Alle inzendingen over reuk

reuk jij? ... de wind waait libel naar ons kant toe. tast jij? ... mijn ziel likt jouw stilte die zalig is. zie jij? ... er zijn veel "meer wouw!" uitziende vrouwen. kan jij? ... mijn vrouwelijke aanwezigheid vibraties als een blinde waar nemen. durf jij?…

De indruk, van haar reuk ontdaan, moet wachten tot de late mei: als wierook zich in bloesem nestelt, komt Zij, met ruisende kleren aan mijn fantasie tegemoet gesneld.…

o Vruchten-lege schaal, o flanken rijk aan reuken die heel de zomer draagt maar niet verzaden zult: nóg komt een kopp'ge bij uw nodende ijlte beuken met hoornen hoofd en dom geduld. Ik ben 't gekorven hout waaraan geen trossen hangen, tot lucht verijld het hars dat uit de wonden droop.…

Gerucht van melk en ijzer in de stallen, van hooi en room de reuk tot in de keuken; een ritueel luidruchtig zonder spreken voltrekt zich als de avond is gevallen. De ruiten blinken door een waas van tranen waarin het huisgezin naar buiten zwevend het toegeschoven bord ontspannend ledigt. Gespoord slapen de paarden en de hanen.…

Wat wil het reuk'loos vloekgespan Dat U ontkent, o Heer? O, komt de nood eens aan de man... Zij buigen voor U neer. Uw Macht en Goedertierenheid- Driest schenden zij haar aan, En 't sterkste voor Uw goedheid pleit, Dat Gij hen liet bestaan.…

je huid is zeer teer, zo zacht, zo lief en gaaf als een gezonde vrucht de kleur van je huid is een lust voor mijn oog de reuk van je vrucht is bedwelmend voor mijn ziel Je bent zo geurig zo kleurig, zo vol levenslust ik leg mijn abrikoos op mijn hart en voel de warmte door mijn huid.…

Toen de taal nog mens was, Klanken werden aangeblazen Door adem die uit de diepten Van een levend lichaam werd Voortgebracht, Er woorden werden gesproken Met toon en klank en kleur - Toen het leven nog mens was En ogen zagen wat er gebeurde Was er een taal met Reuk en smaak en geur, Was ze onvergelijkbaar Met die van vandaag…

mijn glazen dalen af naarmate ik haar ervaar en de zoete reuk mij bevangt als lokkend gebaar het witte zijde kleed omhult haar flets waarneembaar lijf waar een licht golvend gewelf zeker nog niet hangt, zover ik met fantasie daarop drijf de afstand valt weg ook al schept het naakte geen innig dichterbij ook niet als ik haar raak; een…

u gaat hier de laan uit sprak de overheidsdienaar aan het eind linksaf de hoek om geen probleem voor u als wandelaar maar ik heb mijn voeten kapot last van een onverwachte liesbreuk de darmen staan onder sterke druk produceren een kwalijke reuk meneer dat is niet relevant sprak de overheidsdienaar u bent aan het eind van uw latijn weest…

Ik lig nog te bed in de blinkende morgen en hoor in mijn hart en daarbuiten het ruisen der nieuwe zee, reuken en blijde geluiden en de bloeiende geuren der kruiden vervliegend als schuim in het zonlicht en op de wind drijft het mee.…

schimmig blinkt in ’t goud van zon twaalf uur schuimt in het riet en ’t kolkt en klokt uit diepten zijn adieu ’k lig roerloos stil in ’t vochtig natte en wil niet luisteren naar de lucht waar ik jouw ogen vind en witte wolken fluisteren tot hen de wind verscheurt uit flarden dode zwanen vormt en ook een drakenkop die vlammen werpt een reuk…

kan niet ontkennen dat de lente vervlakt het is langzaam wennen ieder jaar wordt de reuk minder seizoenen komen meer onder een dak enkel als mijn kind die ander treft bloeit er in mij iets op, dat raakt alsof mijn toekomst beseft; hou die hand zo lang mogelijk vast daar eens alleen de winter je treft en het ademen het licht uitbraakt…

drijf ik op rimpels water, lichtblauw getint alsof de hemel mijn glimlach bemint ja, ik ben ik, ik voel me bevrijd als ik terugkeer naar het stenig strand tril ik over mijn hele lijf door een trage kou doch je ziet mijn lach en woon nu in het land met de liefde waarvan ik hou ik teken deze verschijning in beelden van verlangen en de reuk…

'k zou met hem naar 't zuiden trekken glasblauw getijden vertrouwde ik hibiscusdonker warmde mij met bloemenstof en meeuwgeschreeuw als was ’t mij voorraad voor de nacht en wordt dan dit de laatste herfst: dan leg ik mij een sterrenspoor doorheen mijn slaap kraanvogels verzamelen zich op velden hun grijs is in de avonden net als de reuk…

lente lente lente Deo Volente dan springen de knoppen open nog sterker ik zie ze al het groen ontworstelt zich aan cocons in verlengde vingers van uitgestoken armen dik en dun lang en kort sprietig of uibollig * ik trap in hondenpoep vers gelegd op paden die door de nieuwe toekomst slingeren met een reuk zo pril…

Soms, plots'ling, door mijn Brahmanvrede heen, Schreeuwt als een stervend beest mijn oud verdriet: Een reuk, een landschap, een herinnerd lied Roept op naar 't leven, wat gestorven scheen.…

Dàt was een zegel zonder breuk, Een handschrift, nooit nog vals bevonden, Een vaste borgtocht, nooit geschonden, Een perkament in goeden reuk, Dat nooit een barst had of een kreuk! In Oost en West, in Zuid en Noord Werd Holland om die leus geprezen..... Och!…

Het door Rusland gekwelde rijk Oekraïne toont ondanks zwaar lijden met onafgebroken trots zijn wiegende graanvelden het uitgestrekte koren zwaait goudgeel verlangend zich te mogen geven aan omringende grond en landen van het Westen damp uit zwaar geschut geeft de aren kwade reuk angst voor verderf en schokkende vragen doen alle akkers…

De oren reeds stil, de reuk al lang weggedreven, het zijn mijn handen waarmee ik navertel, en hoop alles te hebben opgeschreven.…

dagen, zonder bate voor zijn verdriet, zijn eigen ik ontvlood, en langs de huizen liep met kaken rood van drift en pijn in 't harte bovenmate; Voor hem die, wankel, in zijn trotse nood de moed niet vond om 't leven zelf te haten, die beedlaars tegenkwam langs gore straten en hun niet gaf hun luttel dagelijks brood; Voor hem is reuk…

De man aanschouwt het dal beneden hem; diens reuk wordt door stijgende bloemengeur verblijd. Over het diepe gras, varens en brem ligt verkruimelde zilversmeedkunst verspreid. Daar klinkt een lang verwachte dierenstem: al het schoons verdwijnt. 't Geweer! Hij schiet een geit.…

Bloedplassen, trots het zonlicht levend rood, Zag 'k wijd vervloeien tot de horizont; Uit lang gespleten, geel ett'rende wond Walmde wee-zoete reuk, als van de dood; En 't leek, alsof een bloedstraal opwaarts spoot, En onbeweeglijk hing boven de grond: De droppels sidderden, helrood en rond, Gestold tot blad'ren aan de beukeloot.…

brandmerken en de kinderen joelend de smidse uithollen zijn ze de halfduistere magische ruimte binnengedrenteld langs de geblakerde muren tot bij de zwoegende blaasbalg tot bij het vuur tot bij het aambeeld waar het gloeiende ijzer vorm krijgt tot bij het sissende koelwater tot bij het rustige paard in het lichtvlak van de open deur de reuk…

raadselachtige blik in de ogen een slepende gang door het leven vette vlekken op donkere broek witte sportsokken blauwe schoenen wapperneus klapwiekende zeiloren uitpuilende buik een eendensnavel frisse reuk goedkope aftershave de baard van vier dronken dagen hangend kruis in afgezakte broek opmerkelijk de bedrevenheid in beurtlings knipperen…

Je bent al zo lang bij me weg En ik weet het nog zo goed Hoe je hand voelde Hoe je gezicht voelde Je reuk….. Ik denk nog zo vaak aan je Betrap me op een traan Die dan altijd komt Elke keer als ik aan je denk Mis ik je….. Twee jaar na jouw dood Werd ze geboren Mijn kleine meid Precies op jouw sterfdag Ze leek zoveel op jou…..…

DE REUK. D’ ontloken rode roos heeft niet dan blad en kleur, Bij reukeloze neus, niet snuffende de geur; De reuk des geurs verkwikt het kwijnend hart des zieken, En bindt aan ’t lijf de ziel, die vlug was met haar wieken. DE SMAAK. De smakeloze tong wordt met geen lust gevoed, Zij weet van wrang noch zout, noch bitterheid, noch zoet.…

Die laatste versie kreeg als naam ‘Ons Scheppingsmanagement’, En daarmee konden links zowel als rechts wel leven: Het rook naar overleg, naar nemen en naar geven, Dat is een zeer geliefde reuk in ’t engelenparlement. Geen schepping uit het niets dus. Het werd een compromis Wat aardig overeenkomt met wat ik dagelijks zie.…

gebarentaal hoeft geen uitleg de trein begint zacht te schuiven en vertraagt het uitwuiven tot een beeld nee, geen tranen, even niet denken mijn blik staart oneindig door de met kerstsfeer verlichte stad tot het landschap zwart tegen de ruit hangt terwijl herinneringen op het bagagerek tot leven komen hang ik mijn mantel nog vol van jouw reuk…

Die ander heb je al verjaagd: Groot machtsvertoon van blazen en gegrom Je flanken golven lijnend waar je nagels ingetrokken sluiks kussen door het scherpe gras Ik reuk je geur Beleef je geur Intens Ik doe alsof Hoewel mijn warme vacht zich spinnend wuivend spant over vezels van een wonderlijk verlangen Doe ik alsof Je bent er niet…

Ik schrijf mijn zinnen tussen hemelse woonsteden lieflijke gezangen rondom de reuk van zwavel en lelies met iets wat opvalt zoals toen op die bewuste Pinksterdag dat een trooster voor ons wil zijn tussen de doodgravers handen ons lied woorden van leven diep in onze ziel geschreven de kracht van ons volk; van ons geslacht gezangen…