Alle inzendingen over sporen OR spoor OR soort

schreef een vlucht meeuwen op zwart papier nu zijn ze weer hier als raven in de sneeuw zonder sporen geland weg van zee en het strand maar ik wil ze zien vliegen nog ongelijnd op een blanco a-vier…

Zo ga jij langs Je nieuw gekregen Dag, met de dood In de hand van Je soortgenoten Die zojuist het Leven verloren, ben jij Vandaag opnieuw geboren, In een prachtig kleed gehuld Van rood met witte stippen Toon jij je aan 's Heren wegen Als toonbeeld van schoonheid Met eindeloos geduld…

De trein voerde ons naar de stad Maastricht Aan Boxmeer, Venlo,Roermond gingen we -in boemelvaart- voorbij Het was 'n zondag van regels geen maat van sores vrij We lieten ze links of rechts liggen zoals 'n gedicht: in grote lijnen nog niet uitgewerkt ....onafgemaakt Maar wel op het spoor.…

“Ik trek er met de trein wàt graag op uit, Maar door de jarenlang gestegen prijzen, Koop ik bij voorkeur geen vervoersbewijzen. Wel pech, dat Rotterdam de poortjes sluit. Uit angst dat ik straks nergens meer kan komen, Heb ik onlangs wat hoogspringles genomen.”…

Als reeënsporen in de sneeuw als vliezenvoetjes in vers zand van een witte meeuw zo staan je zolen en je tenen door de olie bij een schijnsel op mijn laminaat dat ik zo nog even zitten laat om, rebels tegen het vluchtige en het luchtige, van de aanblik te genieten tot het ooit weer dooit of stuiven gaat.…

We laten onze sporen achter in de vorm van letters en het bos laat zijn sporen achter in onze ziel tekent op het netvlies sporen die niet uitgewist mogen worden.…

Mijn leven zal nooit stoppen en gaat door verder op mijn spoor waar jij niet meer op loopt.…

De rimpelingen en de sporen, de verten in de horizon verloren het steeds veranderende van 't strand, de zee, dat neemt het oog, de lens voortdurend mee Ze zijn daarom zo blij als 't zand er vers en eventjes gaaf uitziet dat laaft het oog, biedt rust, een overvloed van vree…

gezien tegen de blauwe achtergrond bevallig fladderend voorzichtig landend in de warme zon waar jij mij sprietend verkende vleugels sierlijk schikte en in de rust die wij elkaar bekenden hebben wij met stilte gesproken die ons had verbroken jij weggevlogen en ik langzaam teruggelopen teleurgesteld alleen in de nagelaten sporen…

Wij kennen niet de angst van alle Fransen Dat bommen exploderen langs het spoor; Dat soort chantage komt bij ons niet voor Vanwege de geringe slagingskansen, Want tijdbommen gaan af op vaste tijden En dus dient ook de trein op tijd te rijden.…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

Grond is vast, grond van oude dagen, vast gevroren last, de wortelen der vragen. Spoorloos verschenen, voetstappen van ons, van de levenloze genen, die vroeg historie spons. Erosie brengt verwarring, wist dat laatste vast, strooit vraagtekens op de branding, dus afscheid lijkt gepast.…

Sporen van misdaad. Rood kleurt de stoep. Sirenes, gejammer, in de verte klinkt geroep. Alles is anders dan het moment ervoor. Sta er even bij stil, het leven gaat door. Sporen van verdriet kenmerken een gezicht. Machteloos zoeken, kijken om zich heen. Volgend het spoor, nu helemaal alleen.…

Twee conducteurs uit de plaats Hoorn Die kaapten de bus naar Stavoren En wat men ook zegt Ik denk dat ze echt Gewoonweg al tijden niet sporen…

Zelfs aarde, hemel, ruimte, sterrengruis verdwijnen als ik ander’ sporen kies : de superlijn naar mijn geliefdes’ huis, de godentrein, geen ticket, geen valies.…

reizen geen storm of regen maakt het stuk Ook al lijken wij weleens te ontsporen we houden het toch op de goede rail jij luistert als ik dingen vertellen wil en dat zijn in deze tijd heel veel We denderen niet meer zo hard als vroeger maar reizen rustig met het enkeltje door samen op weg naar het eeuwig geluk reizen we samen op het juiste spoor…

En ondertussen, op de grond, door dit alles ongestoord, de rups, zijn weg, zijn spoor.…

het steeds weer laatste woord klopt kussens uit elkaar stort puin, onverstoord, op wartaal van het te kleine bed dat tot twee gescheiden het licht wijzigt over stenen bogen de tijd wordt kort om nog van binnen uit te verstaan ik huis onder strakke lakens en dien de dodenhoek van het heengaan…

Vanaf het eerste moment dat je me aan hebt geraakt wist ik dat het gebeuren zou die keuze was al snel gemaakt Het hoogtepunt met jou was een keerpunt in mijn leven nu is er geen weg meer terug kan alleen mezelf de schuld maar geven Ik geniet van elk moment wil het liefst steeds bij je zijn er is geen toekomst voor ons samen en dat doet…

kinderen - lief voor eigen kroost levert geen applaus op, dat is vanzelfsprekend feest in de hel en gieren verduisteren de dag als het paar scheidt - zij hertrouwt met ‘n droogstoppel, hij met de boze stiefmoeder was hij spoorloos hadden wij alsnog een super pa gefantaseerd - maar hij bleef met de boze stiefmoeder verse sporen…

ze weende want ze kreeg een kamer en vier hoeken waarin ze zich kon opsluiten zelfs toen het helemaal over was voor zijn voeten schreeuwde zij om traagheid en het naakte van de slakken die de zonde lieten neervallen en verkleurden tot purperrood ------------------------------------- illustratie: Beeldentuin Dehullu 2008…

Sporen van stilte, glimlach van het avondland, zon op bamboestok.…

de mens leeft in geleende tijd die terug moet naar de eeuwigheid zonder een spoor van enig belang achter te laten…

Spoor in morgenlicht schokkende kar met dromen je hoort ze kraken.…

Het spoor is volgens Pro Rail winterklaar Een landelijke test heeft uitgewezen Dat niemand straks voor chaos hoeft te vrezen 'T was zondag en het liep gesmeerd, zowaar Men kreeg ook nog tomatensoep met ballen Alleen..het eerste herfstblad moet nog vallen.…

In de prestatie wereld klopt de geest van morgen al ‘s nachts op onze deuren Vermoeid hollen we mee met de tijd die alsmaar sneller gaat Werelden die veranderen waar we bij staan als razende tekeer gaan Verdoofd door het…

De avond schaduwt de dag Volgt het spoor in zijn gedachten Waar zij reist, blijft hij ook overnachten…

het zwijgen van het strand draagt een ander gezicht, vreemd toegevouwen alsof haar stilte is zwartgemaakt op wimpers en wenkbrauwen vele dagen lang uren waarin het reizen steeds kleiner werd door het twijfelend tasten aan torenklokken die zonder reliëf de wijzers vastmaakten, noordwaarts tegen voorbijgaande duinen en het geraamte…

Op dood spoor? De dood spoort niet, nooit, ook niet even maar trekt wel wissels!…

Is mens' leven uitgetekend in de sporen van de nacht, of leiden schimmen het bestaan van mensen die potten roeren in blokhutten van drie bij drie terwijl het vuur heel snel dooft? De laatste ster maakt de ochtend hoewel vogels nachtbrakers fluitend naar bed begeleiden Voor even stond de tijd toen stil...…