Alle inzendingen over schuimkoppen

Als ik wil schrijven een soort gedicht of een lied blijven woorden als op golven drijven en verdwijnen onder koppen schuim vaak over seizoensgebeuren of emoties van vreugde, soms verdriet natuur en vreugde wil ik uiten het ander liever niet teken wat harten in het natte zand terwijl ik bezig ben komt vloed breken golven op het land…

mijn bloed vloeit zout als het grillige zilte losgerukt van de golfbreker zwerf ik met de witte schuimkoppen mee over zee schuimkoppen zijn onschuldig enkel mensen varen te ver eindigen als lege schelpen en worden platgetrapt op het strand…

witte schuimkoppen uitgeblazen op het strand natte voetstappen…

douchen haren wassen zachte witte schuimkoppen zorgen uit hoofd spoelen afvoerputje…

verdriet klaagt wee in de valleien laagland strandt zee, in schuimkoppend schreien en ik, duidt het mij niet euvel ik glimlach mij een heuvel ja, het is erg ik schater mij een berg…

de zee, zo blauw als de lucht golvend onder de zon die witte schuimkoppen die rollen naar het strand kinderen spelen aan het strand lachen zoveel ze willen de zee…

schuimkoppen vormen zich op grauwe golven witte zeil bolt in de krachtige noordenwind hun fokkenist wordt telken male onder opspattend boegwater bedolven schuin hangt de zeilboot in een poging snelheid aan de wind te maken mast en stagen hoor je knerpen en kraken onverstoorbaar vaart de bemanning door bij 't starteiland gaan ze rap door…

De blauwe storm Met witte schuimkoppen Kent geen genade Hij beukt tegen de aarde aan Alles verzwelgend In vergetelheid Restjes vindt men later terug Die wijzen op Een wederzijds treffen Oorverdovend maar sereen Genadeloos De blauwe storm…

Woorden die aanspoelen Als in een lauwe branding, Niet verwoestend, eerder Verdraagzaam dan agressief, Probeer het levensgevecht Zo eens aan te gaan - Niet op de toppen Van door woede gekleurde Schuimkoppen - Maar met de deining Van andere golven Die je vredig stemmen In de jou gegeven tijd…

Schuimkoppen drijven op de golven woest is de zee een zandstorm verduistert het gezicht de vuurtoren schijnt met zijn licht in de verte vaart een boot daar komt weer een hevige windstoot heerlijk is het aan de kust je komt er zo tot rust uitwaaien aan de zee het voelt zo tevree!…

Wederom waait de woeste wind zwelt aan tot een zuidwester op zee verrijzen schuimkoppen schepen dansen mee op muziek van wind en water de zon verschuilt zich achter de zwarte wolken weigert het spektakel aan te zien haar taak ligt later.…

Wat ooit papavers en madelieven waren aangetast door een stortbui Schuimkoppen in een rauwe, blauwe vlakte. Versnippering van weefsel. Morgen en dan pas overmorgen: Bedolven onder ontredderde gebaren. Nodeloos zwelgen in het zweet Dat mijn rug laat rillen. Het antwoord weigeren Tot het bijt in mijn geheugen.…

wakkerend woekerend staat mijn geest nooit stil altijd onderweg naar hier naar nergens muziek dreunt me doof en duf met zichzelf herhalende klanken en woorden als een vloed van wegebbende controle rollen golven van gevoelens met schuimkoppen door mijn overvolle hoofd in plaats van naar mijn hart…

lopend door de duinen de schuimkoppen ruikend van een steeds woester wordende zee zie ik de lucht gejaagd kleuren oorverdovend zwart gezandstraald weggeblazen door storm en krijsende meeuwen kom ik thuis weer langzaam tot rust alleen m’ n stoppelkoppie is nog wat zoutig en verward…

ik breek de windstoten met harde kloppen in de schuimkoppen maar niets vlucht sneller dan de wind ik breek het spiegelende watervlak dat slechts wat rimpelt aan de oppervlakte terwijl het in de diepte verder stroomt ik breek de stilte met een schreeuw maar de echo antwoordt niet er rest nu slechts een hunkering en een speels geweten…

Jouw woorden kaatsen als schuimkoppen met gebulder en kabaal woest tegen de stille vlakte van mijn weggedoken ziel. De haven verlies ik steeds meer uit zicht, stilaan kwijn ik naar de ondergang geef mij over, aan die woeste zee.…

bloemen fietsen richting het noordelijk havenhoofd waar ze stilzwijgend worden neergelegd witte rozen gestoken in het rulle zand, aan de vloedlijn laten hun hoofden hangen evenals vrienden die naar de zee turen waar gisteren vijf vrienden al surfend vermist raakten in woeste golven vol schuimkoppen…

we hoorden de onheilspellende stilte die de naderende storm in zich droeg we zagen de gebroken schuimkoppen op de lege zee we voelden het zwaarbeladen vertrek toen de kust zich verborg achter de avondmist met gebroken vleugels stotterden we over het water we wisten van het levenloze schip dat diep op de zeebodem lag…

behoedzaam trekt ze strepen door ons ochtendblauw alsof wolken kunnen schrijven kust ze de wereld met haar dauw versiert de zon zonder blikken of blozen het pas ontwaakte land vieren gevederde vrienden boven schuimkoppen op het strand danst het helmgras heuvel op lacht weidsheid haar tegemoet ontwaakt ze haar stad met een schitterende…

zij die dachten de golven te kunnen temmen trokken gezamenlijk naar het strand met hun windsurfboard onder hun arm klaar om de strijd met Moeder natuur aan te gaan in pakken gehesen, gingen ze vol adrenaline de schuimkoppen tegemoet golven bleken huizen hoog het schuim te onverbiddelijk, en zo verloren vijf jonge mannen de krachtmeting…

laten we weer jong worden klimmen op een duin spelen in een zandkuil laten we ontdekken wat voorbij de heuvels ligt als was het de eerste keer laten we naar zee lopen naar schuimkoppen in een vliegende storm laten we zoeken naar een plek waar het veilig voelt en weer bedeesd worden verlegen strelen gordijnen in zomerwind…

Er drijft een dunne zee boven de zee, ik zweef overal, oneindig tussen voorouders en ongeborenen De zee kust en speelt trekt me onder water mee in hoge schuimkoppen die uiteenspatten in mijn nieuwe regenboogslierten over de zee, van de zee de barende zee verzwelgende zee verdampende zee die diepten van dalen maakt, scheppende duisternis…

Ontzagwekkend heft hij zich op die rots één bonk trots golvende schuimkoppen doen zijn pralende protsheid glimmen maar nog groter is zijn dreiging aan de onderkant onzichtbaar of soms in schimmen wanneer je die grootheid wil gaan beklimmen alsof je steeds weer tegen het onderbewustzijn opbotst waarvan je dacht dat het…

Vlinders sterven Storten in het water Die niet naar karkassen Maar bloemen ruikt De zee gevoed Door schepselen Mooi als engelen Schreeuwt in wanhoop Witte schuimkoppen razen en bulderen Terugwaarts Omarmt alles in zijn koele woede Berusting Gadegeslagen door Vliegende creaturen Die aan de hemel Zijn getijde volgen Verworden…

Stormachtige furie Met veel venijn in Vuur en vlam ontstoken, Door redeloze razernij zo ver Gebracht dat de wereld waarachtig Even stilstond - is nu door Winterkou tot bedaren gekomen En de golven op jouw oceaan Van hartstocht lijken in zichzelf Bevroren - schuimkoppen die nu alleen Uit ijs nog bestaan - zachtjes probeer Ik je…

ik beloof geen galjoenen geen vloot met duizend zoenen maar laveer op je zee en in tegenwind neem ik je mee in blauwgroene golven zie ik de koers die je schuimkoppen volgen maar mijn kiel is verbolgen snijdt door het water met het diepste gevoel strandt een horizon later in de chaos die ik voorvoel niet met geweld je bent niet geveld…

Daar op de wadden broeden de ganzen steltlopers, sterns en meeuwen die dansen Uit zicht der duinen vloedlijn en kreken, tussen de schuimkoppen in 't zilte nat Waaien de wieken op windmolenparken midden op zee en stevig verankerd Achter het duin de stem van het water bij onderwater- spiegelbewoners Die ondernemende…

de schuimkoppen van de zee spoelen het wier met zich mee steeds verder van de kust waar liefde rust. Wie brengt het terug naar tederheid en knuffelt zacht tot vergetelheid De golven omarmen de weerbastige palmen afgebroken afgeknapt Het strand van het eiland doorwoeld en weggespoeld geen leven meer verdronken in afkeer.…

hier op de plas mijn scheepje dobbert barende kapitein Ahab zou tevreden geweest zijn midden op de plas geen spiegel, dat niet maar wel strijkbaar de beeltenissen van zielen onder alleen op de plas de zee en ik hoe zij spreekt tegen mij troost biedt de schuimkoppen ver houdt ver van op de plas bereik ik de kim nooit…

Pianospel spoelt in schuimkoppen over me heen, Deze morgen die Pinksteren heet en vol in het licht staat, Golvend Haydn's Little Serenade die jij voor mij kiest, Liefdevol jouw aanslag die onze liefde voor het leven Vorm geeft, golven ook van liefde en van pijn Die er voor altijd zullen zijn Golven van de tijd die zich onmerkbaar herhalen…