Alle inzendingen over opende OR zag

'k Deed m'n ogen open, voelend dat je er was niet slechts een verschijnsel nee ik zag, je wazig als door glas. 'k Was blij je te zien was al eventjes gelee 'k zie je niet zo vaak meer, maar volgend keer ga 'k met je mee.…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

En immer als het gloren kwam openden zich die handen klam, palmen vol liefde leven en lust ‘t leven dat mij teder wakker kust. Ik zag zo vaak wat is en was de bij, de bloem, ’t hout, ’t glas. © 2004…

je bloeide altijd in de tuin van anderen gaf bladeren en groen als de mensen keken opende je bloem de echte kleuren liet je aan mij zien misschien ben ik de wind waarin je geuren kunt heb ik de ziel gezien die jou het echte leven gunt…

als verrassing voor m'n gade voor de sier in huis De hommel aarzelde niet betrad gepast de kelken Ik opende de deur daarmee de brede weg naar vrijheid, buiten.…

Hier staat de rode beuk met het eindeloos grote geduld van een boom. Hier staat de rode beuk hij ziet en hij hoort ons en is ons vergeten. Hier staat de rode beuk voor hem is het altijd altijd en hier is het nergens…

Er is iets in de zang van een merel het is voorjaar, je wordt wakker je ligt te denken in de nacht het raam staat open - er is iets waarvan de vogel zingt en je denkt aan wat je moet opgeven er is iets in je dat leeg is en het stroomt vol met het zingen van die merel…

Ze ziet ze vliegen: ik telde vogels sprak ze, kwam tot honderd en tien, zag jij ze ook, heb je ze ook gezien? Ik weersprak haar, joh dat kan niet, 'k heb niks gezien. Zo snel een vlucht vogels tellen, heb je niet gedroomd misschien?…

Echter na het sluiten van mijn ogen zag ik niets Ik zat daar maar voor niets Met een onwennig gebaar Opende ik mijn ogen maar En keek rond iedereen was aan het tekenen En bijna klaar, wat moest dat betekenen Mijn ogen gingen weer dicht Niets...…

zij sterde in versplinterd glas nog voordat zij geboren was opende dimensies waarvan het bestaan in heden weer naadloos past daar waar het spirituele een goddeloze dood al lang gestorven had het geestelijk vacuüm al eeuwen zonder zuurstof een zieltogend einde zag wachtend op de implosie van haar verschijnen dat alle tegenstand…

ik heb ze zien lopen in het licht van weten hoe ze eruit zagen ben ik in pure verbazing vergeten lichtende vormen kleurrijk in voortdurend bewegen kon hun warme empathie voelen zonder angst over hun bedoelen zij openden dimensies die ik nog nooit had gezien onbenoembaar in woorden maar alles voelde zo eigen ik speelde…

geen rust steeds kwamen we onszelf tegen ik zag de hemel in je ogen breken jij bent de God die mij mijn manzijn heeft gegeven…

de tas zat er tussenin welke zij opende met een nieuw roman.…

in je blik zag ik mijn thuis je ogen openden mijn liefde liet me binnen in je huis waar ik de bloemen rook ik zag je kleuren voor het eerst de lente bloeien je groeien in de zon en ochtenddauw voelde het verlaten van de barre kou te jong in liefde afgewezen met kilte verder moeten overleven het einde van de winter scheen nabij warmte…

de blinde bluesmuzikanten die vanuit hun ziel en inzicht zoveel gevoel brachten dat zij anderen de ogen openden voor hun muziek…

hij langzaam zijn ogen maar hij zag niets hoorde niets en hoopte niets Enkel een donkere glimlach rond zijn mond vertelde dat hij zich overgaf en een leven liet dat niet van hem mocht zijn.…

Laatst zag ik er weer twee ze kusten elkaar op de teevee zij deed haar hoofd achterover en zijn lippen raakten haar mond het duurde heel lang en je kon wel zien hoe fijn ze het vond. Er kwam toen een zucht en ze opende haar ogen dromerig en langzaam ik vraag me nu af hoe vrijen en zoenen later bij mij zal gaan?…

Het dak van de oecumene opende zich en oogverblindend licht zoog ons naar de grenzen van het universum tastend op zoek naar het pad van de waarheid die zich als een luchtspiegeling openbaarde en in een trage symfonie langs trok hoger en hoger zagen de bergen en zeeën onder ons kleiner en kleiner worden verdwijnen in het niets en achter…

Waarop een verandering met nieuwe ogen zag; en die zich als een verrassing aan jou liet blijken. Onvergetelijk blijkt zo'n dag nimmer meer uit jouw geheugen verdwenen. Als een verwondering met gezag heeft die jouw leven met nieuw geluk beschenen. Een nieuw geluk dat zich als een passiebloem verrassend opende in jouw bestaan.…

Doch Petrus stond op en liep naar het graf zich bukkende zag hij dat alleen de linnendoek er nog lag Toen de discipelen er met elkaar over spraken bevreesd voor een geest toonde hij het vlees dat spande over zijn kaken Zij werden blij en konden het niet geloven dit alles ging hun verstand te boven Toen opende hij hun verstand zodat…

geen warme tranen liet schreeuwen slechts als passie zien zachte handen openden de ramen voor een nieuwe liefde heel misschien…

Ze wees met haar pen het juiste vakje aan Ik heb er een kruisje ingedaan trok mijn meest onschuldige gezicht Een glimlach vertrok aarzelend van haar lip Daar heb ik maar een kusje opgedaan Ze straalde met een indigo licht zwaaide even en is opgewekt weggegaan…

Ik zit voor het raam en zie hoe de tuin niet is veranderd voor haar ben ik niet weggeweest de tuin kijkt mij recht in mijn gezicht het is vreemd te bedenken dat zij mij niet kent, zich mij niet herinnert na al die tijd dat ik hier niet was ik de tuin was vergeten, zij voor mij niet bestond, is zij nog helemaal als toen hoezeer ik ook…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

soms is een berg te hoog om te beklimmen rollen stenen van de top en zeggen de beginner stop maar in omkijken wist ik weer de juiste paden te bereiken zag de overhang die moest worden genomen voor het planten van de vlag jij gaf mij richels aan als voetensteun opende je rots voor grepen ik pickelde en hamerde luste dubbel en…

ik zag in een plotse flits jouw silhouet schrok wist me geen raad zo lang geleden niet kunnen vergeten zo veel verdriet geen ontkomen je stapte zonder aarzelen op me toe en kuste me me in verwarring achterlatend tranen in mijn ogen mijn hart weer open als voorheen…

Maar o schone tintelkleure die binnen de grote lichtdeuren van de zonzomer is, en al de lichtlichternis, de hoge heilige mis van de dagen, en goudlicht en avondschijn in de rode kamer die zijn, waarin zij toen was met haar lichaam als glas zo doorzichtig, zo lichtig, wilt wezen samen altijd uitgelezen in me die haar eenmaal zag…

de dood leerde me lopen in vervaging van het nieuwe naar onopgemerkt in elders het spel van spelen doordrongen in verse lichaamslijnen op ieder perron onderweg stapten silhouetten op op zoek naar een hoger baken niet in zee, maar in hemel in rondjes paradeerden diverse varianten van schepsels binnen ik zag…