Alle inzendingen over tergend

ik schrijf je al weet ik niet waar ik beginnen moet je plukt aan mijn warmte die met de dag verzwakt je neemt met tergende regelmaat een hap uit de zon je weet hoe je het licht van de maan verduistert je werpt je schaduw ver voor me uit zodat ik voel dat je er bent je verstikt de koele bries waardoor ik naar…

De bittere genoegens van angst klinken als de laatste noot een symfonie van donker leven maakt je ruimte meer dan groot Kon ik maar de stiltes bespelen de zwijgzame tonen van je hart zou ik de wereld kunnen betreden waarin je jezelf zo tergend tart Ik zou een strijkstok laten dansen over de snaren van je borst met tederzachte strelen…

De weg voert naar een huis dat zwijgend wacht, de kamer waar een bed mij tergend noodt. Ik leg me neer, verhang mij aan de nacht, de klamme slaap, klein voorschot op de dood.…

mijn gedachten broeden in meerkoet's takkennest gruwelijk metalen kleppersnavel bij mij achter waar tijd en water rimpelloos groen uit slaan waar ik mijzelf in de stilstand voeg zie dat pluisjes blaadjes kroosjes wel degelijk tergend traag richting rechts drijven je wordt belazerd als je niet stil staat…

Y Deed geen oog dicht vannacht fantaseerde dat je hier was Echt enkel maar aan jou gedacht Met je mond dicht bij mijn lippen ogen spraken al zoveel Samen heel erg opgewonden harten bonkten in de keel Vingers tergend, langzaam plagend, expres niet te vlug hebben het voor jou geschreven dat gedichtje, op je rug.…

de poolkap ontdooit, door smeltend ijs rijst het peil in oceanen vermengd met zoute tranen; miljarden zijn het, bedroefd geplengd machteloos ervaar ik het verlies, en zelfs uit zuidelijke streken waait soms een kille bries tergend langzaam, we doen het rustig aan, helpen wij onze aarde uiteindelijk naar de maan…

Levenshonger, ongestild vertild in beelden die ik zag, soms oeverloos, ongewild, tergend achter mij en ziedend kielzog aan, daarop de woede te verkwisten, bleef genoeg te redetwisten, begroef de nachten in dat éne woord wat kwijnde, als milder antwoord schuldig bleef, beproef de bittere kruiden tot het einde, maakt het niet jonger…

Haar bekkie klappert en kwijlt als zij tijgert over spriet, dichter bij haar prooi, maar dan verraden door haar zwiepende staart, de kauw plots tergend kraait, gestoord in zijn goot diner, zwart met vleugels wiekt en zo aan haar graaiende klauw ontgaat.…

Tergend langzaam is dit tafereel loslaten van oud zeer begrijpend lezen het accepteren van twee armen die alles liefhebben van dit bestaan.…

Levende vleugels in het gruis de dood op één wiel heuvelopwaarts nog wel het gezicht is van leer de helling ligt bruin versleten in het licht van de geschiedenis de kringloop is een kruiwagen vol vage levensresten niets gaat verloren dat onvermijdelijk terugkeren tot stof rolt tergend onvermijdelijk en beeldvullende uit alles vergaat…

In een nacht Die weigert Zichelf in Een druilerige dag Te verliezen Schuifel ik Langzaam in een Stille stoet van Geluidloze blikken Beesten voorwaarts - Duivelsogen gevuld Met hels licht Staren mij grijnzend Aan, Eco-loss Incidentenbestrijding Kruipt mij tergend Langzaam voorbij - En ik voel mij Verloren in het Sombere…

Te lang ben ik Mezelf kwijt geweest, Bewoog niet meer, Maar schuifelde, Ritselde hooguit Als een herfstblad Op een verlaten strand, Alleen van nul en generlei waarde nog - Tergend langzaam begin ik De eindeloze, donkere tunnel Achter me te laten, Word me zonder dat ik Er bij stil sta weer bewust Van wat ik verloren ben,…

Zo ongemerkt of oneindig lang tergend langzaam als je wacht maar kijk je even achterom toch veel sneller dan je dacht Geduldig, maar ook genadeloos zeker, stellig, gewis steeds sneller, voelend als een flits als het je laatste seconde is Het volgend moment, haast schreeuwend stil volslagen rust op je gezicht naar waar je was, voor je ontstaan…

dat natuur zo mooi is - sneeuwklokjes brekend door half bevroren aarde, blauwe eitjes glanzend in het nestje dat vlindertjes zo kleurig fladderen, lammetjes zo teer op poten staan dat het klopt en oké is – praat ons er niet van mama kraai voert pas uitgevlogen meesjes aan haar kroost, cheeta vilt antiloopje tergend traag om zijn…

op de vlonder, tergend langzaam opende jij het vlindermes mijn ogen draaiden weg peilden de diepte van het harde water ik hoorde vezels schuren de boot dreef klotsend langszij jij lachte, je knokkelknieën bloot maar in jouw ogen dobberde de dood schurkend langs de kademuur verdween het beeld, de boot en jij…

Tergend langzaam wordt de horizon begaanbaar, verbleekt de zwaluw van de tijd, zwemmen deeltjes van de regenbogen in een kortstondige toevalligheid, zo die bestaat en smeekt boven de graven van de herbezinning.…

Ik ben zo naakt en moet een bult verdragen Door evolutie mij ooit aangedaan Mijn waterlijf dat door het stof moet gaan En zich zo tergend traag op weg zal wagen Een meter nog naar koele bedjes sla Waar ik verholen op een bui kan wachten Dat wordt dan minstens toch een uurtje smachten Geen blauwvoer eten!…

Alles van gewicht Heeft tijd om neer te dalen Emoties zonder zicht Gedachten die verdwalen Chaos, wanhoop, onrust In hoofd hart en lijf Kloppen deze onbewust Lijkt louter tijdverdrijf Niet minder is er waar De tijd laat inzicht komen Tergend minder zwaar Gaat het hart weer stromen Ergens wordt het troebel klaar…

Alsof een reuzenhand onzichtbaar om mijn torso klauwt Adem kwijt onderweg De trap een berg om tergend traag te bestijgen Mijn handen onder stroom uitval Oogleden dammen voor een wellende zee Oren uitgefloten In alle kleuren van de regenboog Vingers die de pen torsen Laat mij maar even liggen…

al die mamma’s en pappa’s die nu zo eng hard piepen in hun slaap wordt dat broodje aap of delen we het met onze kinderen nee geen droommasjien maar veel benauwenis omdat ademen tergend moeilijk gaat onregelmatig met al dat bijgeluid komen ze er met halen toch nog uit gelukkig maar daar de atmosfeer nu zo drukkend voor ze is terwijl…

Zittend verlaten en alleen Terugkijkend naar de toekomst Naar een verbitterde oude man Zijn oneindige liefde wilde geven Afgestompt van zijn dromen Door giftige doornen in zijn hart Langzaam verrottend van binnenuit Een verlamd gevoelloos schild creëerde Apatisch en afhankelijk door pijn Zijn liefde niet meer kon tonen En tergend en hatend…

De zon kust je huid bronzig bruin je vraagt en mijn handen smeren een beschermende factor nek schouders armen vingers en stilletjes langs jouw gevoelige kant licht nonchalant raak ik je borst zacht geluid klinkt tergend langzaam draai je glimmend onweerstaanbaar mooi je vraagt maar mijn mond zoekt jouw lippen.…

Het jonge ja-woord van weleer dringt nog nauwelijks tot ons door de vroege onbevangen sfeer gaat tergend snel in ons teloor zie hoe wij vertakt verzanden: de gezellen in ons leven dingen naar dezelfde handen die ons ooit waren gegeven wij drijven in een mensenzee afgestoten en verloren de mond gesnoerd door nuffig 'nee' waar we onze namen…

Zo slepen tergend langzaam traag touwen de woorden witte roos voort. Verloren nu in holle stemmendraperieën. Afnemende kinderlijkheid. Asfaltbravoure nam beiden over. En haar mastodonten geweld walste deze woorden weg. De touwen gerafeld, de witte roos geplet..…

De tijd leek tergend langzaam te verstrijken Toen Facebook plotseling een storing had Men wist niet wat te doen. TV gaan kijken? Of in paniek naar Twitter uit gaan wijken? Het bleef nog lang onrustig in de stad Het lijkt inmiddels al zo lang geleden Dat dagdeel dat er niet werd facegebooked Het was een barre crisistijd.…

kwam geheel onverwacht geen tijd meer voor vragen want opeens viel de nacht alle dromen vervlogen en de hoop werd gesmoord naar de afgrond gezogen het geklaag niet gehoord want in tijden van nood verliest alles zijn waarde en het licht van de dood verkleurt hemel en aarde in die bittere kilte vroeg ik luidkeels om leven maar de tergende…

De dagen duren zo tergend lang En dan al die slapeloze nachten Vertel me waar ben je nou toch Voel me zo hopeloos en verloren Ik doe zo vreselijk mijn best Maar niets kan mij nog bekoren Vertel me als je blind van liefde bent Heb je dan geen oog meer voor mij Ik dacht voor altijd je maatje te zijn Maar nu lijkt alles voorbij………..…

Als ik me snij, tergend langzaam, in mijn bloedrood getekende lichaam geeft het me een geweldig gevoel, zo aangenaam ik voel me opgelucht; niet meer eenzaam Als ik me zo straf drupt het bloed geleidelijk van me af dat zo wegvoert het gevoel dat een hevige pijn gaf die ik mijn leven lang ken, van jongsaf Door het diepe gekras bevrijdt van…

Rollende stenen II (Gevallen vreemden) Door een golf van wroeging, beland in slechts chaos Als aanschouwer zie ik helaas geen spijt Tergend langzaam komen stenen wrikbaar, geleidelijk los Onbevreesd, maar heel erg traag starten zij met rollen In vol' vaart toekomst tegemoet niets ontziend, (laaiend) Tijd heeft mij geleerd dat…

weer schreeuwen anoniemen hun mantra’s in vele talen die zonder te herhalen hun menselijk handelen laten falen toch worden ook zij misbruikt door lieden die ook van hun ellende profiteren en leven in sferen van geld jij bent de enige die zich verheft in de grauwzwarte menigte die schuifelend tergend langzaam…