29 resultaten.
Het prozagedicht
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 312 Laten we
vrijen zegt Proza, het prozagedicht verwekken
in jouw bekken, kind van poëzie en proza die
twee werelden verbindt. Prozagedicht recent
product van ‘n nooit eindigend creatief proces.
Toegankelijke prozagedicht als een verhalend
miniatuur wint op den duur, met een grotere
lezerskring in een alsmaar snellere wereld.…
Bramenplukgeluk
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 234 Ik dacht nog na over een passage in een interview
met de noordelijk gerichte wegstreepdichter Bernlef,
die ook alweer vijfenzeventig nog wat ballen opwerpt
die in jeu-de-boules weg zouden zakken naar het magma
in het binnenste der aarde. Lekker peu!
Ik vond 'Leaves of Grass' van Whitman ineens een farce
en ik besloot er eindelijk de waarheid…
Prozagedicht
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 747 Kerstmis 2010: een blinkend-zilveren Kerstengel houdt mij gezelschap en ik vraag haar:
Kan mijn arme, haveloze ziel, die diep in mij rust
nog opstijgen, kan zij zich nog verheffen en haar vleugels uitslaan
staan de hoogten nog voor haar open,
kan zij nog opstijgen en de verhevenheid proeven, die haar geboorterecht is
en het geboorterecht van…
Prozagedicht
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 113 Kerstmis 2010: Een blinkend-zilveren Kerstengel houdt mij gezelschap en ik vraag haar:
Kan mijn arme, haveloze ziel, die diep in mij rust
nog opstijgen, kan zij zich nog verheffen en haar vleugels uitslaan,
staan de hoogten nog voor haar open
kan zij nog opstijgen en de verhevenheid proeven, die haar geboorterecht is
en het geboorterecht van…
In het stof zult gij bijten
netgedicht
4.0 met 15 stemmen 483 wie is niet bevlekt geraakt
tijdens zijn aardse leven
of kent stof alleen van horen zeggen
aan wie onder u dien ik dat uit te leggen
van de kruidenier die nog aan het kooltje
van zijn schrijfpotlood likt
om uw zonden te noteren
van de baas van de frituur
wiens vette vingers
tussen sticks en frikadellen roteren
of de vroedvrouw die juichend…
Bijzaken en schaduwzijden
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 126 Probeer het pad te volgen
Naar het licht in de verte,
Het kronkelt, de af te leggen weg
Is nog ver, het doel wel zichtbaar,
Af en toe, het is er, het moet er zijn,
Het kan niet zo maar verdwijnen,
Het mag niet verdwijnen
Voor ik het levenslicht bereikt heb;
Gaandeweg merk ik dat ik mijn doel
Uit het oog verlies,
Een mens ben ik,…
Marijke (prozagedicht)
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 351 Ik word ouder en denk terug aan vroeger want
gebeurtenissen die mij vormden liggen achter mij.
Ik bezoek de stad waar ik heb gestudeerd. In de
straat waar ik op kamers woonde staan andere
namen op deuren, de tand des tijds knaagde aan
gevels, de huid van de stad veroudert. Ik herken
Marijke een vriendin uit die tijd. Ze is blij verrast
en…
De treincoupe (prozagedicht)
netgedicht
3.0 met 14 stemmen 550 Het is erg warm vandaag en twee oververhitte
nonnen strompelen puffend met rode hoofden
bij mij de coupe binnen. Ze schuifelen langs
mij heen en zetten mij gevangen in een wolk
van onwelriekende zweetgeur. Ik troost de
dames:‘morgen is de ergste hitte voorbij',las
ik. 'Deo volente', zegt de ene, 'Deo gratias'
zegt de ander. 'Deo dorant',…
Verouderen (prozagedicht)
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 492 M’n vrouw ziet in films de veroudering van haar idolen.
Dat zag je vroeger niet, zegt ze, in ‘t dorp werd niemand
ouder. Door de schok van de foto van een onopgemaakte
Oprah is de obsessie begonnen. Ze praat alleen nog over
de vergankelijkheid der dingen.
Ze gebruikt botox; haar huid is zo strak dat bij praten de
lippen scharnieren in…
Evenwicht (prozagedicht)
netgedicht
3.0 met 11 stemmen 1.803 In een lang en goed huwelijk toont
lichaamstaal de stemming, we weten
van elkaar wat we voelen, geen heftig
gesprek, het meeste is wel gezegd, we
zijn onszelf, gaan ons weegs, er heerst
harmonie en vree; rekening voor het
goede leven, emotioneel en financieel
wordt voldaan door de partner die het
langst leeft, wie het eerst sterft betaalt…
Tweetalig (prozagedicht)
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 378 De zwakke mens, zonder natuurlijke wapen,
bouwt met taal als communicatie aan
een samenleving, om als soort te overleven,
en werd als terravormer pachter der aarde.
Onze taal is jong; onze oudste taal is nog…
De plek (prozagedicht)
netgedicht
3.0 met 14 stemmen 1.073 Rustplaats aan de Noordzee, aan de voet van de duin met
uitzicht over de ree, waar ik word verstrooid over ‘t strand,
verenigd met water en land; liggend in het zand tegen de
oude boom om te slapen binnen in een ultieme droom,
beschermd door de nacht, nieuwsgierig naar wat me wacht,
moment van rust en vrede, dankbaar dat ik het leven leefde…
Prozagedicht: Oktoberstemming
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 132 In deze luwte van het late seizoen wil ik leven, nu ik mijn verlangens en angsten in milde, lichte, getemperde tinten kan mengen op het palet van mijn innerlijk en nu ik ze kan schilderen op het schilderij van mijn leven, nu er schemerlicht binnenvalt in de kerker van mijn hart.....…
[ Ook hier: verboden ]
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 47 Ook hier: verboden,
mijn liefde! Er is geen plaats --
voor een paradijs!…
[ Alles wordt donker ]
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 47 Alles wordt donker
rondom jouw aanwezigheid --
Blijf in mijn ogen!…
vroeg of laat, prozagedicht
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 222 Laat opstaan in een ver land of heel vroeg opstaan in Amsterdam.Het eerste is voor mij minder vreemd dan het tweede.Hoe laat heb ik wel niet door Amsterdam gelopen, zo laat dat het alweer vroeg was en weer licht .De stad leek dan eerder op een ets van Georg Grosz , niet door haar verdorvenheid,maar door haar kriskras lijnen en het boven en onder elkaar…
Oude zeeman (prozagedicht)
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 475 M’n buurman, een oude dorstige zeeman met een
verweerde kop vol heimwee en prachtige in whisky
gedrenkte verhalen, heeft z’n zinnen gezet op een
zoutwater vijver die hij kan ruiken, met golven die
hij kan horen, om in ‘n moeilijk eenzaam moment,
aan de oever door zilte geur en geluid der golven,
te dromen van oceanen en liefde in verre havens…
Angst van de filosoof (prozagedicht)
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 179 Als geestelijk ingesteld mens met afkeer van massa-
vermaak en angst verstrikt te raken in ’t wereld-rag,
voel ik bij ouder worden dat de natuur zijn leidsels
laat vieren, z’n sporen uit m’n lijf trekt en drang tot
lustbevrediging afneemt. Moeder natuur schrijft mij
af en ik vervolg m’n reis op eigen kracht; voelt als
verlichting baas te zijn…
Prozagedicht; Een hulde aan het leven?
hartenkreet
2.0 met 1 stemmen 837 Carnaval:
hoe komen mensen erbij
tegen een decor van troosteloosheid, grauwheid en verval
in een koud, sfeerloos, somber en heilloos seizoen
de groen/oranje sjaal te dragen of andere potsierlijke kledij
als uit een nachtmerrie en wagens in elkaar te knutselen
die de bizarre, groteske hallucinaties van een krankzinnige
veruit overtreffen in waanzin…
Het leven is zo voos
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 194 Mensen die van alles
Op elkaar hebben aan te merken,
Oordelen zonder elkaar
Echt te hebben gezien,
Alleen maar door elkaar
Heen hebben gekeken om te zien
Of hij met wie je van doen hebt
Geen stiekeme spelletjes speelt,
Achter jouw rug om,
Rug die je hem al hebt toegekeerd
Zodra je hem ontmoette -
Waar gaat dit leven over
Dat…
Tocht langs het meer
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 204 Is m’n essay geen wetenschappelijk succes
noem ik het een prozagedicht, ik zit dus
als dichter-filosoof altijd goed. Onderweg
pluk ik de rijpe dagen, voordat anderen
er met mijn leven vandoor gaan.…
Pure wilde natuur (prozagedicht)
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 366 Een enthousiaste woudloper jubelt:
‘Ik wil vandaag in de natuur opgaan’
Een paar passen achter hem sluipt
geluidloos een tijger met binnenpret
die de ziener op z’n wenken bedient
De tijger, pure wilde natuur, wacht
tot zijn blije ontbijt omkijkt, die dan
volgens wens in de natuur opgaat.…
Skelettendans Nieuwe kerk (prozagedicht)
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 273 In de Nieuwe kerk op de Dam, met graven van bekende
Amsterdammers onder glad gesleten zwart marmer, wordt
in nachtelijke stilte de dodendans uitgevoerd, geraamten
dansen in reidans met de zeisenman voorop, gevolgd door
Michiel de Ruijter en Joost van den Vondel. Eeuwenlang
de inwijdingsritueel van een nieuw gearriveerde dode, nu
wordt…
Waar de tijd blijft (prozagedicht)
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 407 Beleving van de tijd: ‘De tijd staat stil’ tot ‘de tijd vliegt’.
Elk volgend jaar bevat gevoelsmatig altijd meer uren dan
een voorbije jaar, dat ik achteraf altijd als kort ervaar. De
natuur programmeert ons zo dat de toekomst mooier lijkt
dan het is, een illusie die motiveert tot investeren. De
optimist, populair bij ‘t andere geslacht, plant…
Halverwege Homo Sapiens (prozagedicht)
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 151 Als de mens in wording denkt over een stenen pijlpunt
kan hij ook over zichzelf nadenken, over zijn omgeving,
over de tijd; het bewuste denken is geboren en daarmee
het zelfbewustzijn dat ons tot mens maakt. We lossen
niet als een dier op in de omgeving maar onderscheiden
ons er heel zelfbewust van; het denken over onszelf is
beperkt omdat…
Prozagedicht: Als de rododendrons bloeien bij "Amarant"
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 109 Als de rododendrons bloeien bij "Amarant", als het seizoen is gekomen dat ze hun majesteitelijke pracht tentoonspreiden:
lila, paars, roze
in het landschapspark
bedenk ik hoe je leven is geweest:
bitter, verscheurd, getormenteerd
en dan betreur ik je
betreur ik jouw leven, jouw lot
en kunnen de bloemen die jou eens zozeer troostten; kan jouw…
Prozagedicht: Als de rododendrons bloeien bij "Amarant"
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 110 Als de rododendrons bloeien bij "Amarant",als het seizoen is gekomen
dat ze hun majesteitelijke pracht tentoonspreiden:
lila, paars, roze
in het landschapspark
bedenk ik hoe je leven is geweest;
bitter, verscheurd, getormenteerd
en dan betreur ik je
betreur ik jouw leven, jouw lot
en kunnen de bloemen die jou eens zozeer troostten; kan jouw…
Prozagedicht/"Ik zal te zwak zijn om te dragen, wat uwen wil mij tegentart" (uit een boek uit mijn schooltijd)
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 391 Je noemde me "Ineke" "Ineke" is mijn naam. Zo noemen ze mij, zo spreken ze me aan en zo was de naam van de baby met de fragiele beentjes in het wiegje dat ome Guus getimmerd had: de beentjes spartelden op het lakentje; inderdaad een teken van kwetsbaarheid, aangeboren kwetsbaarheid die mij bleef vergezellen, die mij blokkeerde, die rotsblokken wierp…
Een prozagedicht: "Eagerly I wished the morrow" (E.A. Poe)
hartenkreet
2.0 met 3 stemmen 245 Regenachtige zomermorgen.
Ik heb de gordijnen opengeschoven voor het toneelstuk, het spektakel van de lichter wordende hemel achter de boomtoppen
Bij de overburen is het licht aan om half zes in de morgen:
wat een troost dat er, daar aan de overkant, een levend wezen is, een ander mens, een mede-mens zelfs!
In doelloze, zinloze, blinde blijmoedigheid…