Alle inzendingen over sneeuw OR natuur

morgen is de sneeuw weer weg misschien vanmiddag al het is geen tijd voor bladeren die er anders nat gelegen hadden en de wind de wind neemt mee en jij somt op wat er gebeurt en weet ook niet waar het eindigt achter de boomgaard zoeken de meerkoeten elkaar weer op twee bij twee, je zag het samen kwamen we het tegen we fietsten naar huis…

Sneeuwvlokken zijn prachtig van struktuur, ik bewonder als betoverd de vorm ervan; wit en puur dik, rond of ragfijn. Als ik lang genoeg naar de vlokkenval kijk is het net alsof de vlokken stilstaan en ìk stijg alsmaar. Meegevoerd op de wind door de lucht suizen; alle kanten op rakelings langs huizen ongedwongen als een kind Hoe…

het is al zo lang geleden dat sneeuwkristallen langs mijn ramen gleden dansend op wind blij als een kind in elkaar zachtjes raken spelend inhaken zij stralen licht in kristallijne weerkaatsing voor schaduw geen plaats in een gebeuren zonder haast terwijl zij vlagen op de mooiste choreografie lijk ik te smelten door de volmaakte…

in dwarrelende sneeuw nam ik je mee naar de maagdelijke witte wereld zoals de eerste mensen het paradijs betraden werden onze sporen paden stil pluisden kristallen spelend om ons heen lichtten op en werden een in een lieflijk kraken hoorden wij de melodie van voortgang maken links van ons het bos waarvan het groene mos de scene…

ik zag het grijs van de zee boven land vlokkig ontladen in dwarrelend wit dat stilte danste op een onzichtbare wind ik zwaaide en ving jou op de mouw van mijn jas je pluisde nog even toen je huisde in de holte van mijn hand schitterde kristal tot je structuren kraakten en een voor een braken jij als druppel de koude grond…

jij hebt ondanks de kou je vleugels ontvouwen in een wind die jou zonder thermiek nauwelijks kan dragen de laagstaande zon warmt nog je donkere kleuren jouw laatste kans op een dans langs de bloemen in wit van kleurige fladder naar stip in de verte voorbij de zon zal je sterven…

koning Winter was weer in het land kort maar want hij is al weer verdwenen de sneeuw is door de zon al weg geschenen en mijn hand die kan weer zonder want maar zijn almacht liet hij fijntjes merken voor even veranderden alle bomen in berken…

gestaag valt sneeuw als zachte witte deken soms tilt de wind een vlokje op ik heb geluk je kristallijn structuur voor even zwevend te mogen lezen je dekt de aarde toe wittend zwart beschermend wintert in jouw samenhang vorst voor nachts beperkend…

Het moment ademt heldere regenbogen de togen ontdoen zich van de sneeuw al honger ik als leeuw naar meer vrieskou ik stroop nou eerst mijn mouw op er komt geen Elfstedentocht.…

En ja heus dacht ik eerst, knijp me, droom ik nu echt zou nu deze sneeuw tot na het gloren heus blijven staan, vriest het of dooit 't ook al ijsbloemen zachtjes heengaand.…

het vriest maar in de sneeuw zie ik je dansen een bui bij volle maan je sluiert geel in witte kansen ik hoor stilte in het ruisen van de stad de bomen wachten af, weten van mijn tasten op hun bast samen op bevroren grond die wortels voedt uit vele levens, ik laaf me aan je lach die ook op lente wacht dwarrel maar met mij en…

kwetterende vogels spelende kinderen ontluikend groen brengen de lente tot leven de sneeuw is verdwenen; heeft zich aan de warmte overgegeven, de natuur staat paraat voor een nieuw seizoen. ik kom binnen en zie dat de telefoon meldt dat mijn moeder zojuist heeft gebeld… zou ze aangifte hebben willen doen van Zinvol Natuurgeweld?…

sneeuw of geen sneeuw - hij treedt in de voetstappen van zijn vader…

17 gram botjes en veertjes, mooiste kleuren, dit roestige kaneelbruin, zwart gestippeld, een kleine winterkoning kleurt de struiken, ik voel dit tere en slordige hoopje veren oprecht leven, bruin en zwart gespikkeld, kwetsbaar hoopje licht en lucht, donker asfalt, dit vogeltje: teer, een zacht kloppend hartje, grootste woorden helpen nu niet…

Als de zon schijnt over mijn mooie hei Komen gedachten in mij en verdwaal ik in stilte en rust Geniet van het een zijn met de natuur Vergeet ik elk uur en hoop dat ik niet verdwaal of de weg kwijt raak Maar kom altijd op het juiste pad…

kristallen transformeren op bevroren water… zonnestralen weerkaatsen licht op een klein wonderlijk theater fruitig geel en groen laten zich vooral gelden… gekleurde nevel zweeft verder boven uitgestrekte velden een moment van schoonheid die weldra zal wegkwijnen… wanneer de zon straks weer volop gaat… schijnen!…

wat donkere wolken drijven samen de hemel wordt plots hel verlicht gekraak, gedruis … een bliksemschicht een foto waard, die luchtopname. in mum van tijd, wat tellen later als hemelsluizen opengaan verlangen akkers drooggestaan... naar bakken vol met regenwater. de regen daalt nu heftig neder het levensvocht voor vele dingen laat dier…

Ik heb zoveel asfalt gezien Zoveel wegen Zoveel snelheid Zoveel ondoordringbare stenen Ik heb met zachte handen in de verbeelding het landschap uitgedacht Alles was vloeibaar Meerduidig Alleen maar stroming van een rivier naar zee Kijk hoe de kleuren zich vermengen met lucht en water Hoe de horizon verdwijnt Niets is hetzelfde…

Het ijs wil maar niet dooien De sneeuw valt steeds maar weer De winter duurt nog even Dus geniet ik nog een keer Van het mooie witte landschap Dat zo sprookjesachtig is Bestrooid met een laagje mysterie Zo zacht, zo wit en fris Het roodborstje kijkt naar binnen De winter is haar tijd Moeder Natuur heeft het goed gedaan Dit seizoen wil…

De sneeuw dekt alle woorden toe en laat hun ijdel pogen zien om weer te geven wat het is in stilte te vertoeven. De sneeuw hervindt de luchtigheid om toe te dekken wat ons deert terwijl de eeuwigheid niet rent maar smelten durft in ieder vlokje.…

de kat lag nog te loeren het roodborstje zag ik wegvliegen een gebeuren, een verhaal spontaan ontstaan... in 't wit van de natuur!…

heb de mooiste momenten verzameld uit de kunstschatten der natuur een onweersslag wat schuimende golven door zee aan land gebracht regensluiers en het vallen van de eerste sneeuw zonsondergangen met verdwaalde meeuw wilde ze delen met een groter publiek maar in poseren ontviel steeds de ziel ik had het decor van bewegen vergeten…

bent direct vergeten word Want het dagelijkse leven stelt je dan weer teleur De droom verdwijnt als sneeuw voor de zon en snoep op je bord En word je terug gedreven in de dagelijkse sleur Jammer is het wel, dat je droom niet werkelijkheid is De natuur verdwijnt, ook uit je dromen verdwenen De wekker gaat, “poef” je paradijs naar de verdoemenis…

Eindelijk weer een waanzinnige winter Een koude winter met sneeuw en ijs Met heftige storm en sneeuwduinen Maar ook met windstil en de zon Ik warm me aan die hemelse bron Ik kleed me wel op hevige vrieskou Ik voel me zo prettig in m’n element Door de elementen van die natuur Beter dan welk medicijn dan ook Gaat ver boven welke drugs voorhanden…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Vlokken, vlokken, vlokken, gesteven schuim, met scheuten en schokken door 't ruim! Ze zakken bij pakken, en, als er wind in zit, waaien ze, waaien ze, draaien ze, draaien ze, - de lucht is donker van wit. Eenbarelijk buien! De grond wordt zat; en dikker kleven de kuien wat. Ze leven, die losse wittigheên! Ze wervelweven, ondereen,…

een rode gloed betovert een stille avond na geflirt tussen zon en zee wordt de horizon één met rustig kabbelend water fenomenale kleuren, weerspiegelingen van roodoranje geboren uit liefde van natuurelementen drijven eindeloos mijn geheugen legt vast al dit moois op mijn netvlies voor eeuwig gebrand!…

In een landschap wild en onbedwongen, vloeit een beekje vol verlangen. een prille lentezon laaghangend, belicht een brug, in neveldraad gesponnen. het klare water zo zacht kabbelend, zocht kronkelend zijn weg naar zee. zelfs mijn schaduw onderwater nam gedwee, de vele hindernissen, moeiteloos en zonder struikelen. het onbekende van dit woelig…

Het algoritme van het brein als machinekamer dendert voort Nooit was de vernietiging zo groot De schoonste bloem vermaalt in rekenkundige modellen Een mooie wereld ging ten onder Een starre geest telt onze dagen af…