Joost Zwagerman; 1963-2015
Als één van de Maximalen* streefde hij naar meer
vitaliteit in onze poëzie
levenskracht die van de strofen mocht
druipen, zeker en immer voor eeuwig in het licht
In 't slot van jouw leven
de afronding reeds waar nabij
was jij overtuigd
steeds minder aan het wikken en het wegen
Gewaardeerde poems
in samenspel…
Vlokken, vlokken, overal
dwarrelen zachtjes neer
dikker, dikker wordt de vacht
en langzaam verzacht
't straatrumoer
geruisloos wordt het verkeer
donker zakt op de witte wereld
het avondrood gloort
en de sneeuw valt voort.…
het neerkrabbelen van woorden
bekruipt me in een begrijpend gemis
als straatrumoer in mijn armoedigheid
in voelen wat mij is bijgebracht
knokkend als mijn plichtsgevoel
als messen en vonken wispelturig
in bladen van boeken
waar het niet waait
zodat je lezen kunt wat ik schrijf
mijn boek is niet te eng
ik kan wonen in mijn nesteldrang…
we zitten aan tafel
tegenover elkaar
de stilte in de kamer
onderdrukt het straatrumoer
onze ogen scheren rakelings
vertrouwde verten in
we lijken te wachten
op iets of iemand
in de keuken
springt de kat op het aanrecht
zijn staart zwiept
een wijnglas om
brekend glas bevrijdt ons
je loopt naar de keuken
ik hoor je mopperen
op de…
harde woorden als
kiezels in stromend water
een bleek gezicht
in aarzelend ochtendlicht
straatrumoer dat
naar binnen waait
gefilterd licht onder
oude bomen
metalige lucht
uit de bergen
wit licht van
de hemel daarboven
moddergeuren
in regentijd
slapen in de schaduw
van de bomen
voorzichtige stappen
op het steile pad
verhalen…
Pas laat in bed gleed haar ’t masker af
pas laat in bed liet zij haar tranen gaan
De weg, waarop ze zich destijds begaf
bleek de weg van de gemaskerde traan
Pas als de maan zijn vage licht gloeide
pas dàn blonk ineens haar waar gezicht
In de duisternis was dat ’t traan vloeide
in ‘t reine eenzaam buiten het voetlicht
Pas als het straatrumoer…
205
Bezig met laden