Alle inzendingen over tegenwind

ik zwaai het afscheid omver met maaiende blijfbewegingen breek tegenwinds vliedende golven overbrug afstand in een ommezien ongestreken zeil ik landinwaarts vaarwelkom je weer in mijn armen de zilte waterlanders laat ik over aan een schuimbekkende kust…

buig en veer weer terug strek nooit je rug in tegenwind laat hem langs je glijden in zijn volle vlucht wat stram pareert trotseert immense krachten in losgeslagenheid speel het spel zonder neerbuigendheid souplesse wint altijd…

Wanneer je tegenwind ondervindt is een psychisch probleem zo ‘gek’ nog niet als het klinkt. Als je tegenstander zegt ‘je bent gek’, dan zegt dat iets over hem, niet over de ‘gek’.…

jij zocht schelpen in het zand ik droeg de stenen van je pad in golven recht heb ik ze neergelegd zo dat jij droge voeten had maar in de tegenwind zag ik het kind stralend in de golven zij dreef niet af in teentjes steunen heb ik haar en jou naar strand gebracht…

je vertrok in weer en tegenwind ik was je even kwijt maar in de ochtendzon daalde de duif met je boodschap als ontbijt heb de zon genoten jij jouw geliefden weer gesproken samen in hetzelfde licht ik ben je niet vergeten de seconden weten hoe ik je hebt gemist…

Langs borden van de dijk tegenwind van spruitjes in doodlopende wind. Labyrint van rails ijzeren ijsbanen de erven van de stad. Chromen bellen blinken een zonnestraal maakt de lange schaduwplat.…

Weereens tegenslag Weer iets negatief Het haalt ons niet meer neer We blijven positief Zelfs een onderbreking Zelfs flink tegenwind Denk maar aan wat kracht geeft Je blijft door mij bemind Ook als dit niet zal stoppen Ook als dit eeuwig duurt Nooit hoef je ver te zoeken Je vindt me in je buurt…

langs akkers van schroom slenter ik tegenwindse stappen aarzelend om ongericht in een verwarrende droom te zullen trappen neerwaarts gerichte ogen begrenzen als beklemmende bundels van zwart licht meer en meer de ademende borst totdat de knechtende geest de nog resterende levenszaden heeft gedorst…

blauw strakt de hemel in noordoostenwind zie de rietkraag wuiven hoor schaatsen schuiven ruggen diep gebogen in gedogen tegenwind langs het wak waar je de vogels vindt ben gestopt heb mijn maal gedeeld zij waren met zo veel in samen overwinteren ben ik gegaan nog wakken zij in overleef…

ik zie buien naderen mensen zich haasten in tegenwind het kind voelt de spanning praat honderduit maar voor haar is het regen over en uit niet voelbaar is samen moeders hand is zacht en genadig als de plu hen omsluit zij ontsnapt en springt met bravoure in de plassen haar lach breekt hun spanning voluit…

langzaam keert het blad de zomer zacht haar rug weer toe druppels zijn nu nat en koud spatten in een grote plas kringen in weerspannigheid en tegenwind omdat hun stroom geen afvoer vindt maar in haar rode laarsjes danst mijn kind lacht naar alle kleuren die zij in herfst bemint…

meermin van tegenwinden op deze ochtenden zonder verdere luister…

Holle zaden pijlen zullen wij maken H2O “bloed der aarde” gevuld bogen groot sterker dan tegenwind mensen zullen hen samen spannen de pijlen plaatsen en gedragen door een godenwind landen zij op gekende plaatsten waar mystiek en opdracht begint.…

Ik reed die weg Tientallen keren op weg Nu leeg, kaal Enkel een paar rode klaprozen witte kamille geel koolzaad Deze kende ik al van voor jou Andere niet die leerde je mij Net als ik jou leerde kennen En jij mij Niet uit mijn hoofd in mijn hart Zelfs in tegenwind een lange weg vol…

de ruimte tussen rotsvast en zoiets als onwrikbaar is broos en dun bezaaid, zodat mijn vage bomen wuiven alsof ze weifelen op de tast, zonder vaste ankerplaats, over straffe zij- en tegenwind, terwijl in de verte gouden even- beelden verstenen als herleefde achtergrond, tot stof, in zekere mate…

bij tegenwind ledigen woorden zich in hardvochtige lucht de gangen van het oneindige blijken door tomeloze tijd versperd tussen doornen van meedogenloos heelt de mildheid van een moment misschien verbeeld ik me dit alles, ik zoek scorend vermogen, godin ja jij, ook al lijkt je huid vermomd, genoeg is, mijn hart op je mond…

frontpage snippers perfect ideaal in mijn opgestoken handpalm tijdens de stilte waarin zelfs de wind geen richting kiest neerdwarrelen en verdrinken in een moeras zonder getijden of lichtvoetig dansen over vaste grond richting horizon zonder tegenwind ontwaken onder een zon waar de perzik niet meer smaakt als een regenachtige dag…

hij bewaart wind in zijn grot soms zuigt hij de longen vol bolt wangen en laat hem los hij schenkt tegenwind in een dichtgestropte zak aan de held die doolt zeilt op uwe zee matrozen zaten te gissen aan boord pulkend aan de knoop tot hij ontsnapt de bestemming wijkt de reis is verstoord…

even al is het maar even hoeft niet lang te duren maar even wil ik je nog horen al was het maar over fietsbanden of de schilderijen van Vermeer of noem nog eens wat of bloembolvelden die je onder water zet blijkbaar doen ze dat ergens voor we hadden het verder over wind en tegenwind we namen een tomatensoep zo zeker van onszelf…

het is weekend en het ijs is weg we drinken chocolade in de kantine van de ijsbaan en we praten over vorig weekend op natuurijs met tegenwind en zo zwaar dat we steeds vielen met al die scheuren in het ijs maar wel echt mochten we moeten kiezen dan zeker dat ijs en niet de ijsbaan tot onze verbazing…

wat jij raakte schitterde als goud nu zijn je handen broos en oud het water uit je bron is langzaam opgedroogd jouw wilde bloemen op een hoop gegooid het zaad verstrooid door tijd en tegenwind dat hopelijk weer goede aarde vindt jij hebt alles weggegeven als je in de spiegel kijkt weet je wat er over is gebleven…

juist wanneer de storm in ruste zijn wapen herlaadt de omgeving voedt met de stilte van een val grijnst dit obstakel als een tegenwind zich wederkeerig afwendt en de overwinning viert met een vleugje zonneschijn dan opeens uit het niets briest de storm over de getrouwe flanken die ons de zekerheid brachten dat zelfs de herfst zich…

Voortgestuwde wolken Nooit een windstille dag Scheren over de kale vlakte Naar denkbeeldige hoogte Om te eindigen in een tranendal Keer op keer Vraag me niet waarom Het stellen is de oorzaak De waaghalzen lijden Zoekend naar windstilte Eenzaam onder tegenwind Alleen zijn leidt Naar de windstilte Daar waar het zaaien Gedaan moet…

Ik heb de Nieuwjaarsnacht doorwaakt terwijl een vuur me warmde de pasgeborene ontwaakt ik wieg hem in mijn armen Ik zie de toekomst tegemoet gesterkt door Godsvertrouwen en weet dat Vader God behoedt wat ik nu op ga bouwen Eén jaar heb ik slechts met dit kind dat ik mag op zien groeien bij rozengeur of tegenwind het zal me zeker boeien…

Het was het reizen naar de verte Gewoon een vlucht als met vogelzang De tijd die mij noch riep Noch tot in de lengte strekte Was in mijn jeugd van enig belang Ik had mijn nest verlaten Gevlogen met de wind in de rug Kwam ik niet verder dan de verre zee Daar was de tijd om te keren Door branding en felle tegenwind Zag nog aan de einder…

rugzak zitten ervaringen met een grauwsluier en feiten met zonnebrand; aan de zwarte kant van spijt schemert nog wat verdriet maar...in de verte lonkt de "lat-" op een wellicht niet al te grote afstand mijn profiel staat stevig overeind op de site van welzijn en geluk alleen..hoe vind ik jou, man die bij mij past die samen met mij de tegenwind…

Vechten tegen de wind die niet draait Een eindeloze oversteek maken maar het waait, waait en waait Wanneer je het gas stevig indrukt ben je verloren Dan vliegt de wind je nog harder om de oren En vraag hem niet, om te draaien Van zwakheid zal hij oplaaien Je zal moeten leven met tegenwind En wanneer jij zegt: het is me niet gezind Ga dan maar…

Buddha zegt te verdragen Onguur weer, lauwe groente Tegenwind en de grote woeste Vlakte van gematigdheid Buddha zegt te bestaan Als een twijg in lente De mieren voelen lopen Buigen voor de vogel En vooral zon aanbiddend zitten De buddha zegt stil Nu maar Troostrijk zijn de waterdruppels De vingers roeren, ontroeren En duizend vogels…

het is stil zon maant de sterren om te gaan ik zie je in de ochtendgloed besef me jouw bestaan ik droom de jaren die vergingen, liefde was er diep van binnen tot jij mijn bron veroverde, mij opende ik vloeide overvol we bloeiden als oasen in woestijnen jij werd zo tederzacht de mijne we dwaalden, werden blind in tegenwind…

Ik bied haar fluisterende tegenstemmen op het aangetast gebit van mijn klavier, ik vang mijn grote kind nog in een uitgerekt accoord maar ga haar toevertrouwen aan de tegenwind.…