Alle inzendingen over ruimte en tijd

als een zomerdag slingert het thuisgevoel zich rondom de oude schaduwlinde lome wolken wijzen naar de stilte terwijl het gras zacht neuriet en zonnige appels plukt uit het blauwe landschap van lievende ogen luister dan; zo dichterbij hier schept vriendelijkheid meer dan ruimte een tijd van dromen langs Giessche kaarsjes met…

Jaren vluchtig aan het leven staan hier vast gebeiteld, alle seizoenen komt hij zich warmen aan de late middagzon, met gesloten ogen een wereld van verschil bij een gedenksteen even stil, ruimte en tijd doen er alleen toe te vergezellen verder van hier..…

Eén hoog achter in dichtland voeren dagdromen me mee, niet beperkt door ruimte en tijd, ben ik Condor boven de Andes, geest van het heelal, vagebond der zeeën. Een wereld verscheurt door de deurbel bezoek die stilte vertrapt, als stof van de reis nog kleeft, jetlag kwelt, gebroken dromen in m'n hoofd crashen.…

het donker geeft onzichtbaarheid de rode draad ten spijt verdwenen zielen uit ketens van het lijf in zinsbegoocheling verbraken zij de banden die hen bonden aan het aards bestaan transformeerden snel van driedimensionaal naar energie vervlakten in materie tot onmeetbaar niets kozen ruimte zonder tijd maar verloren zich in communiceren…

Met een oerknal knalden ruimte en tijd de leegte in: Ginnungagap. Sterren ontstonden, energie, materie, donker of licht: Jin en Yang. Zwarte gaten vormden wormholen naar parallelle universa elders. De mens, denkend nietig klompje sterrenstof in de goldilockzone, tracht het te bevatten.…

Vannacht was ik de omarmende zee, een verzwelgernde grijze oneindigheid, die, wild door mijn lichaam stromend, mij losweekte van ruimte en tijd. Vannacht was ik de peilloze open hemel, verborgen achter een grauwe wolkenlaag, waaruit als papiersnippers vogels tuimelden, door de hitte van een zinderende zon verjaagd.…

Liefde is loslaten Leven is liefde Loslaten is leven Alles wat je vasthoudt, gaat stuk Kan niet vliegen Verstikt Vergaat Iedere ziel moet vrij kunnen reizen En je ontmoet elkaar in een trein In een stad Op een eiland En je spiegelt elkaar Totdat het weer tijd is om verder te gaan Alles heeft een tijd en ruimte De tijd die je met de ander…

en tijd voel tomeloze levenskracht ik ben een klein deel van de goddelijke schepping…

Ruimte en tijd zijn tijdloos geworden. De avond is aan het vallen. Recht omhoog kijk ik nu de hemel in. Aanstekers steken de eerste sterren aan. Mijn gedachten zijn gaan zwerven. Kindertjes zijn in bed en dromen. Gelukkig en voldaan.…

die tijd nog moet laten ontwaken uit de eindeloze slaap van de eeuwigheid geen vorm en geen leven geen wens en geen verlangen alleen de rust van het niets spartelend in het onbegonnen denken…

om de hoek bij het verlaten standpunt staat geen vlees doch vleesch op den muur geschreven men zegt dat hier sprake is van een scheiding tussen ruimte en tijd, lichamelijk gesproken geestelijk valt hier weinig op af te dingen een bolbliksem schijnt zelfs door beton te gaan alleen ritme verloopt langs metronome lijnen laat zich niet inkaderen…

De nevel rest te dalen terwijl de eerste zonnestralen koperen luchten verteren vol lichte kleuren smeren ik loop vooruit, ben hier, was daar tijd en ruimte lopen zo raar ik verplaats in de ruimte, de tijd die wegtikt in het niets zonder spijt herinner de ruimte herinner de tijd déjà vu kom tot leven dit moment is verheven de nevel…

Het is allemaal gewijd, aan aardse tijd. Niet kijken of zoeken naar naasten. Voor aandacht aan mensen geen tijd. Alleen een slopend haasten. En liefde die slechts slijt, in aardse tijd. Totdat de tijd ten einde gaat rijken. Geen ruimte meer is voor aardse zekerheid. Dan gaan wij alles met andere ogen bekijken.…

en tijd een en een drie slaat elk - een - samen hier en daar eindeloos eeuwig…

Ziels speleoloog was mijn spel in de ruimte zonder tijd en tijd, zonder ruimte, bracht jou uit mijn duisternis naar boven en nu, jij steigert in mijn schoot als wereld voor en na zondvloed mijn man, zei ik gisteren, ik hou van jou… maar met ochtend bedacht ik me ineens hoe heb ik jou van mijn geribde dromen gebouwd en toen jouw adem in de…

en tijd was heel even mijn aards gerichte oriëntatie volledig kwijt tot ik spiegelde in pijn mezelf herkende als de mens die ik altijd al had willen zijn…

Samen dansend naar een beminnende plek Vol tederheid en smacht Hier in deze vermoeide wereld Ergens tussen de ruimte en tijd van vannacht Dansend naar de zon Geen donker, geen vrees enkel licht en puurheid wacht op ons Dans en beweeg naar de zon…

ben op de wereld gezet met handen vol idealen en wat restjes gebed heb de muren geslecht voelde hun pijn maar wilde het casco zonder afbouw weer zijn vrij in ruimte en tijd het eind van de avond brengt zeker mijn bed opstaan wassen en plassen aan het begin van de morgen op een vrije etage gezet eten gebeurt op de geur de trek van…

steeds vaker strakten wolken hun rafelige randen donkerden kleuren humeuren van de bezige mens waar geleidelijkheid de natuur ruimte en tijd gaf joegen veranderingen elkaar in rap tempo op zonder noodzakelijke rust ook gebrek aan bezinning ontwricht in evolutionair opzicht de synchronie en leidt onherroepelijk naar chaos en…

Met het water aan de lippen omhelst ze mijn voeten, ze kust me, ik ontspan het zilte schuim, het wassende water met een vloed die ebt in een zee van ruimte de tijd verbleekt, overspoeld door het moment, ik denk slechts gisteren was gisteren en later is later……

Mijn vloed ebt weg in de zee van ruimte verbleekt tijd. Gisteren was gisteren later is later, het voelt voor even als eeuwig bevrijd.…

Aan geeft de klok een twee en een drie digitaal gezien een elf nog een jaar met menig volle maan dan ben ik daar dan ben ik terug terug naar mezelf drie keer elf dubbel drie wie o wie is nummer vier aan tafel geschoven nooit geweten altijd bedrogen door het toeval en het lot hier en daar geen ruimte zonder tijd geen tijd in…

Zo laat ben ik gekomen Naar de tederheid van je blik, En van zo ver naar je uitgestrekte handen, Stilletjes, doorheen ruimte en tijd. Ik had in mij zoveel weerbarstig roest Dat uit mij wegvrat, met gulzige tanden, Het vertrouwen.…

Geen sluimring, geen min, geen dood verzoent De kruistooht redeloos door ruimte en tijd. De doden rusten niet, gezweept tot feesten Waarin zij ijdel trachten te bezwijmen Tot redding uit de onduldbare geheimen.…

Zo laat ben ik gekomen Naar de tederheid van je blik, En van zo ver naar je uitgestrekte handen, Stilletjes, doorheen ruimte en tijd. Ik had in mij zoveel weerbarstig roest Dat uit mij wegvrat, met gulzige tanden, Het vertrouwen.…

Ruimte en tijd. Materie en leegte. Kruis of munt. Hol of bol van dezelfde pet.' Zoiets zegt je holografische bewustzijn. Op de dijk - een boot op wieltjes zoeft voorbij. Op het strand: daar zijn de wauwwautjes. De dikke vriendinnenclub zingt van 'twintig mezenvoetjes', van ''t aapje liep' en 'bim-bom-beire'.…

tredes overstijgt in leegtes tuimelend grabbelend naar tijd weer een illusie ten spijt. Nieuw geboorte je leeft je sterft wie weet wel 1000 keer dimentionaal beleef je opnieuw elk leven telkens weer ruimte en tijd gaan met je aan de haal.…

Dichters scheppen ruimte in tijd. Zo verandert angst in troost. Van toeval maken ze bedoeling. Onzin wordt eigenzinnigheid. Alles verbinden ze met iedereen. Samen trekken we ten strijde, tegen eenzaamheid. Dat alles geloven we oprecht. Zelfs tegen beter weten in. Wie durven dat? Mensen die gedichten lezen.…

Dan ga ik weer zoekende wroeten In mijnen van ruimte en tijd; Ik vrees dat van ’t eindlijk begroeten Dier reinheid de dóód mij scheidt.…

Ruimte voldoende tussen hemel en hel. Wie lijkt hier nog te denken aan ruimte en tijd. Verloren de ziel die hier zijn dagen slijt. Problemen zo gewichtig verliezen hier hun kracht. Hun zwaarte lijkt te kleven aan de aardse macht. Risico's lijken hier voor niemand te bestaan. Bewustzijn trekt verder dan een blik op de maan.…