Alle inzendingen over skelet

hoe gedegen is mijn trots telkens wanneer het streven me laat dolen in de duisternis vol raadsels, raadsels waar mijn hart van overslaat en spinnen in hun eigen web verpauperen tot het skelet verfijnt tot raadselachtige dromen deuren afgehangen in kozijnen van meerdere modellen, al modelleerden ze allen te hoekig en scherpten ze hun snede…

Ze schittert bij Museum Naturalis In wat een majesteitelijke zaal is Maar was zij écht geweest, niet slechts skelet Ja dan was Leiden vreselijk ontzet Toch is er reden om voor haar te vrezen: Héél Leiden staat in ’t teken van dat wezen!…

Wanneer ik loop danst in mijn vlees de dode boom van mijn skelet. Wie schiep naar zijn bizarre wet mij deze dood in eigen vlees?…

Die schelpen klinken als munten, skeletten, zij tonen aan: de zee is niet van gisteren. Schoonheid en brute kracht: twee handen op één "duin". Dit pennen de meeuwen in zweverige letters.…

het verwrongen lijden van roemloos verzande tropen en laat hem vrijwillig vluchten Eindelijk terug bij 't druilerige weer glibberen bevroren tegels zijn zolen onderdoor en storten lawines gemis zich over het avontuur heen Nu draait hij zijn delirium door tot zijn gebarsten trauma hem opnieuw verwarmt en schijnheilig zoetjes zijn skelet…

hij is lang van stuk deze man voortstappend in een doortastende pas gedragen door zijn zwarte jas waaronder, onzichtbaar, zijn schraal postuur; een lopend skelet alras zijn bleek gelaat met ingevallen wangen en uitstekende botten lijken de ogen achter tralies te hebben gevangen en de geest te verrotten zijn vilten hoed ruim…

Keihard en onverteerbaar; een skelet. De letters echter, lopen uit de pas. Ze zijn van vlees en bloed en klinken mede, Vocalen zijn gestut door grommen, sissen. Zij mogen alles autonoom beslissen. Geen mens snapt hun onregelmatigheden, Zoals daar zijn, het `is` en `zal` en `was`.…

In november is het licht zo ijl, zo dun als de doorschijnende huid van een stervende berk, hij wil z’n blad en zaden niet langer vasthouden, zijn hand opent zich tot in de kern van het verteerde hart om die los te laten, skelet in een decor van de opkomende maan, die draait om zijn eigen wil en as in de groeven van de herinneringen…

Zie mij als galjoen, zeewaardig Varend onder vele vlaggen, zwarte Met een wit skelet of kruis, rode Hemelsblauwe, transparante of Metalen Zie uzelf als water rondom mij U kabbelt, stormt, bonkt, stijgt Daalt, duwt, dobbert en schuimt Ik heb mij waterdicht gemaakt Na vele sessies bij scheepswerf En droogdok, na dolen en zwerven U…

Je lichaam is een prachtig paleis De marmeren vloer je aderen Het plafond schildert je cholesterol Als smeermiddel voor je bewegingen De Korinthische zuilen je skelet Door het oog van God je geest De balzaal je maag-darmkanaal Het toilet met goud je keel De tuinen met vijvers je handen Kneden bezoekers met fonteinen Verscholen bomen…

Dat zwart skelet, van windselen ontdaan, Waaraan het uitgedroogde vlees nog kleeft, Die groezelige hoop, waarvoor men beeft, - Bedenkend het meedogenloos vergaan Van al wat ademt onder 't licht der maan, - Die mummie heeft verlangd, geliefd, geleefd Het volle leven; wat maar 't leven geeft Heeft zij genoten in haar aards bestaan.…

De boom werd een skelet. Vluchtende vogels floten herinneringen. Gekerfd stond er onze naam nog in. Jij verdween en door die kerf bloedde de boom dood. De bladeren vielen zoals de minuten en zo nam de woestijn in bezit wat een vruchtbaar lapje grond was. De massa's zand liggen buiten jouw karavaanwegen en handel.…

Mijn huis heeft gladde tegels muren, die de wrekers wit wassen van de geronnen noodzaak om uit de weg te ruimen wie op anderen neerkijkt achter dekmantels werkt niet voor rede vatbaar is of anders anders is Uit de hulzen van de kogels waarmee ze verdoofd zijn spint een automaat spoelen vol koperdraad voor het elektrische skelet van…

Johannes die alsnog ter ziele gaat: De zingende monteur uit Oudega Maar ook de bultrug in diaspora Die heilloos strandde op een Noordzeeplaat De een kon Voice of Holland net niet winnen De ander gaat straks Naturalis binnen…

Ik kon niet vluchten, ik was geen Tsjwang Tse die had gedroomd dat hij een vlinder was en zich bij ochtendlicht afvroeg of hij, Tsjwang Tse, gedroomd had een vlinder te zijn of dat de vlinder droomde als Tsjwang Tse te ontwaken, nee, ik was een mens, een taai skelet met tweeëndertig tanden, twee handen en een tragisch intellect dat met…

was hij maar een echte jongen in volks- en vaders lied bezongen en geen touwverlamd skelet zelfs in de buik van Moby Dick of hoe men dat gevang wil noemen wou hij huilen, bloeden, verbloemen, van vlees vervallen in dagdaags gehik...…

Vaes duwde elke schemering zijn winkel- wagen door het vuil de berg op en zocht tussen de rokende rommel naar nog niet bedorven resten van huiselijk attest...Gehavende kabels, skeletten van een fiets, verroeste teugels en laatst het beeld van een engelen- vrouw zonder vleugels Vaes wist, als hij haar harde boezem voelde wat hij met die vrouw…

Dansen er skeletten met wentelende armen? Ik wil rusten Sancho, hier in het gras en mijn loden hoofd in de koelte van de bergbeek dopen. Morgen, morgen Sancho, zal ik ten strijde trekken. De blauwe nacht op mijn rug en haar zilveren naam op mijn gescheurde hart gedrukt. Morgen Sancho.…

Een gewaagde reis, waarbij de huid, mond en de schouder lijken niet van deze tijd en lichtjaren ouder, het frame gelaagd tot rond skelet, de ziel in tijd gewet,zal buiten het willen tot voortbestaan, in hardheid ingeboet, als ik door die zandstorm raas, wast mildheid, het been tot op het merg, als ik de vertraagde aftocht afblaas,…

Menselijk skelet met je weke delen Samengehouden door spieren en huid Overgevoelig voor licht en geluid Stillend je stemmingen met penselen Je kon het voelen niet langer verhelen Hebt dat in koren met kraaien geuit Evangelist wou je zijn naar verluidt Hoop bieden wilde je, God aanbevelen Maar in de kunst lag je geestelijk heil Tekenen deed…

Men komt er Goddank geen zingende sukkels tegen maar prachtig vleesloos gedierte in beenderbomen, skeletten van engelen bij een bloedfontein. Werkelijk niet veel dat met iets van levenswil hier ronddraaft. Alleen de Dood schoffelt wat verlegen in de schedelperken. De rest staat te bekomen van het volle leven en terdege dood te zijn.…

IJswind joeg sneeuw over de toendra Een gletsjer strekt zijn sluipende armen Zwerfkeien rollen in zijn greep De mammoet sleept zijn wollig haar De kiezen malen groene vezels Dan trilt de speer Doorboort het hart De jager klooft het vlees Schuilt in de tent van zijn vacht Uit ivoor snijdt hij een beeld Het skelet wordt een gebinte…

het is weer feest op het rif ze doen het zonder vozen de poliepen zijn weer grif ei en zaad aan het lozen ter uitzaai van het koraal al spreekt men internationaal van uniek tropisch regenwoud in water koud of warm maar zout wij zien bewegende skeletten gedragen door eeuwige wetten poliepjes met algen in symbiose maken er kalk voor de krijtpose…

Dan verging ik net als de skeletten die na jaren werden gevonden. Ik zou gruis zijn geworden Maar mijn leven is meer dan liefde, het is ook meer dan lijden.…

Spinnenweb, skelet, gehuil van witte geesten, onecht als alle dagen, vals als jij. Maar wij schrikken zo snel niet meer, wij laten ons nog slechts elkaar op het lijf jagen. We reizen van ons vandaan, elke dag, zo ver als we durven, met het oog op bestemming. Niets minder dan dat.…

en schreeuwen ook de vleermuizen komen eraan gelijk een bende hongerige spreeuwen zitten ze achter de bezem van de heksen aan de zwarte spinnen in hun spinnenwebben kruipen onrustig en zoeken naar vliegen en insecten in hun netten of scheren langs het spinnenrag om onheil te alarmeren de zwarte raven krassen kijk daar liggen nog macabere skeletten…

Ik win het gevecht tegen de pillen Elke dag een stukje meer Niet meer depressief rillen Geen gevoelens van oud zeer De lucht lijkt iedere dag dieper blauw De bomen geen angstige skeletten Het water niet zo donker en asgrauw Geen angsten die mij bezetten Voor mij mag het leven weer bewegen Met het gebruikelijke up and down En ook al zit…

en de lippen ligt de boutade die de ruggegraat abseilt het verwordt me tot een doorn in het oog van de tijd die ik nog heb had ik liever nog even het echte de adamsappel doormidden gebeten het is als een splinter lonkend naar een tweede leven soms de noodzaak van een kleinood zoals een tandafdruk die naar je teruggrijnst, de essentie van je skelet…

Mijn maag voed ik graag met woorden en de lekkere trek met zinnen en heb ik echt honger dan schrijf ik tot ik flauwval Maar met een beetje water de bron van elk bestaan kom ik weer bij en zet me wederom aan de pen Zo stromen mijn woorden weer door de aderen van mijn lichaam waarbij mijn menselijk skelet zich onmetelijk staande houdt…

Terzijde geschoven door de novemberwind, rijpt mijn teer skelet spoedig door kille winterhand. Breekbaar lig ik daar, doorzichtig als glas, wachtend tot ik zal worden weggeveegd. Want ik weet dat mijn tijd gekomen is.…