Alle inzendingen over passen wij wel

Wat jeugd genoemd wordt, Wat je als kleding Voor het leven wordt Meegegeven, kan licht zijn Om te dragen, passen als Een goed zittende jas, Als een fijn zittende hoed, Maar ook een loden last zijn Waaronder je wel bezwijken moet…

Een FRESIA zou ook wel passen, een TULP staat niet zolang, ik maak je gewoon mijn BOTERBLOEMPJE, dat ik steeds weer plukken kan.…

Een zomerdag in ’t Amsterdamse Bos. Ze gaven zich verliefd aan ‘t minnen over in de beschutting van het dichte lover en als matras het geurig zachte mos. Een veldmuis die hen in de gaten had dacht: ~Dat is leuker dan me te vervelen, dit spannend spel zal ik eens mee gaan spelen, ik kruip erbij er is nog ruimte zat.~ Juist toen ‘t gemin tot…

Mijn vrouw en ik, passen niet bij elkaar. Dat weten wij reeds lang, dat weten we al vijftig jaar. Logisch, want volgens Socrates, weten mensen niets. Mijn vrouw en ik, passen helemaal bij elkaar. Dat is de kern van ons bestaan. Dat weten wij sinds kort. Logisch, want volgens Cornelis, voelen mensen elkaar gevoelig aan.…

“Maak ik je gelukkig, is er wel een WIJ?” Ik zou je willen vragen, hoeveel je om me geeft. Of je het gevoel hebt, dat je zonder mij niet hebt geleefd. Ik zou je willen vragen, …voel jij “houden van?”. Ik zou het willen vragen, maar ik weet dat het niet kan! Want jij kan mij niet zeggen, wat je gevoelens zijn voor mij.…

tellen dagen dichter bij, dat ene zekere weten, de kalender wordt dan strepenvrij, gemiste uren worden vergeten de storm die van binnen woedt, laat ongesproken woorden verwaaien tot krachtige akkoorden, wij hebben alles nog tegoed…

Elke dag eventjes maar dan praat ze tegen mij en ik tegen haar, zij en ik zijn gewoon wij. We kennen elkaar van het dagelijks mailen, en een dag niet gezien, wat zou er aan schelen? Zo is er een vriendschap voorzichtig opgebouwd, en het is voor ons beide al heel erg vertrouwd. we sluiten dan af met; veel liefs en tot morgen.…

dit is de dag de middag tussen januari en februarie een rustpunt een moment ik weet dar er duisterheid kleeft een spanningsveld een krachtmeting dit is de dag de middag weg rustpunt weg dat moment want zonder dat moment geen vreugde geen fijn zijn geen moment van daar geen moment van zijn zal er...…

Bladeren vallen voor ons versieren het pad waarover wij dwalen herfstkleuren lichten op met de zon wij lichten op met de laatste zonnestralen de laatste regenbui van vandaag heeft regendruppels achtergelaten glinsterende bladeren alsof belegd met kleine karaten zingende stilte om ons heen het zuiverste geluid dat bestaat alleen de wind…

warrige stegen waar schaduw om yoghurt honing en noten vroeg en altijd wel een plek waar het zacht was en zoet en wij…

Zij aan zij jij en ik werden wij.…

niet waar eindig ik waar begin jij maar ongedeeld wij ik jou vast en jij mij jij mijn rust ik die van jou jij die mij kust ik ook van jou die ene hand daar onze ogen voor elkaar perfecte glimlach nacht ochtend dag je haar je adem je zuchten je handen houden vast mijn Waar mijn bodem mijn luchten mijn branden alles…

Is het in de mist mystiek van verleden onbewust `t heden waar wij liefdevol profeten weten klein groot man vrouw zonder vooroordelen mistig verleden onverschillig weggegeven.…

Zeg schat, als ik nu eens in de relatie Het woordje 'ik' vervangen zou door 'wij' Word jij dan weer wat aardiger voor mij En dat ik je dan niet zo vaak meer kwaad zie Daar trap je dus niet .., da's jóuw conclusie IK weet alweer genoeg..WIJ hebben ruzie!…

nerveuze ontmoeting, begroeting beginnen, beminnen verkennen, verwennen omarmen, verwarmen ontroeren, ontvoeren strelen, bespelen, vurig, ongedurig kussen, blussen lustig, onrustige hartstocht; Wij samen.…

we zijn verstild raken elkaars hart niet aan verklaren liefde, vrijheid, boterletters tot de maan weer anders schijnt in de nacht verdwijnt wat angst om ’s morgens lichter te verkleuren fluister ik een zachte lach…

onder de paarse lucht verbrokkelen torens jammeren stemmen op gebarsten aarde splijten huizen in het matte maanlicht vertrekken goden in doodse stilte wie zijn wij mensen?…

hand in hand samen op weg die we nog niet hadden afgelegd in dit leven Je kan nog zoveel geven. Verdwalen we in het bos met de maan als sterrenstof om ons heen dwarrelend verzengend neerstrijkend onze liefde laten blijken.. blijf ik je liefhebben tot het eeuwige…

zal ik ooit nog in deze wereld passen mompelt de man als hij met kleding aan een haakje zoekend door de winkel loopt zolang er rust is in het hoofd dan gaat het wel terwijl alles nu bezet lijkt, hoe zei die arts dat ook weer (?)…

nog zijn wij steeds voor het leven gevlucht als de lucht te dichtbij kwam gingen wij terug in ons autistisch ritme ver van creativiteit en je laten verrassen wij verafgoodden liefde die ons ten deel was gevallen maar hebben haar geen huis en haard gegund omdat wij de kunst van bestaan in onvoorwaardelijk gaan nog niet bij ons…

Ik wil zweven op de wind Gewiegd worden als een klein kind Ontwaken in een bedje van satijn Was ik maar heel eventjes nog klein Maar ik ben al heel lang groot en volwassen Maar voor eventjes zou het mij best passen Even vrij van pijn en zorgen Zullen wij afspreken voor morgen?…

De Bijbel leert ons voor hen op te passen: Geniepige profeten, volg ze niet! Gelukkig dat ook híj dit tijdig ziet, Zeer nuttig, deze wenk van Laurens Dassen. Wel vind ik dat hij de verwachting wekt, Dat hij nu zélf onmiddellijk vertrekt.…

Richard Branson vond zo’n bak wel passen, maar in Amerika had men bezwaar. Als het water aan de lippen staat, zijn mannen meestal bij een vrouw gebaat.…

De lust zaait onrust onder pij en kap en 't smalle pad ligt vol bananenschillen en Soeur-Slourrire werd close met haar pupillen, vond dat wel passen bij het zusterschap. Maar naastenliefde is nog geen gevoos, en klooster geen comparatief van close.…

wij merken het nauwelijks nog op passen snelheid aan andere weggebruikers aan en proberen zolang het gaat een beetje bij te blijven geen tijd rest ons om in het geheugen te zoeken naar dat wat ooit is geweest 'geschiedenis verwijderen' staat er ergens op extra achter internet opties...…

er was nooit bloot wat is sluiert in vertrouwen ontdek het altijd in van je houden als je opent doorkijk geeft in langs me lopen mijn hoop ontmoet in ogen naar samen tasten waar rood in roze moeiteloos zal passen niemand zal de sluiers kleuren alleen wij geuren ons intiem gebeuren…

als wij samenkomen in balans onze berg berijden de ravijnen afsnijden de passen vermijden in de dans recht in het hart van onze passie verkeren in de ontlading van het verlangen een nieuwe oeroude wereld creëren als wij ons intens gedeelde moment als we samengekomen zijn elkaar deinend in de ogen kijken in onze glimlach gevangen…

Dan voel je je “wel”.…

Te gewillig liet ik mij verleiden, in een bekoorlijk, tevens gevaarlijk spel, ik was te gretig, te roekeloos, ook al wist ik dat wel, ben daarom de zwakste schakel van ons beiden.…

verdwaald in niemandsland groette mijn hand de wolken in hun door de wind bijeen geveegd verband lege einders keken terug zonder de ogen neer te slaan en voeten maten passen in het zand zonder te gaan mijn menselijkheid had afgedaan werd niet gevoed toch heb ik jou ontmoet in niemandsland mijn broeder jij maakt alles goed…