Alle inzendingen over schrikken

Van iets onverwachts schrik ik nooit, ik reageer -- gewoon te langzaam.…

Zwartwit geflakker berken schrikken zich zilver een ekster vliegt op…

Soms schrik ik dat ik kan haten Gedachten kronkels mij niet verlaten Dan weet ik weer diep in mijn hart Huist de herinnering aan pijn en smart Gevoelens blijven soms ver verborgen Maar laaien weer op vandaag of morgen Soms schrik ik van wat er dan gebeurt Het verdriet van toen me weer openscheurt…

m'n tengere tanden typen: "ik heb schrik" want dit land van duiven blijkt meer havikken te bevatten dan me lief kan zijn m'n tengere tanden typen: "ik heb schrik" want ons nest is bevuild met koekoekseieren van hen met dubbele tong m'n tengere tanden typen: "ik heb schrik" maar schreeuwen durf ik niet meer daar mijn eertijds sterke…

Zandtijgers zoeken stilte genieten en schrikken van hun eigen geile gil.…

Willem Holleeder, verdacht van betrokkenheid bij liquidaties in het criminele circuit, heeft Matthijs van Nieuwkerk aan het schrikken gemaakt. Beruchte Amsterdammer Willem H., Die liet Matthijs van Nieuwkerk hevig schrikken.…

twee kipfilets een blik goulash en een laptop dat is 1739 euro ----------------------------------- uit: Daar schrik je toch van, 2008…

Ik wandel op een bospad trap op een tak krak ik schrik wanhopig ontwend aan natuur.…

Nachtelik vliegen vogels van de wilde wingerd weg Schrikbeladen klapperen vlerken dof in deemstering Knakgeluid van takken veelvuldig kort ontsluieren_ _ _ _ _ vlerken _ _ _ één ogenblik niet-herkenbare ruimten de ruimte is van knakkende _ _ _ _ vlerken _ _ _ _ vol Plotseling zijn…

(voor Hallo Wien) hoe, hoe hard roept de uil deze nacht hij klaagt de stenen uit de grond die statig dansen in de valavond hun scherpe schaduw kruipt verdacht de kraters van de maan verlaten één voor één de donkere dagen ze klauwen grauwe wolkenlagen en hebben mij de vrees gelaten een oude eik, in de leegte geboren kraakt mijn…

Zonder op te letten steken we de zomer over elke dag een monument waarin we gedachten zetten zonder aandacht voor het lover dat ons theatraal verwent Slechts zijdelings een blik op voorbijrazende uren de holle minuten klagen nog niet bekomen van de schrik de diepte waarin we turen weerkaatst nog vele vragen.…

ik struikelde over een slang op de grond die als stok vermomd zo het warme wegdek vond angst verlamde mij was doodsbang voor het onbekende gif dat ik in hun scherpe tanden wist toch moest ik mijn hand uitsteken om de val te breken al sissend schoot hij weg pas later kwam de schrik ik bibberde begon me licht onwel te voelen in…

Mijn lieve kinders schrik dan niet, Wanneer gij dode menschen ziet; Zoudt gij voor lijken beven? Zegt liever vrolijk – deze man, Die hier niet zien of horen kan, Mag in de hemel leven.…

laatst hadden wij een vos in de keuken mijn broer die schrok daar zo van de koffiekan viel uit zijn handen alles nat, niets bleef er droog maar de vos stond daar en trok zijn lip omhoog verbaasd keken wij naar zijn puntige tanden ksst zei ik, scheer je weg vals beest wat is dat voor een gekkigheid om hier vos te zijn nog vóór het ontbijt…

ooit zag ik jou even vervagen alsof je gedragen werd door donker licht ik miste het zicht waar contrasten altijd vorm gaven bleef alles beslagen jouw vervloeien in ruimte leek een onomkeerbaar proces door mijn schreeuw stopgezet alles werd direct gereset naar de laatste werkelijkheid ik was je gelukkig niet kwijt door een…

Ik vond in de beroemde boekenkist op zolder Een telefoonboek waar jouw naam nog in stond Snel dichtgeklapt maar zoals de snelle stofjes Die ontsnapten aan het zonlicht zo kolkten Mijn gedachten om je stralende naam en om Je gapende gestalte waar die zijn kon In de tijd en natuurlijk heb ik toch nog Snel je nummer ingetoetst en een kind nam op…

een heuvelrug is wat ze ziet wanneer ze uit haar roes ontwaakt... een weg omhoog die is er niet aldus de knooppunt kaart geen enkele reden voor paniek niets is de onrust waart 't is de man een rots van vlees het doel haar bedevaart…

de spanning is eruit het is een 'slechts' geworden tussen deze dag en op een liggen sterven blaadje na zuchtje na boompje en een kermen is het krampen in een pulseren overgegaan mijn pink trilt nog wat na ik begin te geloven in fabeltjes het inzetten van de aftakeling haalt mijn niet willen geloven in mijn hart loopt leeg en de aarde…

bij de beek gooit een kind met stenen een steen voor de vissen een steen achter de vissen een steen bij de stenen in het water een keitje gaat een eindje de lucht in stuitert dan op het grind nog een steentje dat wil het vangen in zijn mond het kind schrikt als de steen tegen zijn voortand tikt een tijdje denkt het dat met…

Wij kwamen verdomd dichtbij elkaar met onze stemming en klank dat zelfs de stilte schrok omdat het niet goed was er sprong een snaar pracht moment in een fractie welzijn direct weer vervlogen een flits door jaren verdrongen ineens zomaar bij mij opkomt moest het onbewust blijven om nu pas iets moois te beschrijven?…

De schrik van de man duurt slechts even. Frontaal wordt gebotst met een vaart en Jeanet concludeert nu: 'Het leven is ook van voorbijgaande aard.'…

Het Beest treedt in zijn makkers bloed En weet van schrikken noch van mijden, Gelijk het onbedacht gemoed; Al sterft zijn naasten aan zijn zijde, En dat hij ziet een kwade vrucht, Noch geeft hij zich niet op de vlucht.…

Niets moge aan die schoonheid falen: Die de koude glimlach ziet Om gesloten lippen dwalen, Die de trots voelt van die blik, Blijft bewondren, maar - met schrik.…

Alles in mij blijft haken in zijn ogen vol schrik. Zo verschrikkelijk vol schrik. Hij praat alleen nog met zijn blik. Ik leg mijn hand op dat gezicht, bedek het voorhoofd, de ogen, bedek de beelden. Verplaats die wereld. Welke wereld? Is het de onze? Allesomvattend?…

een laatst bericht verschrikte ogen in een wit gezicht toch schrijven letters door in zinnen vol wanhopige gevoelens maar het uitroepteken blijft nog steeds in dikke mist…

Ik kwam net uit school toen het dreunde, het halve heelal drong zich door mijn oren naar binnen, diep in mijn hoofd hield zich stil en BHAAAAM! explodeerde. Ik had mijn kamer verduisterd. Met mijn zaklamp bescheen ik mijn tanden. Ik ben maar een stofje, zei ik tegen de spiegel, maar tegelijk een radertje in het systeem. Ik hoorde verre…

Als iemand die schrik overmande, hij staat, Rillend van vleugelen licht, Doch eer hij verruist en verder weer gaat, Drukt hij de oogleên mij dicht. 1884…

de schaduw van gespreide vleugels komt dreigend op haar af haar blik en lijf verstarren dan vlucht ze weg van 't raam tevreden strijkt hij in de dakgoot neer niet elke vogel schrikt van groene ogen…

ik zag ze springen lachend hun verlossing tegemoet medelijden spatte op de tegels in grote druppels bloed verlammend werkt de dood als afgrijzen de benen neemt we hebben samen overleefd ik schreeuw nog steeds…

Heer Bommel begroet de zonneglansen in de tuin van zijn gerieflijk woonkasteel. Hij kijkt naar de bloempjes, die op hun steel bij het zuchtje licht heen en weer dansen. Olivier vat de wenk der torentransen: "Bewonder 's voorouders hof, thans jouw deel. Zie de bloei, fijntjes toch onnoemelijk veel; mag iets ervan de salontafel kransen?"…