Alle inzendingen over toorn

Woedende wolken scheuren kleuren uit een sprookjesboek terwijl het zand roerloos rust in aanzwellende zuidenwind trekken dennen kragen op weldra barst de toorn los het land zet zich schrap verankert de karige boedel de zachte glooiing biedt ruimte voor hemelse cascades en duivels vuurwerk het gewest kent de kuren en grillen van…

Toen brandde een blos van toorn op mijn gelaat, En 'k vroeg: - ‘Hoe brengt mijn goede gids mij hier, Waar al wat is, geen wezen heeft, maar schijn?’ ‘Opdat uw lied,’ sprak hij, ‘geen logen vier', Opdat uw hand zich niet verleiden laat De Waan te plukken voor het ware Zijn!’…

verdriet Duizenden gematigde eeuwen lang in tijd verhalend de uitgestippelde gang schreed het voort in progressie gepast nu ontwikkeld alles overhaast ongeremd belast Het is haar angstig verwarrend veel te snel oorlogen de maan mars zelfs het leven te klonen de mensheid grijpt ongecontroleerd om zich heen behoedt u laat niet wederom haar toorn…

Inktzwarte wolken breken het blauw uit de lucht De doldrieste wind jaagt vogels uit hun nazomer vlucht Schuimkoppende golven beuken de kust Het ziedende water kent geen moment rust Boten worden op de kade gesmeten vernielzuchtig, compleet opengereten Slagregens slaan de oevers aan gort Hemelse toorn in volle kracht uitgestort Daken worden…

Als de zuidwester storm het vermoeide land geselt en lichamen teistert dwars door winterkleding heen, als Pluvius zijn toorn botviert op ondergelopen weilanden en de natuur gelaten wacht op atmosferische rust, dan dagdroom ik over goudgele korenvelden, waarboven de van hitte bezwangerde lucht een dansende ode brengt aan de zomer.…

waar ergens in ons feilbaar denken bevindt zich de waarachtigheid de onaantastbare gepantserde kern waar vuile dingen niet doordringen waar een schimpend woord op afketst en snijdende zinnen afbrokkelen waar boze blikken smelten druipend omkeren naar zichzelf waar gloeiende toorn zijn driftig gemoed verliest en zo tot inkeer…

Slanke sparren toornen zo lijkt, tot aan de hemel, de nevellagen voorbij. Aan hun voet mierenhopen, naarstig op en neer gewemel in een sparrennaaldensprei. Een rosse pluimstaart steekt daar ver, de bosweg over naar een eikenstam gezwind en verdwijnt al zigzaggend in een kathedraal van lover, als gejaagd door de wind.…

wapen en keert het restant tot wederkerigheid in het herboren deze opstanding is slechts een last op de zwaar gehavende schouder van hen die in hun vlucht moedeloos de obstakels van bezinning trachten te ontwijken, de mens beweegt zich voort en roemt zich naar het einde aller tijden wie zich verspreekt heeft de waarheid hervonden in de toorn…

En daar ik ú ben, ben ’k dan niet verblind, Zo ’k op u toorn en dus mijzelve schen? En me aan úw liefde zoveel minder wen Dan aan mijn eigne, die ons zó verbindt? Moet ik niet vinden dat gij rijker zijt, Daar ge ál die liefde in u alleen vereent, En blij zijn dat ’k uw rijkdom met u deel?…

Gelijk een vader zijn onwillig kind Bestraft met schijnb're toorn, maar smart in 't hart, En, schoon kastijdend, zelf wel voelt hoe hard De straf moet zijn voor 't kind dat hij bemint, - En onder 't straffen in zichzelve zint En hoopt of het berouwvol wordt, - en mart, O zo verlangend, na die dubb'le smart Héél lief te wezen voor zijn…

Leeuwarden, Ljouwerd, prachtige stad goudrands gelegen, in rietkraag gehaakt behangen met kleedjes van kant gemaakt want voor suïcide was je gelukkig te plat En mochten er zich toch complexen verhogen toornen boven jouw schuingebekte Oldehoven dan pleurden de tegels uit de Donau van boven daar grauw `t vrij end krachtig af had gezogen…

Vastklampend pomp je vacuüm, mijn vlees weekt zich in je los De onvolkoren halmen toornen bitter in de zon. Piramides van bloemen, pluimende fakkeltoortsen, brandende geuren gonzen mijn eindeloze nederlaag. Bloedzuigers werpen tongen, wespen steken zich krom. Zo wijzen alle wegen als assporen naar jou.…

Gelijk een vader zijn onwillig kind Bestraft met schijnb're toorn, maar smart in 't hart, En, schoon kastijdend, zelf wel voelt hoe hard De straf moet zijn voor 't kind dat hij bemint, - En onder 't straffen in zichzelve zint En hoopt óf het berouwvol wordt, - en mart, O zo verlangend, na die dubb'le smart Héél lief te wezen voor zijn…

Een macht'ge slang, in gramme toorn gekruld, Lag om de wereld, stikkend in haar knoop, Een slijm'rige rivier, gestremd van loop. Van weemoeds zuchten was de lucht vervuld, En uit des diepe wereldlevens nacht Steeg onverhoord omhoog de jammerklacht.…

Gij stápt met tóórnig ópgestreken zeilen, En kuif, parmantig in de hoogte stekend, Uw toorn tot harde stukjes grofheid brekend, Die al uw vrienden om hun oren keilen Als nonchalante en ongalante bijlen... - O, Schoonheids opperman, gij beukt uitstekend,...…

.' Dit maakte Griet en Trijn verwoed: De toorn ontstak haar beider bloed: Griet greep hem aan, en zeide: 'ô Guit! men zal jou leren De vrouwen naar haar waarde te eren. Zijn wij geen mensen? schurk! waar ziet ge ons dan voor aan? Kom, Trijn! laat ons hem straks de kop te plettren slaan'.…

doorgaan is de pestvogel zijn naam komt er vandaan ooit kwam dit edele schone dier tam en vriendelijk schier onbekend uit siberië aangevlogen cirkelen rond de oude kerketoren de pest viel even later in duizenden lieten hun leven dominees met volle bak voor hun preken plaatsten bombycilla garrulus in het teken van de boodschap van gods toorn…

Maar toorn niet om mijn dromen! Wat is waar, Een droom of 't leven, dat zich vóor ons strekt, O lieve prins, die me eindlijk hebt bevrijd?…

Der Godheid toorn is een geducht onweder, Waarvoor wij allen beven moeten, schoon Er velen zijn die nimmer als een veder Bewogen op der wereld wind, die teder Nooit, neen, vals-fors tiert om de hoogste ceder. Maar al wie rein blijft, krijgt op 't eind een kroon.…

in het tijdperk dat afstand vraagt kan toorn snelle vuren stoken met de boosheid van mensen die met ellenbogen schreeuwend de veiligheid van anderen roven het vertrouwen grof misbruikend dat niet het recht van de sterkste op de zwakkeren voorrang heeft is beslist de betere gouden gids de koninklijke kalmte en overgave als leidraad voor het…

een waterpoort toont geschiedenis, bewaart voor later haar kloeke mannen, als vent uit Breda, dan had je wat stad van koepel en kerk, huis van geel en zwart de Heren van Breda huizen nog altijd in hun burcht van geadeld bloed, de rechte rug verhaalt verwurgt de waardigheid, toen men nog om Gods genade bad Brabants parel ontkwam niet aan toorn…

Een oude visser murmelt dan nog wel dat de fiolen van de toorn Gods worden uitgestort maar het Leidsch Dagblad beperkt zich tot de overstort van riolen. Op een zeldzame stranddag zitten de mensen met hutje en mutje bij de uitwatering. Het isser soo digt als haft.…

Fuikstokken toornen links boven het spiegelgladde water uit. Schapen hoor je rechts mij aanstarend bijna kauwen. De voorjaarslucht is nu nog pastel, het nabije slik is bijna te ruiken en de wind zingt tussen het riet wuivend haar speciale ochtendlied.…

en drietand zich spijbelend hebben losgerukt van het beleg dat zijn lenden behoeden voor zijn naakte mededogen empathie jubileert slechts in zijn geweten nochtans is zijn beloning de onwetendheid waarin het platvloerse volk zich vermag te verkeren want wie in den hemelen komt spieden naar de troon van de grote vader zal dezes zijn toorn…

de slang als enig dier beheersing van de spraak En wat hij te vertellen had was af en toe goed raak Iets minder dan de Jonge of collega Youp van ’t Hek Toch kwam er slimme taal uit zijn gespleten slangenbek Maar op een dag toen werd de slang een beetje eigenwijs Hij smeerde Eef ~De Appel~ aan in ’t aardse Paradijs De Heer ontstak in grote toorn…

Elk uur en zelfs seconden tellen mee, ook dat snoeiharde schot voor de boeg, of 's nachts toorn van leven dat gegeven. Soms is een dag een presenteerblaadje een verrukkelijk aanblik thee met kaakjes, dan weer meester van elke vierkante meter.…

Warrelt verdord het spreken rond, kruipt in ons luchtkasteel een kilte na de toorn Gods…

. ---------------------------------------------------- ‘Van het eiland’ is geïnspireerd op het gedicht ‘Eiland’ van Willem van Toorn (red.)…

Hij denkt aan haar goedheid, Aan menig gruwzaam woord, Hem soms in toorn ontschoten, Door haar alleen gehoord. Hij hief het oog ten hemel, En sloeg de handen saam, Als om vergeving smekend, En fluistert hare naam. Hij wil het hoofd afwenden, En kan niet henen gaan: 'Och, opende ze eenmaal hare ogen, Och, zag ze mij nog eens aan!…

Hij denkt aan haar goedheid, Aan menig gruwzaam woord, Hem soms in toorn ontschoten, Door haar alleen gehoord. Hij hief het oog ten hemel, En sloeg de handen saam, Als om vergeving smekend, En fluistert hare naam. Hij wil het hoofd afwenden, En kan niet henen gaan: "Och, opende ze eenmaal hare ogen, Och, zag ze mij nog eens aan!…