Alle inzendingen over tegenlicht

vandaag heb ik hem genomen, die flat stond immer in de weg als ik weer eens het plaatje van mijn leven wilde schieten maar nu heb ik 'm…

in tegenlicht heeft niemand een gezicht…

hij ligt gespiegeld in het water zijn gezicht boom in tegenlicht…

tegen het licht van mijn verleden en in de schaduw van haar bestaan heb ik gedichten steeds vermeden opdat zij mij niet zou verstaan tegen het licht van haar verlangen en in de schaduw van mijn trouw zal ik gezichten steeds vervangen door die van die ene vrouw…

Moeder en dochter Zwijgend worstelend met het bestaan Zagen zij mij tegemoet Dochterlief gedrongen in haar lijf Heur handjes verpakt in plastic Handschoentjes van het type benzinestation "Ook nog een huidaandoening", dacht ik Zij passeerden mij, hand in hand, En liepen samen naar de zon.…

ik denk aan jou als ander denkwerk niet meer lukt één ogenblik treft als een bliksemschicht de splijtzwam in het hoofd het onkruid weggerukt toon je de kaalslag van mijn wereld in jouw tegenlicht…

Hoe het licht druppelde tussen onze bedekte handen heimelijk weggestopt om de zenuwen te bewaren waar ze hoorden. De dag was grauw en tekende het donkere gevoel van afscheid verpakt in grote glanzende tranen onze gedachten alsmaar dwalend over het wegsterven van voetstappen en haast vergeten stemmen. Toch blijft de herinnering levend…

de zon naakt een einder tegemoet onwaarschijnlijk roze wolkend goudbrokaat sissend onderuit in een zee van waaierend uiteen gaan eens houdt het op oplichtend een laatste kreet de nacht wenkt…

bleef draaien Niets of niemand brak mijn trouw wachtend op het openzwaaien dan weer schoolplein fladderdas, fladderjas achter haar de deur weer dicht Beseft dat dat mijn dochter was in tegenlicht…

in schittering van het sterrenlicht Bang, in een stal omringd door groepjes schapen geboren als een goddelijk geschenk liefdevol gegeven je streven, jij bent geboren onzer aller tegenlicht.…

opgeblazen kikkers verscholen achter het riet en de roze waterlelies dobberen blauw tussen zwanen weerspiegeld in het zilver licht met jouw gezicht zo rimpelloos vrij met mij onder milde zon nu de jasmijn zijn wit zo geurig uitbraakt in de wind…

lig op veren wolkjes op een hoge wind hoor toch het huilen van een eenzaam kind zie het lopen op vaal strand verloren in veel zand schreeuw over golven voorbij het tij verbaasd kijken zij allebei het tegenlicht ontdekt de zoon de moeder vindt haar droom…

Laat het sluieren in lange gangen waarin de jonge herfst uitgestrekt de dag begroet Laat het fluisteren op jouw gezicht dat onze onschuld droomt na een liefdevolle nacht Laat het vieren in het luchtledig of verwaaien waar de horizon de branding kust Tegenlicht dat de lanen siert, dat zo vredig rust op een verregende Aarde Het schetst…

Nauw'lijks waarneembaar De vage contouren In de verte - En toch vertrouwd De toekomstvormen In de verte die Mij in dit lage licht het Vertrouwen geven om door te gaan…

Mensen blijven geloven in afgeroomde balansen van een obisite wereld, om het tegenlicht te verteren.…

ton sur ton licht op een citroenvlinder verkleurt warm de lentedag…

Probeer de waarheid Te achterhalen, De kale werkelijkheid, Zonder daarbij Vooringenomen te zijn - En hoe ik ook kijk, Het enige licht Dat in mijn ogen valt Is het tegenlicht - Wat volgens mijn hersens Licht hoort te zijn is zwart En het gedachte zwarte licht, Ik zie de werkelijkheid Uitsluitend in negatief…

toen we foto’s van toen bekeken knipten we minieme openingen in de tijd onze ogen bleven aan een kleine scène haken zij prikte door de foto heen we werden geraakt door het punctum: jouw gezicht een silhouet de peilloze leegte later…

dit is mijn stem, zei je ik zwijg en graaf me in jou omdat niets ontbreekt aan onze stilte ook al sijpelt water uit de achterflap; uit noodzaak omdat tijd zich verontschuldigt bij het stervend licht en ik me lokken liet door de verste grenzen zoals koude bladeren langs een winters strand die in de horizon verdrinken dit is mijn…

lachende ogen puberale ironie de zon houdt haar in tegenlicht de rivier verglijdt net als de tijd veel toekomst nog talent wellicht wie zal ze zijn belofte…

knijp schaduw tot duistere figuren laat ze sterven op muren in tegenlicht van zon als leuze in schreeuwende kleuren doen ze de waarheid geweld aan schrijf ze maar dood…

Heerlijke rondingen van een silhouet in stralend tegenlicht benemen voor even de adem waarna de warmte je blij overspoelt daar ben je eindelijk ik heb je gemist waar ben je geweest in al die vijf minuten?…

ze hebben hem hoog verheven op een voetstuk gezet goed zichtbaar voor de lens het tegenlicht maakt het donker laat hem er uit springen alsof juist hij de hoofdrol mag vertolken…

Scherpte snijdt verbazing uit, het oog kleurt open wat het tegenlicht verhult, de dingen zijn zichzelf, ze staan voor niets dan taal, hun raadsel is verheldering die zich met dichtheid vult. ----------------------------------- uit: 'Als het dichtklapt', 2005.…

een landschap met fietser in vroeg tegenlicht bij een fraai vergezicht van een nog schrale zon soms treft een woord juist die gelijkenis zoals de lens in enkel ogenblik zich opent voor de eeuwigheid…

bijna onopgemerkt sluipt herfst in mijn gedichten tussen gevallen bladeren zoek ik pasklare woorden om mijn gevoelens te vertolken met in mijn neus de geur van vergankelijkheid vang ik melancholie in tegenlicht…

in tegenlicht een bladerloze berk een levende ets waar de sapstroom stokt en takken niet meer wringen het licht licht ook de kleinste twijgjes uit met schitterdruppels op de vochtige bast sporen van een late mier…

in tegenlicht hebben mensen geen gezicht zijn alle bergen zwart ontbreekt het aan nuance in helder licht daarentegen blijft er niet verzwegen worden wij blootgesteld aan het verwijt juist daarom prefereer ik schemertijd...…

Je stond in tegenlicht daarachter een dalende zon jij had geen gezicht een stem en beweging maakten dat ik wist wie je was, hoe jij heette zo blijf je in mij besloten herhaal ik jou keer op keer de naam graaft zich in…

fragiele woorden in tegenlicht trillend in verzengende hitte dorstige woorden die zich laven aan de gedreven lezer die onder het lover iets van verkoeling trachten te vinden bij verpozende zinnen... wellicht kan de dichter dan tevreden zijn met de vondst van het gedicht…