Alle inzendingen over samenzijn

Het leven lijkt donker, duister, het is nacht. Maar toen kwam jij, je bent zo lief en zacht. De wereld werd wazig alsof er een zeepbel om ons heen gespannen was, gescheiden van de wereld door een dun laagje glas. Je tilt me teder van de grond, ik kijk in je ogen en ik voel je mond. Ik wil niets liever dan samen zijn met jou, de zon die schijnt…

Slechts in jouw onzekere lieflijke chaos voel ik mij veilig en beschut, zacht wiegend op de torenhoge golven van meeslepende emotie, is het dat ik uit ons samenzijn steeds weer inspiratie put.…

ons laatste uur samenzijn verging zwijgzaam - zacht ontslapen herinnering - in mijn keel sloeg je hart traag moeizaam trager tot aan je laatste slag zucht van verlichting…

's Ochtends zie ik het leven naast mijn bed. Ik verwelkom haar. Ze zegt: ik ben geen bezoeker. Ik denk: in welke tijd praat ik met haar? Ik sta op, zij staat op. Ik loop, zij loopt. Wil ze uitgelaten worden? Ze zegt: ik ben geen hond. Niet om over mezelf te vertellen ben ik bij jou, maar om geleefd te worden. In de drukte raak ik haar kwijt…

De werkelijkheid moet vast veel platter zijn dan het verlangen naar die zoete pijn die slechts bestaat uit ’t bange turbulente hunkeren naar een gebaar van voelbaar samenzijn zo dicht en weerloos dat het striemen slaat hongerig en gulzig kletsend haar lillend vlees behoort hem toe die haar begeert-hij is het beest dat zij verweert en aanroept…

Zachtjes op elkaars rug cirkels en tekens schrijven tot we roze en voldaan zijn: zo eenvoudig is vrede met elkaar .....Vader 's middags voor ons uit .....op zijn trompet spelend in het bos .....hem vinden naast een zak snoep .....met grapjes en kleine dieren overal ..........Bij elkaar liggen, voorgelezen worden ..........motten rond de…

Ben ik bij jou dan ben jij bij me maakt niet uit waar of we zijn of waar we dan mee bezig zijn want da's het enige dat telt ongemerkt passeert de tijd voor mijn gevoel staat hij ook stil wanneer we samen lachen zingen als jij me kust word ik zèlf stil Kleuren schieten door me heen ik wou dat ik ze zo kon zingen voel duizend en één…

Als Gandi stond hij daar zomaar en zij als veel jonger dit keer met haar blonde haar Hij druk in de weer in korte lendendoek We konden kiezen nog uit kamers en zagen hen vanuit het kantelraam zitten in de zon aan de kolossale houten tafel saam Éénmaal ook bij hen, druppelden de mensen binnen veel man en enk'le vrouw 't Programma werd…

Tranen te weinig Verdriet te veel Samen met jou zijn Dat is wat ik wil Ons samenzijn Duurde te kort Toch besef ik nu pas Dat wat was Nooit meer wordt..…

Versluierend hangt het nachtelijke gordijn beschermend veilig als een schemerige voile rond het Zielen samenzijn.…

Mijn ogen zullen blijven zoeken naar jou, omdat ik van je houd omdat ik je nog altijd mis, is het moeilijk te beseffen dat ons samenzijn voorbij is.…

Gij Maerten en Oopjen nu staat gij weer op u zelve Zijt gij kort na uw samenzijn gescheiden?…

ik keek je aan jij lachte ons geheim signaal in een groet met doelgerichte pas ging ieder zo zijn eigen pad langs kleine ongekende sluipwegen die naamloos het landschap plooiden naar onze plek de stek die wij al een levenslang in ongestoorde vriendschap delen in hier woordloos samenzijn doet het leven soms minder…

het sprankje ondeugd in je lach zag je vingers woelen door het piekig haar dat helemaal trendy was jij sprak en ik vergat alles wat ik jou te zeggen had luisterde als betoverd naar het sprookje van je intrigerend gezicht zag werelden dromen in je ogen door romantiek belicht wij hoorden liefelijke stilte in de melodie van samenzijn…

zij hebben de deuren dicht gedaan ter voltooiing van hun leven zijn de reeds nabije dood al eerder aangegaan het huis is leeg toch klapperen er zo af en toe nog deuren alsof er leven steeds ontsnapt dat nog had moeten gebeuren de lach en traan in warme zorg de liefde van het zijn tot overgaan zij hebben daar niet voor gekozen…

nog laait poëtisch vuur en tatoeëert succes in helder rood je ziel jij geeft jezelf kwetsbaar bloot in vlammend samenzijn maar wie voelt dadelijk weer de pijn als stilte smeekt om rust en even eenzaam zijn omdat jij je sporen weer moet vinden in het wad weg van hectiek en bulderend gelach niets is vergaan want onder grijze as…

kijken er komen blosjes op hun wangen ze bewegen nu heel elegant het lachen gaat van hand tot hand mijn kinderen zijn terug van weggeweest opeens ontstaat er een uitbùndig feest ik buig mijn hoofd, sla mijn ogen neer beschaamd, beduusd over zoveel eer ik weet, het is de liefde iedere keer die overwint na alle pijn de uitkomst is het samenzijn…

Zij stond voor haar toilettafel, Een driedelige toilettafel, Een toilettafel met drie spiegels. Zij kamde haar haar, En ik stond achter haar. Zij plukte uit haar kam een rafel. En zo lichtgevend was zij, Dat ik, toen ik mij omdraaide naar de wand (De toilettafel - zij - ik - de wand), Zag een driedubbele schaduw in haar hand. Drie lichtende…

Ontspannen lig je grijnzend, naakt, verwachtingsvol en klaar om te ontvangen wat er komen gaat. Ik kijk en ik ervaar een diep respect en groot verlangen naar jouw sterk en prachtig lijf waarvoor ik met ontzag en hartstocht zó graag in jouw vuurzee drijf. Want zelfs de vlammen van de haard waarvan de hitte ons omarmt en de jacuzzi die ons winters…

huis aan kant energieën opgebrand uitgeblust valt zonlicht naast me op de bank we zitten in zijn licht zijn ogenwit daagt buien uit te regenen zonder dat mijn storm fluit pupillen dragen mij kleuren vragen tederheid scheppen wondertje van samenzijn gesloten voor publiek zijn mond gegoten rond de zachte lippen iets verstrakkend…

een laatst sneeuwgordijn rafelt losse plukjes hagelt kleine stukjes in smeltend samenzijn de noordooster klaart de lucht en na een aard uitstralen kunnen we de schaatsen halen wij zijn niet uitgeblust laten snelheid ons plezier bepalen op sloten en kanalen met koek en zopie in de rust eindelijk gaat de vorst de erfenis inschalen…

Soms wanneer ik mijn gevoelens toon om al het geroezemoes te ontlasten verder in de stilte, eenzamer in het tumult weg van de mensen bedenk ik me bijtijds dat we samen zo alleen zijn omdat we niemand anders kennen in dit niemandsland vol wensen eenzaam is het goede woord niet want we kennen elkaar door en door maar het is dat ene woord…

doch de dagen die ons tellen door de ontmoetingen met elkaar zo stilstand in de laatste dagen van voorbij vliegend de tijd halteren wij voor vertrekken klaar met onze wens voor iedereen in het nu nog jonge jaar dat wij meer dan ooit wederkerig zien en kijken vertellen ook en luisteren van om naar en met elkaar opdat wij samen samenzijn…

ik voel je komen in de voorjaarszon met lichte stralen vat je mij rondom uitbundig danst de zomer in vizier er is een klein gemis jij daar ik hier gelijk voelen we het warme in haar intiem omarmen ze kleurt onze gedachten met een ultiem verwachten je bloost in samenzijn het roze-rood is nu nog zonder pijn in eerst ontmoeten laat…

waarom zo bang om te verliezen wat je nooit bezeten hebt zijn lach en lijf de warmte van het ogenblik dat zijn passie jullie schikt het samenzijn is een refrein waarvan de woorden al vergeten zijn je droomt nog lente weet dat je talenten steeds aanwezig zijn breek schuld die je is aangepraat, steel de uren die hij overlaat…

in het afstand nemen voelde ik je pijn je bloesemde in samenzijn bedwelmend was je geur je rook naar zomer in zacht tasten voelde ik een duim die streelde zomaar zonder te belasten handen drukten weer gevoel in het speelse krachten meten het huid op huid contact wilde ongezien weer onze liefde weten jij ben de blauwe regen in de zon…

Omdat eens de dag zal komen, dat wij niet meer samenzijn, draag ik je vandaag op handen. Gisteren, zoals elke oude dag, is nietszeggend overleden. Vandaag, zoals elke nieuwe dag, zal niet vanzelfsprekend zijn. Omdat eens de dag zal komen, dat wij niet langer samenzijn, draag ik je elke dag op handen.…

Speeltuin spelen samenzijn vergeten de glijbaan door het leven de zandbak om met vriendjes te spelen de schommel om alles even te vergeten helemaal in de speeltuin…

het gebed dat steeds moet klinken laat ons dromend in de dagen zinken zo vol van vrede zonder pijn ziet men het licht met de woorden samenzijn…

Bomen schuilen in een verre rooilijn Kleuren zijn van scherpte bevrijd Lucht en land vloeien in samenzijn Als het oog zich op de vlakte neervlijt…