Alle inzendingen over tergend

Tergend langzaam blijven straten onbegaanbaar verbleekt de zwaluw in de tijd zwemt in deeltjes regenbogen purper kortdurend haar toevalligheid kwinkslagen schieten flarden luchtkastelen zinnen melken herinneringen zomaar alsuit het niets kan schaduw ruisend zijn?…

nog staan vrouwen in een rij te wachten schuifelen tergend langzaam dichterbij de waarheid die bevestigd wordt zij drommen al eeuwen terwijl mannenlijken om hen heen gehavend vergaan tranen van onmacht maken hen sterk en wij gaan door en door…

Soms wordt de maan tergend wit zijn de kraters bloemen in het zand verdord zoals de dood van deemoed spreekt ebt het water weg en blijft het land mijn heldendom nu schuift er een schaduw over de zwarte akkers en het besef dat mijn tijd zoals de nacht voorbij glijdt en onrust me verblijdt met gulzigheden van deze nieuwe tijd het sterven…

onderweg ik dacht: ik ben er en: ik wil er blijven ik dacht: ik kan blijven binnen deze ommuurde tuin verborgen voor tergende demonen die me verjoegen naar godverlaten oorden stil luisterend rustig ademend onder het bladerdak onrust vond moeiteloos zijn weg en ik dacht: ik kan hier niet meer zijn ik was opnieuw onderweg…

tergend langzaam gaat zij langs het graf handen strak geveld tranen kukelen met doffe plof in het grijze niet lang luchten reizen sneller overlopen heimwee verwelkte kussen nooit meer dansen ze samen onder de maan en margrieten…

steil boven de cassave akker explodereert de zon ziel en lichaam scheuren uiteen in doornige entiteiten striemende pijn overwoekert haar geschonden lichaam tergend traag kruipen de minuten tegen een steile helling tijd heelt geen wonden…

De rilling voel je langzaam tergend, Het is een windvlaag met frisse bries. Maar ook de tonen van onherkenbaarheid, Die de wereld hier aan jou geniet. Altijd samen, maar toch een erge angst. Niet kunnen verklaren waar je naar verlangt. Piepende banden en krijsende kieren. Blijf altijd samen en geef elkaar de hand.…

Zielsvretend tergend traag knagend aan hart en geest baan jij je terloops een weg door mijn lijf Stap voor stap zoek en vind jij jouw plek verscheurd mijn innerlijk gaat nietsontziend jouw gang een vrije doortocht voor gedachten…

Zielsvretend tergend traag knagend aan hart en geest baan jij je terloops een weg door mijn lijf Stap voor stap zoek en vind jij jouw plek verscheurd mijn innerlijk gaat nietsontziend jouw gang een vrije doortocht voor gedachten ...…

Met open mond kijk ik je aan zeiknat, jouw woorden ik wring ze tergend langzaam uit droge feiten op een rij ‘k slik overtollig speeksel weg mijn tong verlies ik voor het zoenen stap ik nat onder de paraplu vandaan had ik mijn mond maar dicht gehouden…

Honger, ongestild koos alles in wat ik leef, soms oeverloos, ongewild, tergend achter mij en kielzog aan, daarop de woede te verkwisten, bleef genoeg te redetwisten,zo het wachten ingegaan,dat ene woord wat kwijnde, als milder antwoord me schuldig bleef, draag het bitter tot het einde.…

ik groet je duizendmaal vanuit deze onherbergzame woestijn waar de zinderende zon met verzengende tentakels tergend het leven uit me perst ik groet je duizendmaal…

´Je raakt me´ zei ze Warm teder fluistert haar adem waaiert over haar huid tinteling op het topje van haar vrouw zijn ´Ik wil je wel´ zei ze Tergend langzaam knopje per knopje bloot van elk kledingstuk ontbloot In dat ene moment was zij alleen, alleen maar zij, het allermooiste kleinood...!…

Nu stappen we traag, als tijd die ketens draagt, als rot dat tergend maar gestaag, tergend altijd verder, terend verder gaat. En op de oever hoor ik hoe jij steeds meer vermoeid, uitgehold, als trage kano tegenstroom, hoe jij eenzaam traag, geknield, nog altijd zingt, je eeuwig lied van hoop.…

Al fluisterend voert de winde de druk op snerpend koud, wees toch niet bang tergend langzaam duivels de zon speelt kat, dus zal ik de muis wel zijn de loftrompet is hier op zijn plaats het modderfiguur dat ik ook nu weer sla met mijn knuisten houd ik jou vast een veeg uit de pan omhelst mij zacht…

de lippen spannen zich nog een keer samen trachten achter mijn gesloten deur de aftocht te blazen ik wilde nog nog een laatste eer beramen maar de diepe klank, tergend langzaam klimmend, blijkt al zwart van kleur in de verte hoor ik jou op zijn echo azen met amen in zijn geur…

Terug trekt de tijd terug trekt het tij terug trekt jouw liefde voor mij je stormvloed is allang gekeerd met al haar strijd tot eb ben je verteerd en kabbelt voort in eenzaamheid terug trekt de tijd terug trekt het tij terug tergend aflopend voor ons allebei…

Het doet pijn bij je te zijn lichamelijk aanwezig ogen dwalen weg zeggen zoveel terwijl je al zo lang niets meer zegt opnieuw sta je op loopt heen en weer die tergende onrust kwetst elke keer nog ben je hier lijfelijk thuis je geest is al in een ander huis het doet pijn bij je te zijn…

Nacht met je zwarte vingers graaiend in mijn gedachten wroetend in mijn dromen tergend langzaam alsmaar opnieuw zonder licht achter mijn dichte ogen draaiend in mijn hoofd schrapend langs de binnenkant van mijn verlangen. Laat me Laat me gaan wakker worden open gaan in het volle licht.…

Een oorverdovende stilte Overstemt het geraas in mijn hoofd Woorden struikelen over elkaar Maar geen enkel woord Waar ik sterk genoeg in geloof Om te worden uitgesproken De woordenstroom komt En gaat, onafgebroken Lichte paniek overvalt me De stilte duurt tergend lang voort Tot ik mijn gedachten Met een glimlach verwoord…

Negativiteit is iets dat zich in de ziel bijt Iets wat onze innerlijke tempel ontwijdt Waar je met zoveel moeite tegen strijdt En dat zich tergend langzaam uitspreidt Waardoor het hart zich pijnlijk openrijt Positiviteit is iets dat de geest verblijdt Iets dat je vredig en blijmoedig belijdt Waardoor het gezichtveld zich verwijdt Al gun je…

Zij denderen door het openstaande raam mijn hotelkamer binnen Tergend langzame seconden razen oorverdovend door mijn hoofd Onafwendbaar blijven ze komen als duivels in de nacht Een vriend van overdag die kalm zijn kilometers maakt is bij toverslag veranderd in een briesend monster dat ijzeren stangen vreet en mijn hersenen doorboort…

Tergend, einderloos Verdwijnt de zon Kleurt onverwacht hemelpracht Noordzee verschiet nuances blauw Golven, oplichtend groen Kussen strand Doorwolkt, grijs gestreept Bloedrood, zon, bloedmooi Scheveningen, avondzand Golft stuk in deze brand Vlammend rood, immense stilte…

De voorspelling van mijn hart heeft zich goed in jou vergist Ik draai de knop snel om ga verder met m’n leven je bent bij deze gewist Maar mijn vertrouwen… Tergend langzaam stijgt de zon uit boven de mist…

Hij raakt haar huid tergend langzaam snijdt woorden met gekartelde tong langzaam loopt zij uit de adem van vandaag waar gras ooit groen was groeiden madeliefjes alleen maar om bloemenringen te vlechten haar uitval zet een kleurrijke pet op ogen doen inzicht dicht lokken dansen nooit meer…

Ragfijne druppels vloeien tergend langzaam licht dampig tussen onze vochtige lichamen waar verweven draden onzichtbaar vlammen door temperament samengesmolten als een hunkerend naar liefde gesponnen web vurig vlieden verbrande zinnen verstrengeld verbonden daar waar samengekomen draden luiken…

Nog nooit zo tergend opgegeten als tijdens dit gesprek door een driedelige gedaste bidsprinkhaan. Woorden stuiten op tafel, knikkers vallen op een glasplaat. Hij neemt slokken van mijn levensloop en boert onaangedaan. Hij rolt mij in. Hij steekt mij aan en rookt mij op. Dan mag ik gaan. Later belt men mijn stoffelijk overschot.…

Ondanks hij haar eens met liefde bedekte Haar dienstige volle lichaam prees Haar beminde en plooibaarheid hem niet deerde Onderging zij dat de tijd zich tegen haar keerde Zijn niet aflatend minachting altijd weer tergend Maakte haar onzeker soms zelfs bang Noopte haar schoonheid te verbergen Hunkerde zij naar liefde haar levenslang…

De Boedha in de schoot geworpen op een frêle lotusbloem De nagedachtenis ontworpen, verdrijft de vader’s droevenis Verlaat ik andermans patronen, gevormd tot mijn ontsteltenis We vragen elke dag de Goden te zorgen voor vergiffenis In eenzaamheid ben ik ontworsteld aan tergende verbintenis Dit leidt tot een verfijnde geest ontdaan van…

Liefste dochter, tergend traag, met zand in je ogen, lachend om kapotte hoeven: je hoefde echt niet weg vannacht. Liever dan verlaten, liet ik de wereld je tranen zien. Bij de stromen van Babel.…