Alle inzendingen over paarde(n)bloem

verwoed zochten ze naar de wolken. niet wetend dat als ze eenmaal zo hoog waren, zo vreselijk hoog, de lucht niet blauw meer was, en de wolken alleen maar gevangen water.…

beschadigd ben ik getekend voor het leven ontzettend teleurgesteld is mijn hart zal ik ooit weer oprecht kunnen geven geven doe ik al heel mijn leven blijf het gelukkig ook steeds weer doen maar oh, hoe graag zou ik het weer willen doen met het vertrouwen van toen durven nemen daar zit 'm het probleem ik kan met mijn wantrouwen die…

Alweer een jaar Ben jij in mijn leven Terugspoelen, opnieuw afspelen Daarvoor zou ik alles willen geven Jou opnieuw Het leven mogen schenken Iets mooiers Kan ik gewoon niet bedenken De eerste keer dat we elkaar aankeken Ik jou eindelijk kon aanraken Waarom mag ik dat moment Niet nog 1 keertje meemaken Het zijn herinneringen geworden…

Ogen, Zij tekenen jou Zij geven een beeld van wie jij ben Zij geven de emotie Brengen de emotie over op een ander Zij verleiden, Geven liefde Zij tranen als je hart overloopt. Zij zijn er in het donkerste van de nacht, Op het diepste plekje van de aarde Zij liegen nooit. Zij zijn de spiegels van je ziel...…

gevraagd om uit Balk te zenden een postkoets met vier paarden luie of zebra's uit de diergaarde voor vrij geleide van balkenende de koets rijdt naar Cuisine-de-Bouche de premier werkt aan z'n flux-de bouche…

Het is zo'n winter laan waarvan je zegt lichte dooi duwt de stuifsneeuw van de bomen die geruisloos valt op het karrenspoor daaronder getrokken door de zwarte paarden die met zachte tred, als in gebed, de winter voor het laatst bewaarden.…

Er was een wit paard en een zwart paard, maar het enige wat ik werkelijk wilde was er niet: een vliegtuig waar je niet uit kon vallen, dat na twee rondjes zich van de molen losmaakte en boven het dorp rondvloog, en dan de wolken in dook.…

Bloemen die langs paarden gaan en dochters die met zonen vrijen. De poederdoos nog in de tas gelaten en de tas, blind, in de bus gezet. Vlam, zucht, sigaret.…

Witte paarden op zondag. Witte paarden in de wei. Witte paarden van de zonden. Zonder zorgen zoeken zij. Witte paarden van verboden vruchten. Witte paarden van verliefdheid niet vrij. Witte paarden plukken ongebonden, Van verboden vruchten houden zij. Witte paarden briesen bruisend. Witte paarden blijven blij.…

De stoel meer van de schilder dan van haar Licht valt zichtbaar van 'r schouder Ze wordt geen dag, geen jaar ouder Zij, model uit 'n vervlogen tijd bloem tussen bloemen Zij, vrouw tussen.... 'n veelheid aan vrouwen Ik zou om 'r kunnen ......rouwen want nam ze niet -zonder woorden- van mij afscheid?…

wenende bomen verschieten van kleur in nachtelijke schemer vogels scheren langszij opzoek naar 'n veilig heenkomen paarden grazen op kale vlakten schuil gaat de maan achter een grijze nevel waarin duisternis zich versluiert…

Als je nu kan begrijpen wat ik dan ga bedoelen, krakende dorre tak dat ik ben, ga ik me niet zo afgebroken voelen maar meer een uitgeblazen paarde- bloem. Hoor je me dazen? Daar gaan mijn parachuutjes al. --------------------------------------------------- uit: 'Lees maar lang en wees gelukkig', 2013.…

En bij een avondhemel, stil verkleurend, wacht hen de weide zacht en geurend, het frisse groen met bloemen overdekt, die hen tot dis en leger strekt.…

dag malle liefjes dag vol madeliefjes dat mag op zo'n mooie roze kaart met rode hartjes en gezoem van bloem naar bloem met rode lippen en gezoen van toen, van toen mijn lief, mijn lief toen ik nog wat jonger was en hartendief…

Ik ben op weg dwaal en draal op twijg, op bloem Op weg door blauwe luchten op m'n vleugels: zon Het dwalen en dralen nooit echt moe Voldaan na elk bezoek aan een bloem het zoet te proeven.…

Het paard van Sinterklaas gaat met pensioen Na 15 jaar ontheven van zijn taken Die kou en dat geklauter over daken En altijd weer die wortel in zo'n schoen Geen stoomboot meer of staakt uw wild geraas En ook geen trek meer in een nieuwe baas. Net als Sinterbram, heeft ook Amerigo dit jaar afscheid genomen.…

Hou mijn handen vast als ik aan je denk Hou mijn tenen op de grond als ik zweef Pluk 'n bloem Een spriet of straal Vergeet mij niet…

Door twee hoefijzers gebrandmerkt leg ik weerom mijn krijgstooi af op de bloemen van je ruiten zeg mij dat onze liefde werkt in de cadans van volle draf naar een binnen zonder buiten mijn hart kent nu geen harnas meer in de dooi van droeve dagen wend ik de teugels van mijn paard het is de allerlaatste keer voor de allereerste vragen…

uit haar mond komen de vlinders die in boeddha’s gelederen de strijd beginnen hoe hij het wil dient zij de thee schikt groene bladeren naar de loten de bloemen zullen groeien, paarden buigzaam verheven gaan trappelen voor hun leenheer zo aanvaardt zij trots de tweesnede van het zwaard na het leven zal ze keren als valk op zijn hand…

ik zie je lichtblond vlassig haar de bleekgele kleur van het paard de geel gevlekte velden de zonnebloem in je hand het suurlemoengeel van de sterren het amarillo van de wilde bloemen ik voel het okergeel waarmee je ons lijven schildert in doffe goudgele tinten ik proef de honingsmaak van het gele saffraan de gele kleur van zwavel…

Zij houdt van paarden soms doe ik een ommetje om ze haar te laten zien ze had een grootonkel in Hamburg die paarden had o wat voor paarden die onkel had zij houdt van paarden ze steelt ze met haar ogen maar jammer Hamburg is veraf…

een dansende sprinkhaan het paard! trapt de lucht aan scherven dat het glas rinkelt! ratelt voorbij en het zwaard van zijn adem bliksemt! en zijn stem galmt! en zijn hoef graaft de donder op! --------------------------------------------------------------------- uit: 'Portret van een landschap', gedichten 1953-1997.…

Buitenkerks strekt het graasland zich oogreikend uit met nog teugellozer paarden.…

- Richard III Een paard, Naar de aard, Is er nog eer dan zijn staart; Hij doet het te voet Net zo gauw en zo goed Als een ander te paard het doet, En je kijkt niet om Of hij is al weerom.…

- The just mean lies in obedience, which both waits for the signal to start, and obeys it when given. - Het krijgspaard, in wiens aâm de rode dampen snuiven Van d'opgezwollen moed, die hem de borst vervult, Doet met zijn ijzren hoef de grond rondom hem stuiven, Daar 't uit te breken poogt in prikklend ongeduld! Met vaste hand en knie bedwingt…

Die zijn fierheid verraden Over heel de wereld aanbeden Ook op relikwieën in het verre verleden Afgebeeld als sieraad Dat is het praalstuk, het paard.…

Drie paarden, driftig in de toom, waarvan de lange manen bewegen voor de hemelzoom als sombere oproervanen.…

Twee die zich minden paarden troepten op een kim hun staarten wuifden…

Het zijn gitzwarte ze glimmen ze glanzen ze dralen zo uit de hoogte zo van wat wil je ze grazen ze talmen het eerst ze buigen ze neigen ze rekken ze strekken zo nobel als steeds…

De zware paarden bij het bruine hek met hoofden half geheven naar elkaar likken in een zacht en teer gebaar de stugge haren in hun beider nek. Soms gaat een hoofd wat meer omhoog alsof het wacht op een vertrouwd geluid dat op zal klinken uit het fluitekruid zonnig weerspiegelt in een glanzend oog.…