Alle inzendingen over tegenlicht OR liefde

Het land ter zielen aan de oevers van de kade, uiterwaarden Het tegenlicht van glinstering weerkaatst het zwevend gruis Lichtend pad kabbelt het spreken in de wuivende kraag Het land ter zielen houdt de voeten staande rond de spiegeling van het stadsgezicht…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

hoe schaduwrijk is mijn tegenlicht als de maan zich wentelt boven nevelig moeras en strohalmen zich sieren met gevallen blaren als een satanische jas als de damp zich kringelend omhoog drijft en laat galmend gekwetter in alle omvang klijft is de dag gestorven en door de ongrijpbare duisternis ingelijfd…

levende ets de bladerloze berk in tegenlicht waar de sapstroom stopt en takken niet meer wringen het licht licht ook de fijnste twijgjes schitterend uit geen spoor meer van een mier op de natte berkenbast gaandeweg ontwaar ik om mij heen het lijnenspel meer doorzicht brengt wellicht de inbraak van de winter…

zoals de dochter van de dichter haar vaders kijken heeft georven maakt ze een foto 'het vergezicht van de rivier' in wazig tegenlicht over 't water en noemt het haar gedicht zó eenvoudig soms kunnen dingen gaan door tederweg te zien en te beschrijven als een fraaie vorm van het vastleggen van iets voor later…

als de dag de einder naakt de laatste groeten van de zon aan mij gericht wat harten raakt en in het felle tegenlicht het zichtbaar wordt wat eens verloren ging in schaamteloos evenwicht zoals het toen begon dan belooft de nacht zacht fluisterend dat de vroege ochtend wacht en droom ik weg al luisterend…

doodlopende wegen blijven onaangeroerd zonder ommekeer het geheugenlandschap vergeet een schip in de verte zodat je soms een sterrenbeeld ziet dat als vliegtuig ontvouwt, als tegenlicht zonder zon, ons plamuureiland misschien en een schitterend gebrek ter afsluiting onderwijl vang ik bot; dit bleek toch geen goed idee…

voor een enkele herinnering het hele huis overhoop gehaald van zolder tot kelder doorzocht maar helaas niets gevonden een vergeefse zoektocht naar die ene foto in ouderwets zwart/wit van jonge mensen in tegenlicht daarom dit versje geschreven als substituut voor het kiekje dat verloren ging maar had kunnen getuigen van geluk van…

de kleur vervaagt dankzij tegenlicht dat hem tegemoet treedt een gedrongen gestalte dringt zich op aan geest der tijd volgezogen met levenselixer vervolgt het figuur zijn weg hem berooid achterlatend reikend naar het schijnsel dat zich laat overschaduwen door duisternis waaraan hij zich gewillig overgeeft kust Moeder Aarde hem liefdevol…

de puzzel bewolkt die wind en wolken hadden verzonnen is niet gelegd vandaag compact scheren de stukjes langs blauw maar zon brandt al gauw zijn opklarende gaten lost de volumen op het enige dat blijft is het warme vocht als een hallo in tegenlicht die langzaam verdwijnt in een rode zonsondergang als de wassende maan in een kraakheldere…

de wimpers de hoge noot van de triomfboog onder de melodie van de melancholie de spanningsboog hemelshoog over het wit van het muziekschrift of vlijt het zich in de kantlijn de cyclus van de aarde knipperend met haar ogen op maat van een cycloop kunnen de sneeuwtapijten het helen voorspellen bovenop het gewicht 't glinsterende tegenlicht…

ik ben de berg opgelopen in het tegenlicht van zon de helling heeft voor mij veel paden afgesloten zonder dat ik weet waarom door links en rechts te kijken verloor ik nooit het zicht het gras leek groener waar de wegen zijn verdwenen omhoog gaan was verplicht ik ben veel uitgegleden verloor een tijdje mijn houvast duikelde toen…

Even leek het een zomernacht met volle maan en nieuwe sterren Maar de grond was pijnlijk hard bij elke landing De sneeuwmeerman blijkt nachtblind door de zwarte sneeuw Zweefde boven zichzelf maar zag een ander in het tegenlicht van de verduisterde zon Het is weer nacht in zijn gedachten met nieuwe maan en lege sterren…

buiten elke tijd 's morgens wakker worden gebonk bij de buren gapend tegenlicht een engel voor mijn angsten het voorhang gezicht weer strooien ze brood meeuwen ruziën om meer natuurlijk tango in bodystocking met een klein kanonnetje naar de wolkyshop een sloep naar vroeger einstein aan de overkant stelt de dekschuit vol…

Neergekeken werd er op Jullie, dombo's zonder Enig redelijk verstand, Die beschimmeld brood aten En verder de schillensoep Verslonden die jullie eigen Varkens kregen voorgezet - Varkenshoeder, het laagste Van het laagste dat een Ontwikkeld mens zich Kan voorstellen - maar Een beroepsgroep die een was Met elkaar, die stond voor…

in het tegenlicht vind jij mijn ruimte en ik geef je mosgroene vogels zonder naam ik heb geen oog voor de lucht en het immer dromende want in het ongekende van jouw beeldentuin leg jij bekoring neer naast verborgen letters op het ondoorzichtig glas van omsloten vleugels omring je me met woorden in het lichtvoetige landschap…

Ik heb jouw ademhaling en jouw verstilde stemgeluid teruggevonden in jouw gedichten duinrups bij het zilte strand kleine worm in zoet tegenlicht ik vond jouw naam in mijn gedicht ik heb je nooit mogen aanschouwen daarvoor was ik te schuw en te gehaast maar ik weet dat in mijn lucide dromen jij de werkelijkheid naast mijn droom plaatst…

voor mij niets eeuwigdurends, geen bezwerende formules geen eikenhouten planken, tunnels, dichte mistbanken die het zicht belemmeren geen patronen die zich aan vaste grond nagelen liever ook geen criteria, een functieprofiel met targets ik zie de afwijking in elke spiegeling van tegenlicht vandaag kijk ik in het water, de enige…

buiten raast de wind de druppels tegen ramen en groet een buitenkind een bloem van water spreidt zich uit bloeit tegen de ruit ik wil haar plukken maar ze groeit in mist en tegenlicht ze maakt me triest in luwte was haar schoonheid niet verloren het einde zucht er is geen stop we rijden rondjes elkaar achterna…

beeld in tegenlicht en trillende lucht vaag en vlekkerig stroperig vloeiend boten als blokjes dansend op zee water golft en deint spiegelt het zonlicht vleugels slaan boven fonteinen vlammen likken aan dorre halmen eenzame zanger raakt mij diep met sonore stem en stemmige tekst…

een fotograaf danst in zwart wit langs het decor met kleur de zon zingt vals zijn melodie van schijn en tegenlicht nog branden onze offeranden op het altaar van verlangen wij zijn intiem geweest het maagdenvlies is ongerept de lakens zullen hangen zo vlagt geluk en voorspoed in tradities de kus en lach blijft ons geheim…

in dat laatste woord past alles de stilte en het tegenlicht de verwarring van poëten door het telkens nieuw geluid van rivieren en rotsen onder het gedichtendak van een kathedraal waarin vrijheid duizelt om de duizend kreten, de tweestrijd in hem of haar om het zwijgen van de stenen en de eindeloze ogen van de minnaar en…

De hemel lijkt hoog maar alleszins bereikbaar de vlucht geruisloos als een gladde vogel op weg naar ultiem geluk Tot de eerste twijfelwolk opdoemt in het tegenlicht zich oneindig vermenigvuldigt tot een somber schaduwdek dat elk zonlicht tegenhoudt de vlucht een vlucht wordt weg van alle schaduwen Weer trap je in de uitersten van…

ik heb je profiel weer gezien je haren plukten hemel de kleur kon ik door tegenlicht niet goed bekijken je stem klonk zacht ik zag het paradijs opbloeien en je ogen groeiden bloemen die ik nog niet plukken mocht nog winteren we door feesten trage dagen maar je blikken dragen al een kleur die lente opent in een nieuwe pas…

Pluimachtig strijkend varen zeeschepen het tegenlicht binnen. Op de gangboorden klinkt het roffelen van glimmende herenschoenen. Feestelijk gekleden beklimmen de manden van heteluchtballonnen. Een veerkrachtige jongen zwiept tegen een draaitol.…

Wacht, in het kader van de aanstaande avond werd ik gevraagd licht te dimmen in een zee van bloemenregen zonder gevaar, zonder gewaar tegenlicht te overwegen - sentimenteel pandoer volgt organiek mijn wielspin - dodenvleugels kort te wieken sterstof te doen opwaaien in catacomben van het heelal Zolang uniformerende schemer sluipt…

wegstervend zicht een netwerk van uitersten dat versmelt tot uitwendige kleur deze boom blijft sprakeloos met zwarte aderen en grijs geschut de handen ten hemel en het lijf kloppend als een aorta een ontkalkte vertakking tot diep in instabiele lucht het zwart van de nacht brengt onafwendbaar evenwicht een gedempte zucht zonder tegenlicht…

De leugen is me Veel te lastig, Ik heb het Met de waarheid Al moeilijk genoeg…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…