Zo kost de kou ons niet zo snel de kop…

De apartheid in wonen, Cubaanse Havanna Eeuwigdurend zuigreflex, Gesloten deuren De roepstem voor velen, Het afscheid nemen, Woorden ontberen, Beperkte mogelijkheden In het ondersteunen, De nabijheid andere woorden beveelt, Doolhoven in verschillende, ketens kreten, Het opdrogen van woorden, De eindeloze blik, Op zoek naar “Het Noorderlicht…