Alle inzendingen over samen ondeugend zijn

Door de blijdschap aan te voelen, de tederheid die ogen straalt de zachtheid die misschien niet voelbaar ondeugend op ons overstraalt.…

met tanden bloedend lacht ze de zomer uit en blaast ondeugend haar mond vol pit omdat kersen pas kleur bekennen wanneer de zon haar zenit kust…

het voortgaan - ook na zoveel jaar - van het levenspad hand in hand - sámen - in het wéten liefde liefde is mooi want líefde líefde is... zo simpel nog niet…

je ogen smeulen lijken te heulen met de vlammen in het vuur die dansen wenden en keren in elkaar eindeloos begeren soms vonkt er een ondeugende schijn van wellustig zijn op je gezicht in dat subtiele licht krult onhoorbaar zacht je diepe donkere lach waar warme vingers woordloos zinnen schikken die beginnen met beminnen…

schuin staanden te kunnen gadeslaan die niet anders speelden met een kunst van verleiding puur uit verveling of juist om de spanning van het verbodene hoe zwaar weegt een lichtmatroos in het spel van de liefde die hem uitdagend lonkt, wenkt, ondeugend schuin…

een zelfbewust gezicht de blonde haren uitgelicht door voorjaarszon een lach die lente straalt ondeugend in passeren haar lange benen veren in een galant onthaaste tred zij is wat komen gaat die kou en winter achterlaat al spelend met de zomer…

de felle tik van hakken klakte haar verschijnen ver vooruit het stralend spijkerwit slankte lange benen elegante laarsjes tot de schenen een mouwloos shirt in zwart boezemde ondeugend licht ontzag de wind spon krullen in het blond rood sierde haar volle mond ze keek me aan ik wachtte op haar blik maar ze kwam niet achter de zonnebril…

Ik probeer me jeugdig te houden spring op de fiets (elkektrisch) en snel richting Concertgebouw voor een middagconcert van het Amsterdams Gemengd Koor waar mijn man in meezingt fiets met ketting op slot aan de paal en pal recht loop ik naar de ingang dan overvalt me een massa mensen gebogen en langzaam lopend sommigen zelfs krom, sommigen…

Ik ben een lammetje lente komt en lacht, dolle pret darteldartel ondeugende spelletjes en wol als bed geen vet geen grammetje rijp voor de slacht, als enig smet spartelspartel…

Eén van mijn rare gewoontes des nachts de sterrenhemel te consulteren Net die prachtige volle maan mogen aanschouwen, was me dat feest! Normaal gezien vraag ik dan om papa's wijze raad, onderonsje Enorme verbazing tevens zulk een feest, pa liep hand in hand. Met de knapste liefste dame ooit, mijn zo geliefde mama Koningin van hemel en aarde…

oranje lippen ruiken naar kauwgom haar tere lichaam viel vederzacht tegen me aan toen de tram pardoes optrok de donkere zonnebril verbergt haar ondeugende ogen glimlachend duikt ze in haar telefoon…

natuurlijk voedt jouw plezier mij met jouw buitengewone gaven schenk jij mij introverte beelden uit het diepst van je hart waarvan de nageboorte nog ondeugend achter kleine handjes lacht samen kunnen wij tegen de ruige vertes schurken waar wind de overmacht heeft wij in de luwte god aanbidden in het delen met ontzag van…

je moet door, je moet verder, ze achter je laten vertragingen, oponthoud en ongelukken je kijkt achterom naar de brokken en stukken nu na heel veel jaren samen op reis kijken we om, was vermoeiend, soms glad ijs veel hebben we gekregen, veel raakten we kwijt samen tevreden, samen gegroeid en géén spijt…

Daar boven onze school druk werd gevlogen En het geluid dus oorverdovend was Was er totaal geen aandacht in de klas En zag ik als docent met lede ogen Hoe menige ondeugende scholier Ook vliegtuigjes ging vouwen van papier.…

als je lacht hoor ik de echo van je bestaan ondeugend maar toch een onvoorwaardelijk gaan van blijven als ik zie in je ogen en kruitdamp van pijn langzaam zie wegdrijven droog jij je tranen en zucht je zonnige lindelanen…

een ondeugende herfstachtige wind doet rokken bollen zomer nog de schalkse wandelaar in de Haagse schilderswijk kijkt reikhalzend naar half ontblote dijen snelt zich naar huis om daar met zijn dame te gaan vrijen…

Samen de dagen met elkander zo te leven de regen en stormen te willen doorstaan nee, niemand zal me ooit meer kunnen geven zoals jij zal er niemand op aarde bestaan.…

we varen op een zee van tijd het strenge vaderland ligt achter ons we zijn ervan bevrijd de kinderen met goede wind verzeild gekoesterd en geklonken en waar de diepte is gepeild de bittere herinneringen in zee gezonken ik heb je in de bloei gekend jij zag mijn wilde streken en gaandeweg werd onze horizon vanaf dezelfde plaats bekeken…

hongerig hang jij aan mijn lippen speels wandelen nieuwsgierige vingers over mijn warmte ondeugende ogen ontmoeten de mijne ze beoefenen geduld met grote passie wachtend tot 't moment daar is, en het feestmaal kan beginnen…

En zo lag er in dat kleine rode pakje, een heel lief engeltje te stralen, keek me heel ondeugend aan, en weg waren mijn emotionele kwalen. gouden vleugeltjes en rode wangen brachten mij de nodige innerlijke rust, en heel ondeugend heb ik toen, haar roze blote billetjes gekust.…

Ondeugend lachje op zijn toet, zijn korte armpjes om me heen. Roep ie: mama ik hou van jou straalt zijn liefde door me heen.…

Levenskunstenaars zijn ondeugend. Saaie mensen zijn deugdzaam. Criminelen deugen nooit.…

je handen strijken alles glad rafels blijven krullen door je lach ondeugend knip je er wat af voor schone schijn onderhuids waar draden nog vervlochten zijn stoeit het patroon in vele variaties op zoek naar de onmogelijke lijn…

In den oude schuttingh zit Enen bijzonder nauwen spleet Als ik daar doorhenen schouw Krijg ik het alzo heet Maar wat ik zie en wat ik wel Maar jij niet weet Blijft liever achter mijne lippen Liever blijve ik discreet Maar och, och! Die dingen daar Achter den nauwen spleet…

oh oh oh die Sinterklaas u weet het vast nog niet Sint heeft 'n vriendinnetje tot Pieter's groot verdriet niet dat Sint wat 'had' met zijn trouwe Pieter knecht nee, 't zijn mannen onder elkaar die vriendschap is gewoon hecht maar nu is Sint verliefd op een wilde grijze tante ze zit constant op zijn schoot en weet kennelijk van wante…

ik zag dat jij ondeugend het doosje met verholen gedachten schudde zij mankeerden ieder een eigen stukje werkelijkheid dat was nog kwijt af en toe als de passie overloopt dan schud jij de doos altijd ontsnapt er iets stouts waar jij als de donder achteraan loopt omdat je ervan houdt nog zijn ze niet klaar voor een zelfstandig…

Mijn lief, lief engeltje, ik ga je zeggen voor mij ben jij de allergrootste schat Wat ik nauwelijks behoef uit te leggen dat je ’t liefste bent zonder vijgenblad Mijn lief, lief meisje, je mooie benen zie ik heel af en toe door ’t sleutelgat Ik zie jou het liefst van top tot teen en nog liever zelfs zonder dat vijgenblad Mijn lief, lief…

De lichtstraal, die in donker valt raakt feitelijk nimmer mijn gelaat Steeds houdt zij bij anderen halt voordat zij in donker verdergaat Tot zij op zekere nacht afdwaalt van die weg die gebruikelijk was ’t Is hiervan dat dit vers verhaalt van de lichtstraal op mijn matras Verlegen keek die straal mij aan en sprak van ‘t lekker zachte bed…

Toen wisten wij dat jij goed terechtgekomen was en ik begreep eindelijk de brede grijns op jouw ondeugende gezicht, waarmee jij op je bidprentje voor het laatst afscheid van ons nam.…

Zachtjes in je oortje fluisteren in ons verrukkelijk liefdesnest Handen tastend in ’t duister en zo wordt de liefdesdorst gelest Liefdevol aan je lelletje bijten en je kussen waar ik maar kan Ik hou van je, dat is een feit en ik ben vannacht veel van plan Zachtjes in je wangen knijpen tot je mond zich tot mij draait Zoveel moois voor het…