Alle inzendingen over schepsel OR schepping OR zinloos

sinds jaren spaar ik wat ruimte maar eigenlijk is ’t nogal benepen in vakjes mijn tong zakt soms naar mijn hart likt het en haalt het bezinksel naar boven met het achterste van de tong obsceen over alle vakjes heen een quasi teveel aan ruimte spuiend …

Als er opnieuw sprake is van zinloos geweld, (want dat is geweld ALTIJD, zinnig is het nooit geweest), zoals bij Anja Joos b.v. bij die stille tocht was de opkomst best enorm, maar zeg eens eerlijk, wie geeft erom, niemand toch? Zo hard is de maatschappij geworden, dat alles alleen maar erger wordt.…

Waarom, dat vraag ik me af en hoe bedoel je "zinloos"? 't Maakt mij alleen zo boos!…

Het twijgje zweeg in alle talen het moest als eerste tol betalen aan hen die de moederstammen met grof geweld moesten omhalen en terwijl het vogelengezang verstomde lag onder hem het ongeboren kleinood ongewild slachtoffer van zinloos geweld maar de weg kwam erbij besluit aldus vertwijfeld vroeg men waar blijft de mus…

Zinloos een kind de wereld schreeuwt wie stopt de golf geweld…

Als het niks te betekenen heeft niets om het lijf, het stelt niks voor, ‘t doet helemaal niks, is het nutteloos, heeft het geen zin, en dus is het zinloos.…

Zinloos omdat er niks uit mijn handen komt, nutteloos omdat ik zonder nuttig te zijn de dag doorbreng. Is de dag dan waardeloos? Nee ik denk van niet, want waarde deed bij zin en nut niet mee. Een waardevolle dag die zin- en nutteloos werd doorgebracht.…

Wanneer zinvol, zinloos wordt zijn verdere loze woorden overbodig.…

zoekt de grotvis die blind voor zich uit zichzelf achterna zwemt in de oeverloosheid van tijd de uitweg nog? de merktekens zwemt hij fataal voorbij eindeloze kringen draait hij, eenzame eenzaat tussen lotgenoten die eindeloos kringen draaien. als zij toevallig kruisen -amper een rimpeling- zijn ze reeds voorbij achter blinde…

In Gods ogen zijn beiden tere, kwetsbare schepsels.…

Zie wat de Here schiep in zeven dagen: De hemel en de aarde en het water, de zon, de maan, de dieren en wat later de mensen tot Zijn innig welbehagen. De achtste dag had Hij geen geestkracht meer en schiep uit puur chagrijn het pokkenweer.…

dus was het voorhanden Steeds groter werd de scheppingsdruk, hij wrong zich in alle standen Denken werd zijn daaglijks werk, hij dacht zich bus en treinen En even dacht hij zelfs een kerk, maar die liet ie weer verdwijnen De derde nacht schiep hij de droom, hoewel scheppen een groot woord is Want eig’lijk sliep hij die gewoon, geen schepping…

het eerste onbegrepen hete vuur is aarde, vorm en inhoud in de kiem een wacht voor weerklank tot het laatste uur veel te veel schatten blijven anoniem uit dove chaos komen onverwacht hogere bergen aan het oppervlak een ordelijke glorie, stil gedacht beheerst bewuste daden met gemak en nergens fluiten vogels identiek gelouterd door het zingen…

hun mystieke kringen in zeer spraakmakende en educatieve ontmoetingen waar kinderlijke zachtheid met universele empathie in volwassen sfeer kwamen was verweer onmogelijk helaas kreeg een liefdevolle bedding door de constant stroom een verharding uit levensbehoud waar de oevers verzakten ik heb liefde en lijn in hun schepping…

gedachteloos met het warme zand terwijl je dromerig in de verte keek je blik niets opnam van alles wat je zag en jij alleen maar intens van het strand gebeuren genoot nooit zo bloot en los van aarde was en toch een met de plaats waar jij dromen weeft de tijd neemt om je luchtkastelen in het zand te bekijken die op de schepping…

Ze kunnen worden afgeschreven als feitelijk irrelevant, maar alles groeit uit hun verleden en alle jaren komen uit hun hand: Vaders en moeders blijven heel een leven als goden over iemands chaos zweven zonder te komen tot het scheiden van water en land.…

Opgaan in beweging Het loslaten van bewustzijn Zonder doel Af gaan op wat ontstaat Uit gevoel Jezelf verliezen in kleuren Die zich vormen Door op te gaan in elkaar Beweging naar de kern Door expansiedrift teruggedreven Naar de bron Naar het niets De duistere zwartheid Van waaruit alles wat ons Leven brengt begon.…

Maar als een kind dat slechts de moeder kent waant hij zich op een hoge troon alleen kroon van de schepping op zijn koud brok steen en stamelt na van het oorspronkelijk gezicht dat hij alleen zijn eigen naam heeft horen noemen.…

vandaag vond ik een appelpitje in mijn navel en dacht aan de schepping…

Looft God, de Schepper van ’t heelal Prijst Hem om zijn wijsheid en macht Dat Hij de schepping heeft volbracht Hij die was en is en er altijd wezen zal.…

tijd schoon Daarna werd het weer een moeras; besteeg het kwaad weer zijn troon Waar de hoop even had gegloord stierf die gelijk een nachtkaars uit Even leek haar stem hier gehoord; pijlsnel verging dit schoon geluid Wijl nevelflarden zakten in ’t stil keek de schepper op de aarde toe Blijkbaar was dit de mens zijn wil dacht God, al zijn schepping…

Naar de voorttikkende klok kijk ik alsof ik cyrillisch schrift zie merkt mijn vrouw poëtisch op met meer talenten in haar dan ze vaak zelf erkent bij de middagmaaltijd zegt dat ze als ik al lang en breed, dood en begraven ben journalisten vertellen kan hoe mijn gedichten ontstonden in afwezigheid, glycemisch ontstemd met brie op mijn wangen…

Heer, U hebt de schepping mooi gemaakt vanmorgen nog raakte ik ontroerd: werd ik er door geraakt.…

Omruist van zangrig bladgefluister, door 't mystisch spel van licht en duister omtinteld met een stalenkrans, komt ge als een nevelschim gegleden, nog vormloos ver ... maar diep aanbeden in uw aanstaande schoonheidsglans. 'k Voel uw bezielende adem waaien van verre. Zie! de bloemen zwaaien u 't kleurig, reuzig geurenvat. 't Hosannah…

Sierlijk zweeft de frêle vlinder Cocktailvol van bloemerij. Hier zijn duifjes en daarginder Eitjes van de honingbij. Paars de heide in de zomer. Pareltjes in de voorjaarswei. Ieder seizoen schud ik de dromer: Noem dit Eden aan zijn zij, Gans het lusthof... zo nabij!…

Zing van de schepping van de morgen in duister nachten .........verborgen Zing van de zon Het Licht dat ons besproeit, besprenkelt waarin wij mogen baden.…

God dacht nog met trots allemachtig De mensheid te scheppen was prachtig Zijn zoon zei bedeesd Ik ben daar geweest Verknallen dat lukt hun reusachtig…

Soms slaken we een zucht van verlichting als de laatste stukjes van de puzzel van het ei zijn gelegd, het gedicht tot een eind gebracht, met klaarheid en beeldende zeggingskracht... àls het al af is. Het blijft immers mensenwerk, niemand is volmaakt, zelfs geen hond, laat staan dat een reu of teef, een hij of zij, m of v, een die of de of x of dat…

Er wandelt een vrouw in het Kronenburgerpark, raven vallen aan; Snavels pikken scherp, armen weren zich vergeefs, vleugels vliegen heen; Het is persoonlijk, felle haat gericht op haar: zij, die duiven voert.…

als mezelf iets met ik afspreekt - wat het is, hoe of hoe lang hier niet wezenlijk van belang - en wij het passioneel bezweren; wie en waar is dan dat schepsel dat steeds weet te domineren en het ongevraagd verbreekt ?…