Alle inzendingen over samenzijn

Stilte kan mij ineens omhelzen ik wil het ook niet ontwijken het voelt als een aangenaam samenzijn Laat mij als een vlinder zijn die de stilte zoekt en zich even terugtrekt in zijn veilige cocon.…

Stilte kan mij ineens omhelzen ik wil het ook niet ontwijken het voelt als een aangenaam samenzijn. Laat mij als een vlinder zijn die de stilte zoekt en zich even terugtrekt in zijn veilige cocon.…

Iets dat licht schijnt transparant maakt de berg van graniet Terwijl ik haar heb afgewezen voor een simpele relatie zouden we samenzijn zou het samenzijn ons beiden sterken?…

Een lucht van dromen een geur een kleur een mens een wens inbeelden, zijn onderweg en misschien al geweest mogelijkheden alles kan uniek en enig van mij en de wereld een lucht van dromen samenzijn met mij…

wakker wacht men op het uur dat klinkend zingt waarin taal zich met muziek verbindt om te vormen tot een krachtig rijm waarin woorden klinkend samenzijn…

blaas zacht het glas in vormen verhit in rondingen jouw transparantie voorzichtig tot een breekbaar samenzijn nog heb ik adem over kleur licht in ons ultieme kristallijn…

O zonderling het zoet genot der zonden Het liefst de liefde, in het samenzijn O nectar, godenspijs, o ambrozijn Als amoureus elixer...ongebonden…

zwervend langs de kloostermuren van de buitenwereld met gevouwen handen in afzondering heilig gezang onder kaarslicht met rozenkransen in sober samenzijn met open geloof tot de orde geroepen…

Bladeren worden groen waar bloemen kleuren op takken samenzijn in de luwte van de wind. Het getjilp dat ons vrolijk stemt draagt krachtig bij aan de zonnenstralen van onze lach.…

je ogen spreken woorden in de stilte van ons samenzijn helder en mooi lees ik de woorden uit jouw hart je ogen spreken woorden die me raken en die maken dat de stilte verdwijnt…

Smeltend samenzijn op de tong zal de romantiek ontbloeien. Met een adembenemende afdronk als een unicum van het geheel.…

Het leven niet meer Dan een verzameling Van samenzijn en gemis?…

mag ik dichten in open gaan je vingers even langs me laten gaan je blik weer zien de gedachten in je ogen geen gedogen ons samenzijn kent niet die pijn…

zo willekeurig, en toch een simpel samenzijn de ontmoeting en daarna verder we kropen levens bij elkaar verloren geen tel uit het oog zo aangetrokken en nooit meer vertrokken onze dagen toen en nu en nooit meer…

dit groeiend groen vijvertje heeft armen die de zon omhelzen ogen die verblindend schijnen en de rondingen van een gulle moederborst het is gevuld met fris, blij, kindergelach met de vrijheid van ongedwongen samenzijn…

klanken van weleer herinneringen van samenzijn stijgen op als de geur van sandelhout liefde... voor altijd en altijd…

Alles wat ik jou vertelde Over mij en mijn verleden Woorden die in mij opwelden Weet geen andere vrouw Dat weten wij Alleen Wat ik je vanavond zei Houdt niets anders in Dan met je willen Samenzijn Samen zijn Bij jou Alleen…

Over liefde wordt heel vaak geschreven, hoe we het samenzijn beleven, alleen háát ik het soms, uit de grond van mijn bestaan, want zeg nou eerlijk, zónder een strubbeling af en toe, is er toch niks aan?…

De zachtheid van rozenblaadjes laat haar verlangen naar teder samenzijn verlangen naar verleden nog voor haar leven verlangen naar toekomst voorbij haar leven vele rozen geteld in de tuin van heden vol hartepijn…

nog baarmoederlijk diep en zo verwonderlijk teer en klein heb je al vlindervluchte dromen van hansopjes aan de lijn en een zuigend kindermondje aan het overvloedig stromen in het tere samenzijn…

Waar bij anderen Butsen en deuken Ontstaan aan het oppervlak Van hun samenzijn Is er bij ons hooguit Sprake van een lichte Uitholling overdwars, En zelfs deze is Volkomen in evenwicht, Voor welke druk van buiten Dan ook is ze nog nooit gezwicht…

Langzaam zweven mijn gedachten Koesterend ons innig samenzijn Wat wij gisteren mochten beleven Langzaam zweven mijn gedachten Terug naar het moment Dat je mij intens in liefde nam In mijn gedachten Ga ik terug naar gisteren Koesterend ons innig samenzijn Waarom moest je terug? Mocht je niet langer blijven...…

Misschien is het ziek Maar voor mij een techniek Stilte en het samenzijn Tot een vriendschap zonder pijn Ik denk het is niet gezond Het is nodig, die wond Een vriendschap zonder pijn Zal het einde zijn Samen denken maar spreken weg aankomen is zeker maar dit is de omweg…

het oude boerderijtje benadrukt het gevoel van behaaglijk samenzijn zoals dat vroeger nog gebruikelijk was in Twente ach ja...Twente en de vergankelijkheid zegt de dichter met een zucht en iets van spijt…

In het grote blauwe woelen van de wereld schitteren okergele Zonnebloemen in een vaas Hun uitgesproken zeggingskracht in drie tinten geel bijeengehouden Door moederlijke troostrijke armen zachtjes wiegend in ongeschonden samenzijn…

Slechts de wind ruist zacht ik omarm je in stilte……… zo’n heerlijke nacht In gedachten zonder pijn grenzeloos genieten……… van verliefd samenzijn Mijn herinnering,onze tijd blijven van mij……………. die raak ik nooit kwijt…

Mocht het ooit zover nog komen dat ik al mijn gasten welkom heet dan zou grijs mijn wereld kleuren zonder zwart of wit stramien geen gast zou mij bevreemden hun dossiers zijn mij bekend ik zou ze als mijn minnaars nemen in stil geborgen samenzijn…

een enkeling slechts vermaakt zich is zichzelf de rest is entourage zaalvulling dienend ter decoratie niet onaardig niet bijzonder alleen maar aanwezig de eenzaamheid van dit samenzijn schuilt echter in het feit dat eenieder zich de enkeling waant…

hier heerst slechts orde in vredig samenzijn in geuren van nieuwe zeep hier hoor je de favoriete zangeres van het moment de afgedane ster zieken in tevredenheid gezonden vol berouw hier vindt men alles toegestaan in berusting…

Mij boeit de juiste sleutel in het slot het gepaste deksel op de pot de aangroeiende maan de ochtendster op weg het neerzijgen in haar schoot het samenhoren dit houvast de hemel waar ik door de koepel van mijn dak naar kijk het samenzijn dit zwijgen…