Alle inzendingen over rimpeling OR bergmeer OR spiegel

spiegelingen op het water tonen de dingen in realiteit geen foutje te bespeuren tot wind speelt met de werkelijkheid de lijnen deinen verder open verdwijnen door onzichtbaarheid rimpelend verlaat het beeld zijn vorm doch... zal het sterven in geborgenheid!…

Rampzalige spiegeling Stuitert voor mij uit Mijn stappen gaan voort Mijn lichaam wordt onttreden Armen schreeuwen houvast Zich vastklampend Aan strohalmen Rustig wiegend aan de waterkant Het rimpelende watervlak Overdenkt mijn daden Ik hoef alleen maar Te verzinken…

De spiegel van de tijd weerkaatst met factor 10 de rimpels van mijn geleefde leven. Het lichaam soms wat stram, de spieren stijf Ik zou er wat voor geven, om nog te dartelen in het bos inmiddels is mijn leeftijd echter al de som van tien maal zeven.…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

De spiegel van het bergmeer opent het binnenste zien. De hemel en de aarde rusten in elkander uit. Men zou wel willen lopen over het gele water en zo de wolken raken en nooit meer ontwaken. Zeilen ruisen uit de verte als een meisjesstem, of zijn het nevelen, en is de stem van Hem? Waar na dit landschap nog naar toe te gaan?…

Nu al kan ik de rimpels van lente tellen April grillig weet niet wat ze wil Er is wind uit allerlei hoeken Er is regen en hagel herinnert aan winter Wie mint er... zo'n lente? Misschien de vogels in hun spiegels van water Misschien de vogels bouwend aan hun nest.…

je fluistert en toch rimpelen je woorden de meren van gevoel geen duik in het diepe met opspattende emoties maar kabbelende golfjes weerstand van binnenuit met lichte tegenwind hernemen spiegels hun egale glans je woorden drijven zonder lading nu langzaam naar de overkant…

ze botoxt strakke lijnen langs haar mond weer rond vult rimpels tot egale huid bant kraaienpootjes uit de lifting komt eraan borstcorrecties zijn gedaan je kijkt haar in de spiegel aan heeft die vrouw wel ooit bestaan…

Haar lichaam is oud vol rimpels en vlekken ze heeft het snel koud wil oud zijn bedekken. Jong is haar geest maakt graag een praatje ze kaart, puzzelt, leest maar denkt, lijf ik haat je!…

De huid spant dubbel gelaagd Om skelet en vlees en pezen Vernieuwt zich in een wolk van schilfers Rekt zich in zijn opperste vorm Om een leren vlies Gebonden door weefsel Dat luistert naar spieren En traag sterft Waarna de punt van de zeis In dat gaaf gelaat Een kraaiepoot, een rimpel kerft…

Met rimpels komen we ter wereld, met kreukels groeien we ook op.…

zo windstil kan het op de vijver niet zijn dat er geen rimpel aan het oppervlak opkijkt als de loopplank onder mijn voetstap meent te moeten kraken…

je ochtendkreukels zijn me lief net als je zwoele morgenstem die uitgelezen woordjes fluistert naast mijn nog slaperige hoofd met half ontloken ogen zie ik lachrimpels groeien die met vrolijke zijwegen de kreukelzone vergroten plagerig strijk ik ze glad al duurt dat vaak maar even zodra ik je een tel verlaat trek jij weer in de plooi…

ze heeft gedwaald in het verhaal alsof het niet haarzelf betrof zij een reflectie was meed spiegels water glas een tweelingziel de vaste vorm verloochent zij soms gaat ze naar de waterkant beroert het water niet en ziet haar helder staan maar een kleine rimpeling laat haar weer gaan de epiloog die schrijft zij niet het wordt een open…

terwijl de zee zich terugtrekt laat hij het strand na in rimpels zand in rimpels leven soms zacht golvend dan weer hard en diep gegroefd rimpels leven steeds meer zichtbaar in de lijntjes van mijn gezicht…

Haar ogen talen naar verre einders, haar huid vertelt een bijzonder verhaal. Een levensloop van lijnen als een landkaart van de ziel. Zij raakt mijn wezen betreedt de roerige vertrekken van mijn hart. Binnenskamers rest enkel nog een warm gevoel, de stilte van een diep contact.…

Wanneer ik in de spiegel kijk, de zoveelste rimpel weer aanschouw Denk ik bij mezelf, jeetje mens wat moet je nou Je wordt ouder en wijzer?…

De Aarde is mijn getuige: Mijn apengeest is een flakkerloze vlam die het duister verlicht, helder en diep als een bergmeer, wijd open als de hemel erboven, rotsvast bij de verleiding van Maya. Helemaal ZEN, alsof ik bij leven al in Nirvana ben. Dodelijk saai!…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

ik spiegel me in water met nog een kleine rimpeling het egaal geluk kwam pas veel later was in het diepe gedoken kwam proestend boven met schrik en de kou op mijn huid leerde na jaren rustig laveren tussen opstandige golven die mij met hun massa’s bijna bedolven tot jij verscheen met ogen en lach het water bedaarde mij de spiegel…

Het rompje stil schiet het schielijk door rimpelend water. Soepele schepjes glijden glad langs het hoofdje door spiegelend nat. Vlugge voetjes stuwen als een vissenstaart het kind nu in volle vaart naar open zee. Vaarwel mijn kind, Neptunus neemt je mee.…

De hengels evenwijdig naar het water gebogen door spiegeling van licht overtogen is hun evenbeeld gedompeld in een vlak, maar rimpeling trekt het nooit strak. Vereenzelvigd met de punt van de hengels willen ze stil leven, van de wal losgedreven, op zo maar een dag verzonken in het gras, aan het patroon van wolken overgeleverd.…

deuren spreken in tijd van duisternis kleuren ontbinden en alles gaat voorbij pijn vindt reden de vloed en ebzucht draai je richting het ongemak ik ben en zet je te kak…

sjofar bij de tempel Hier wordt Gods woord vervuld Kom, neem van hier de weg nu oostwaarts Richting de Dode Zee Langs Jericho daar in de verte Dalen we af daarheen Jeruzalem, oh stad van goud De stad die God herstelt en bouwt Ik zal jou nooit, nee, nooit vergeten Jij bent van mij Yerushalayim shel zahav Veshel nechoshet veshel or…

achter haar spiegel woont het volverwachtingskind waarvan de botten kraken onder het infarcte hart achter haar spiegel vol rimpels staan hoop en verlangen te trappelen van jeugdig ongeduld en daarom schrijft zij zich in elke nieuwe bloemlezing drie maal op weg naar vervulling met terugwerkende kracht eerste stap en eerste kus en…

vol rimpels en pijn en kun je even het geluk niet zien kijk in je spiegel, geef jezelf een tien.…

Nog eenmaal kijkt zij achterom plant gedachten in koude grond en geeft hoop aan lange dagen als het schijnsel van de maan licht spiegelend rimpels raakt speelt regen ritmisch met het zicht haar ware aard zal weer bloeien wanneer katjes in de schaduw rusten…

Een blauwe zucht laat rimpelingen zomaar zijn, papieren bootjes in de oceaan. Het vroege herfstlicht danst over oneindige verten, tekeningen van dag en nacht. Vanuit sterrenogen flitsen uit een ander leven, zicht op onbedekte spiegelingen.…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…